Η εκδίκηση της Μικροπολιτικής.

Η πολιτική της Τουρκίας στο Αιγαίο δεν είναι στατική. Κινείται ανάλογα με τη συγκυρία στη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Κάνει βήματα με στοχευμένες κινήσεις. Το παράδειγμα της κρίσης στο Καστελλόριζο είναι χαρακτηριστικό. Νορβηγικό σκάφος διεξήγαγε έρευνες για λογαριασμό της τουρκικής κυβέρνησης για ανεύρεση κοιτασμάτων πετρελαίου στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Η μονομερής κίνηση της Τουρκίας να οριοθετήσει τη δική της υφαλοκρηπίδα στη θάλασσα δυτικά της Κύπρου είναι επίσης σημαντική εξέλιξη, ενώ επανέρχεται στη συνεπή απουσία κάθε αναφοράς στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο.

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Κ. Καραμανλής ανακοίνωσε στο ελληνικό κοινοβούλιο την πρόθεση της κυβέρνησής του να προχωρήσει σε μείωση των αμυντικών δαπανών εξαιτίας της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως με άλυτα εθνικά προβλήματα μια χώρα παίρνει τέτοια απόφαση. Εκτός και εάν η ανάγκη για την επιβίωση μιας κυβερνητικής πλειοψηφίας οδηγεί σε στρεβλές αποφάσεις. Ή μπορεί απλώς να έχουμε μια ακόμα «εκδίκηση» του ορθολογισμού. Το 2004 η ελληνική διπλωματία με ΥΠΕΞ τον Π. Μολυβιάτη αρνήθηκε να υλοποιήσει την –με πρωτοβουλία της κυβέρνησης Σημίτη- κοινή απόφαση των 15 της ΕΕ για προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για επίλυση του ζητήματος της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο. Η απόφαση αυτή λήφθηκε στο σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στο Ελσίνκι το 1999, είναι καταγεγραμμένη στα κείμενα των συμπερασμάτων της και έγινε δεκτή από την Τουρκία. Το κείμενο αναφέρει ότι εάν τα δύο μέρη (Ελλάδα-Τουρκία) δεν βρουν μεταξύ τους λύση στο πρόβλημα σε διάστημα πέντε χρόνων, (Δεκέμβριος. 1999- Δεκέμβριος 2004) τότε συμφωνούν για από κοινού προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Η ΕΕ έδωσε την πολιτική της ομπρέλα στην απόφαση αυτή. Η τότε επιλογή Μολυβιάτη να αποφύγει τον ορθολογισμό και να επιλέξει τον μικροκομματισμό, σήμερα πιέζει περαιτέρω την Ελλάδα, τη φέρνει σε μειονεκτική θέση καθώς μια σοβαρή διαδικασία που η ίδια εγκατέλειψε δεν επανέρχεται με τον αυτόματο πιλότο. Η διεθνής συγκυρία πιέζει την ελληνική κυβέρνηση να βρει χρήματα για να καλύψει ανάγκες του προϋπολογισμού για το 2009. Έτσι αποφάσισε να κάνει περικοπές στις αμυντικές δαπάνες της χώρας. Εγκατέλειψε τη διαδικασία του 2004 με την οποία μπορούσε, είτε να επιλύσει το πρόβλημα, είτε θα μπορούσε να το θέσει σε τροχιά επίλυσης. Με τη διαδικασία του 2004 η Αθήνα θα αποκτούσε τη δυνατότητα να αναπροσαρμόσει τις αμυντικές δαπάνες της με ένα εθνικό ζήτημα σε διαδικασία επίλυσης κάτω από την εποπτεία της ΕΕ. Σήμερα όλα είναι άλυτα και η μείωση των αμυντικών δαπανών ηχεί ως ένα δείγμα κοντόφθαλμης πολιτικής με κόστος στα ευρύτερα εθνικά συμφέροντα.