Το πραγματικό δίλημμα

Ο πρόεδρος Χριστόφιας και ο τ/κ ηγέτης Μ. Α. Ταλάτ σε κοινή δήλωσή τους αμέσως μετά την πρώτη συνάντησή τους μέσα στο 2009, στις 5 Ιανουαρίου, καταδίκασαν τις επιθετικές κινήσεις του Ισραήλ στη Γάζα και ζήτησαν ειρήνευση στην γειτονική μας περιοχή. Αυτή η κίνηση αποτελεί ένα χρήσιμο βήμα, επιβεβαιώνει ότι οι δύο ηγέτες είναι σε θέση να βρίσκουν κοινές θέσεις πάνω σε φλέγοντα ζητήματα που απασχολούν τη διεθνή κοινότητα. Αυτή η κίνηση προκάλεσε τη διαμαρτυρία του ΔΗΚΟ με το σκεπτικό ότι αυτή αποτελεί «εκχώρηση αρμοδιοτήτων», αφού αυτό ως θέμα εξωτερικής πολιτικής ανήκει στο κύκλο δράσης του ΥΠΕΞ της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Το ζήτημα αυτό -φαινομενικά δευτερεύον- είναι ιδιαιτέρως σημαντικό. Είναι η διαχρονική συζήτηση του τύπου «θα περιμένουμε τα πάντα μέχρι να έρθει η λύση ή κάνουμε και άλλα πράγματα για να βοηθήσουμε ώστε να έρθει μια μέρα πιο ενωρίς». Στον αγώνα για την επίλυση του κυπριακού, τα διλήμματα και οι δυσκολίες είναι στην ημερήσια διάταξη. Κάθε ημέρα εκατό λόγοι δημιουργούν αφορμές για απραξία. Ταυτόχρονα όμως υπάρχουν χίλιοι λόγοι για μικρές κινήσεις, για συνεπή δραστηριότητα που θα συμβάλλει στη δημιουργία ρωγμών στο τείχος της κατοχής και θα επιχειρεί να κάνει μικρά βήματα που είναι σε θέση να ενισχύσουν τον μείζονα στόχο, την συνολική επίλυση.

Είναι η πιο εύκολη συνταγή να βγάζεις ανακοινώσεις και καταγγελίες. Αισθάνεσαι καλά αλλά η κατοχή δεν ενοχλείται. Η πιο σημαντική ευθύνη είναι να προσπαθείς να αποδυναμώνεις τετελεσμένα της κατοχής, να προωθείς βήματα ή κινήσεις που βοηθούν στη συνολική προσπάθεια, να δημιουργείς προϋποθέσεις για κινητικότητα, να προσπαθείς να φέρεις χρονικά πιο κοντά μια θετική εξέλιξη. Αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα για όσους επιθυμούν να αναλύσουν τους πραγματικούς συσχετισμούς και τις ανάγκες ή τα διλήμματα που διαμορφώνονται μπροστά μας.