Ο πήχυς της μαλακής ιδεολογίας…

    Όποιος παρακολουθεί στοιχειωδώς τα ελλαδικά πράγματα – είτε μέσω  του τύπου, είτε δια ζώσης – θα καταλήξει με σχετική ευκολία στη διαπίστωση ότι η Ελλάδα με κυβέρνηση Κ. Καραμανλή έχει αλλάξει. Ο πήχης κατέβηκε, και η ατζέντα της ελληνικής κοινωνίας πήγε στα μικρά, τα ασήμαντα, τα επιμέρους.

            Ασφαλώς κάθε κυβέρνηση ανεβάζει ή κατεβάζει τα επίπεδα του πολιτικού αγώνα, της αντιπαράθεσης και των συγκρούσεων ανάλογα με τις δυνατότητές της ή τις επιθυμίες της. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. έχει ως κεντρικό στόχο την περίφημη «επανίδρυση του κράτους», μια άλλη διατύπωση της ρητορείας για να καταλάβει το κράτος, τις εξυπηρετήσεις, να ικανοποιήσει τα «δικά της παιδιά». Από αυτή την άποψη η Ν.Δ. πάει αρκετά καλά. Δεν αντιγράφει ακριβώς τις παλαιές πρακτικές της στη μοντέρνα εκδοχή της. Μπορεί να κάνει ορισμένα ανοίγματα, αυτά που επιχειρούν να δείξουν πως είναι τμήμα του  ευρύτερου «ενδιάμεσου χώρου».

            Η πρόταση για τον Κ. Παπούλια για την προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας ήταν εκτός από μια πολύ ορθή πολιτική ενέργεια και ένα πιστοποιητικό έκφρασης ευρύτερων πολιτικών στοχεύσεων.

            Στα εσωτερικά ζητήματα η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή παραμένει φοβισμένη, δεν ανοίγει τα δύσκολα ζητήματα, επιλέγει την «ήπια προσαρμογή» ακόμα και σε ζητήματα που δεν παίρνουν αναβολή.

            Τα μεγάλα ζητήματα που τέθηκαν και σε μεγάλο βαθμό επιλύθηκαν από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ είναι εκείνα που έδωσαν στην ελληνική οικονομία βάθος και εύρος, (κατά περίπτωση και ανάλογα με το δημόσιο συμφέρον μετοχοποιήσεις, ιδιωτικοποιήσεις, διαρθρωτικές αλλαγές). Η Ν.Δ. είναι τυχερή από μια άποψη γιατί η κόπωση του εκλογικού σώματος από την πολυετή διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μαζί με τις αδυναμίες των κυβερνήσεων Κ. Σημίτη στην αντιμετώπιση προβλημάτων της καθημερινότητας, έδωσαν και δίνουν στη Ν.Δ. ένα σαφές προβάδισμα στον τομέα της «νέας προσπάθειας», μαζί με το επικοινωνιακό ταλέντο που επέδειξε ο Κ. Καραμανλής.

            Ωστόσο εάν κανείς αναλύσει το πολιτικό ρεπερτόριο της κυβέρνησης Καραμανλή θα φτάσει στο συμπέρασμα ότι έχει επιλέξει μια ήπια γενική συμπεριφορά χωρίς να ανοίγει τα μείζονα ζητήματα, και επειδή αυτή η επιλογή αντέχει ως τώρα, επιμένει σε αυτήν.

            Είναι όμως ατύχημα για τον Κ. Καραμανλή ότι είναι πρωθυπουργός στην Ελλάδα και όχι σε μια συνήθη, ώριμη δυτικοευρωπαϊκή κοινωνία. Η Ελλάδα έχει πάει μπροστά, αλλά παραμένει ακόμα πίσω στους κοινοτικούς δείκτες, υστερεί σε σχέση με τον κοινοτικό μέσο όρο. Αυτό σημαίνει σοβαρές πολιτικές αποφάσεις για δύσκολα ζητήματα – ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά, ρόλος των οργανισμών δημόσιας ωφέλειας, ψηφιακή κοινωνία, εκπαιδευτική υστέρηση κ.ά.

            Οι δημοσκοπήσεις ευνοούν τον Κ. Καραμανλή, αλλά αυτό φαίνεται ότι δεν αυξάνει τις ευθύνες του απέναντι στα πολύπλοκα φαινόμενα της ελληνικής κοινωνίας. Οι συγκυρίες τον έχουν ευνοήσει, αλλά αυτός έχει κάνει τις επιλογές του. Η «μαλακή» πολιτική του είναι μια συνταγή για μαλακά προβλήματα – όχι πάντως τα ελλαδικά…