Ψήφος για όλη την ΕΕ.

Στις 2 Οκτωβρίου θα διεξαχθεί το δεύτερο δημοψήφισμα στην Ιρλανδία για την επικύρωση, ή μη, της Συνθήκης της Λισσαβόνας. Το σκηνικό είναι ρευστό και οι προβλέψεις για το αποτέλεσμα εξακολουθούν να δίνουν αντιφατικά στοιχεία. Αυτή η αβέβαιη διαδικασία θέτει εκ νέου επί τάπητος το ζήτημα της «ευρωπαϊκής εντολής» γύρω από το μέλλον της ΕΕ. Μπορεί σε ζητήματα όπως το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, ή η Συνθήκη της Λισσαβόνας η τύχη της ΕΕ να εξαρτάται από ένα μέλος; Μπορεί λ.χ. η Ιρλανδία στις 2 Οκτωβρίου να σταματήσει την εξέλιξη της ΕΕ όταν όλα τα άλλα μέλη έχουν εγκρίνει τη Συνθήκη; Κατά την άποψή μου, δεν μπορεί το ένα ή το άλλο κράτος, να ελέγχουν την διαδικασία σε αυτό το εθνικό επίπεδο, δεν είναι λειτουργικό να μπορεί ακόμα και ένα μέλος να μπλοκάρει τη θέληση των υπολοίπων 26. Αυτό δεν αποτελεί βήμα προόδου αλλά διαδικασία αντιφατική, όπου οι έννοιες πλειοψηφία/μειοψηφία χάνουν το ισχυρό νόημά τους. Η σημερινή διαδικασία είναι χρονοβόρα, αντιφατική και κοστίζει στην εικόνα της ΕΕ. Η αποχή των πολιτών στις Ευρωεκλογές της 6ης Ιουνίου 2009 ήταν σήμα απογοήτευσης και για τις απόμακρες, δυσλειτουργικές διαδικασίες που προκρίνονται για την προώθηση σημαντικών κειμένων της ΕΕ. Είναι προτιμότερη η κοινή, η ταυτόχρονη ψήφος όλων των ευρωπαίων πολιτών, έτσι που να γνωρίζουμε ποια πραγματικά είναι η βούληση των πολιτών της ΕΕ. Είναι καλύτερη λύση μια διαδικασία όπως λ.χ. γίνεται στις ευρωεκλογές έτσι που να έχουμε μια ακριβέστερη αποτύπωση της ευρωπαϊκής ψήφου γύρω από το συντακτικό κείμενο που περιβάλλει την ΕΕ όπως διαμορφώνεται περίπου κάθε δεκαετία. Αυτή η πρόταση έχει περισσότερα πλεονεκτήματα και δίνει την πιο σαφή άποψη για το ποια κατεύθυνση επιθυμούν οι πολίτες να ακολουθήσει η ΕΕ.