Ντελόρ – Μιττεράν: Ταγκό με την ιστορία…
Δύο Γάλλοι σοσιαλιστές ηγέτες αποτελούν δύο από τις κύριες σφραγίδες στο τραίνο της ευρωπαϊκής εξέλιξης στην τελευταία δεκαετία. Εάν δεχθούμε την άποψη ότι αυτή η δεκαετία επηρεάζει και πολλές άλλες δεκαετίες που θα έρθουν, τότε ο Ζακ Ντελόρ και ο Φρανσουά Μιττεράν είναι δύο από τους κορυφαίους πολιτικούς στον σύγχρονο κόσμο και ασφαλώς στην κορυφή της ευρωπαϊκής ηπείρου. Η τελευταία κοινή τους παρουσία στο Έσσεν δεν είχε καθόλου συγκινησιακό κλίμα. Δύο κατ’ εξοχήν ψυχροί ορθολογιστές γνωρίζουν ότι ο επίλογος δεν χρειάζεται δάκρυα. Έτσι, μέσα σε μια ατμόσφαιρα πολιτικού προβληματισμού έκλεισε κατ’ ουσία ο κύκλος με τον δικό τους πρωταγωνιστικό ρόλο. Ανήκουν πλέον στην σφαίρα της ανάλυσης, όχι της δράσης. Η απουσία των δύο επιφανών γάλλων σοσιαλιστών από τα πρώτα βήματα του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι (εντός του ’95 για τον Μιττεράν) θα αποτελέσει μια εκδήλωση δυσκολίας για τα ελληνικά συμφέροντα στη μάχη ισορροπιών που σε κάθε βήμα εκδηλώνεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η λέξη «φιλελληνισμός» δεν έχει σχέση με τη σύγχρονη πολιτική. Ωστόσο οι δύο μεγάλοι γάλλοι, είχαν ανοικτά τα αυτιά τους, είχαν γνώση και ευαισθησία στις ελληνικές ευαισθησίες. Ήταν πρώτα απ’ όλα γάλλοι και ευρωπαίοι, είχαν κατά καιρούς τις διαφωνίες τους με την Αθήνα, αλλά είχαν και τη δύναμη να διαλέγονται πειστικά και πιεστικά με την Ελλάδα ως προσωπικότητες με «οικουμενικό» ορθολογισμό. Η απουσία τους θα κοστίσει και στην Κύπρο και στην Ελλάδα, αφού ο μάλλον «ουδέτερος» και μη χαρισματικός Ζακ Σαντέρ θα επιτρέπει την άνθιση πιο ισχυρών κέντρων εξουσίας με ποικίλες κατευθύνσεις στο διευθυντήριο των Βρυξελλών, άρα και στα εθνικά λόμπυ. Τα 14 χρόνια του Φρανσουά Μιττεράν παίρνουν τέλος την Άνοιξη του ’95. Η γαλλική δεξιά εάν είναι ο τελικός νικητής στις Προεδρικές (όπως προβλέπουν οι δημοσκοπήσεις), ίσως αυτό οδηγήσει σε πιο σκληρές εκπλήξεις από το Παρίσι για τα ελληνικά συμφέροντα. Ενώ το γαλλικό σοσιαλιστικό Κόμμα διατηρεί την πρόταση για ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης (άρα και στον αγώνα για διαμόρφωση μιας άλλης Ευρώπης), η γαλλική δεξιά – ειδικότερα ένα ισχυρότατο τμήμα της – είναι εξαιρετικά επιφυλακτική στο πανευρωπαϊκό όραμα της ολοένα και πιο Ενωμένης Ευρώπης.
Μια τέτοια εξέλιξη, όχι μόνο θα ισχυροποιήσει τον ήδη ισχυρό λόγο της Γερμανίας στα ευρωπαϊκά πράγματα, αλλά θα οδηγήσει το Παρίσι σε ρόλο συμπληρωματικό, που για να υπάρχει θα τρέχει απλώς πίσω από τις γερμανικές επιλογές, έτσι για να έχει «ρόλο». Ο Ζακ Ντελόρ και ο Φρανσουά Μιττεράν σφράγισαν μια εποχή. Η υποθήκη τους είναι ζωντανή, είναι μια μεγάλη πρόκληση. Δύο μεγάλοι της πολιτικής που ήξεραν να κάνουν πράξη το δικό τους όραμα.
Εφημερίδα, Το Βήμα, 1995