Η υποκρισία της συμμετοχής…
Η υποκρισία ενέχει πολιτική διάσταση. Αίφνης, τις τελευταίες ημέρες, ορισμένα κόμματα ανακάλυψαν τις έννοιες της συμμετοχής στα κοινά, στην προκειμένη περίπτωση της συμμετοχής των πολιτών στις ευρωεκλογές του προσεχούς Ιουνίου. Εν δήμω αναζητούν φόρμουλες, ή προτείνουν ημερομηνίες έτσι που να συμβεί περισσότερη «συμμετοχή» επειδή η Κυριακή των ευρωεκλογών (7 Ιουνίου) είναι δίπλα από τη γιορτή του Κατακλυσμού (8 Ιουνίου). Αλλά η συμμετοχή των πολιτών δεν προκύπτει με τέτοιες φόρμουλες. Απλώς θα πάνε, στην πρακτικά πιο καλή ημερομηνία, κάπως περισσότερη στην κάλπη.
Οι έννοιες της συμμετοχής, της διεύρυνσης της παρουσίας ολοένα και περισσότερων πολιτών στην πολιτική διαδικασία, οι έννοιες του ενεργού πολίτη προκύπτουν και από τη λειτουργία ανοικτών κομμάτων, που να πιστεύουν στον πλουραλισμό και την διακίνηση απόψεων, στο σεβασμό στους κανόνες του πολυφωνικού διαλόγου, στην καλλιέργεια πνεύματος συμμετοχής. Ποιο κόμμα θα πείσει ότι ενδιαφέρεται για τη συμμετοχή των πολιτών στις ευρωεκλογές όταν στη δική του πρακτική συμμετέχουν ελάχιστοι και αποφασίζουν ακόμα πιο λίγοι;
Το ζήτημα της συμμετοχής ασφαλώς ενέχει πολλές πτυχές, πολλές διαστάσεις και συνδέεται με διάφορα επίπεδα της πολιτικής πράξης. Ένα από αυτά λ.χ. η συμμετοχή των πολιτών στην αντικατοχική προσπάθεια, εκτιμώ, ότι υπήρξε ο μεγάλος ηττημένος της πολιτικής διαπάλης στη σύγχρονη Κύπρο. Την αδίκησαν ασήμαντοι πολιτευτές κάτω από το άγχος της δικής τους προσωπικής επιβίωσης. Παράδειγμα: οι μονοκομματικές εκδηλώσεις κατά του ψευδοκράτους κάθε 15η Νοεμβρίου. Δεν ένωσαν δυνάμεις ακόμα και σε μια απλή εκδήλωση καταδίκης της κατοχής. Προέχει το ιδιόκτητο «μεγάφωνο». Η συμμετοχή μπορούσε να ήταν μεγάλη, μπορούσαμε να ασκήσουμε με επιτυχία τη διπλωματία των μαζικών φορέων και έτσι να κάνουμε την Κύπρο πιο δυνατή. Δεν έγινε. Παράδειγμα πιο πρόσφατο στη Λευκωσία: ακόμα και η καταδίκη της ισραηλινής θηριωδίας στη Γάζα, έγινε και αυτή δια τρία…
Είναι ένα μείζον ζήτημα η διαρκής συζήτηση γύρω από την έννοια της συμμετοχής στη δημόσια σφαίρα της πολιτικής. Απαιτείται στρατηγική για τη συμμετοχή, συστηματική αντίληψη για το τι ακριβώς σημαίνει, και κυρίως δημιουργία του πλαισίου που την ενδυναμώνει και την καθιστά κύριο σημείο της πολιτικής διεκδίκησης .