Οι γυμναστές δεν έχουν αλυσίδες

Σε μια κοινωνία όπου σχεδόν όλοι ευαγγελίζονται τον “εκσυγχρονισμό”, η ίδια κοινωνία γεννά ζητήματα στα οποία κρίνονται τα έργα, οι προθέσεις, δηλαδή οι αληθινές πολιτικές του κάθε ενός φορέα του “εκσυγχρονισμού”. Το μέγα πλαίσιο είναι φραστικά γνωστό σε όλους. Η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. σημαίνει αλλαγές, αναπροσαρμογές, κοινό βηματισμό με τους άλλους 24 εταίρους από το 2004-5 στη βάση της ελεύθερης θέλησης τους για κοινές πολιτικές. Το 2005 (κυρίως) θα συντελεστούν οι πιο σημαντικές αλλαγές στο χώρο της αγοράς εργασίας. Νέες δυνατότητες για αναζήτηση εργασίας με κατάργηση λ.χ. του “εθνικού” αποκλειστικού κριτηρίου στη δημόσια υπηρεσία, άρα πλήρης ανατροπή της λογικής της επετηρίδας και του αποκλεισμού των άλλων, μη Κυπρίων.

Ανάδειξη νέων κριτηρίων για απασχόληση, γνώση της γλώσσας, αξιοκρατία, γνώσεις, νέες δεξιότητες.

Το πλαίσιο αυτό είναι παντελώς άγνωστο στο Κυπριακό σχολείο, αυτό που θεωρητικά προετοιμάζει τους μαθητές για το πού, πως, και πότε θα αναπτύξουν τις δεξιότητες τους.

Ο Σύνδεσμος Γυμναστών διεκδικεί διορισμό των μελών του στα Δημοτικά Σχολεία. Η ΠΟΕΔ διαφωνεί και το Υπ.Παιδείας είναι στη μέση. Το ζήτημα είναι απολύτως συγκεκριμένο. Το ποια και πόση παιδεία θέλουμε, είναι θέμα της πολιτείας και της πλειοψηφίας που οι προεδρικές εκλογές κάθε φορά διαμορφώνουν.

Κατά συνέπεια, το να κάνουν σωστή γυμναστική τα παιδιά των δημοτικών σχολείων, είναι απολύτως θέμα της Πολιτείας, δεν αφορά την ΠΟΕΔ ή την ΟΕΛΜΕΚ. Οι τρόποι διορισμών, οι κατάλογοι και πως αναπροσαρμόζονται στα νέα δεδομένα (ένας λ.χ. Ισπανός που γνωρίζει την Ελληνική θα μπορεί να διεκδικεί θέση στην Κύπρο) αφορούν τον τρόπο που η Πολιτεία επιθυμεί, ή όχι, να οργανώσει την κοινωνία μας μετά το 2005.

Το αίτημα των γυμναστών, κατά τη γνώμη μου, είναι πολύ λογικό. Σε μια διαφορετική συνδικαλιστική ποιότητα η ίδια η ΠΟΕΔ έπρεπε να έχει και εκείνη το ίδιο αίτημα με τους γυμναστές- οι δάσκαλοι μπορούμε πολλά, η γυμναστική δεν είναι η ειδίκευσή μας… Συνεπώς τα καλύτερα γυμνασμένα παιδιά πιθανώς να έχουν και ένα καλύτερο κίνητρο για μάθηση…

Το θέμα αυτό παραπέμπει στο ποιο συνδικαλιστικό κίνημα έχουμε, ποιες αξιολογήσεις κάνει, και πως το ίδιο το Σ .Κ. διαμορφώνει και ένα παιδαγωγικό χαρακτήρα για τα μέλη του.

Η μάχη χαρακωμάτων (όχι αυτοί, αλλά εμείς), η στασιμότητα στην ανάλυση (κατάλογος διοριστέων που θα γίνει θρύψαλα με την ένταξη στην Ε.Ε.) η αμυντική συμπεριφορά (μην αλλάξει τίποτα γιατί διαφωνούν τα μέλη του), οι εμφύλιες λογικές (αν κερδίσουν κάτι οι γυμναστές, η ΠΟΕΔ θα αντιδράσει,] έχουν οδηγήσει το Σ.Κ. στην Κύπρο σε αδιέξοδα. Αυτός ο τρόπος ανάπτυξης του, έδωσε πολλά πλεονεκτήματα στους εργαζόμενους, έδωσε πολλές κατακτήσεις. Ο ίδιος, όμως, τρόπος σήμερα, δεν έχει τις ίδιες δυνατότητες. Είναι ξεπερασμένος από τη δυναμική των ανοικτών κοινωνιών, της Ευρωπαϊκής ενοποίησης, και της ανάγκης για νέες προσεγγίσεις σε νέο περιβάλλον.

Το κεντρικό ζήτημα τίθεται, έστω και με τη μέθοδο των Γυμναστών μπροστά στο σύνολο του σ.κ. σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

Τα μεγάλα ζητήματα δεν είναι τα μικρά που χωρίζουν (1-2 ώρες πάνω ή κάτω στο διδακτικό χρόνο, δασκάλων ή καθηγητών). Τα μεγάλα ζητήματα είναι αυτά που έρχονται, είναι αυτά που ελεύθερα διαμορφώνουν τη συμμετοχή μας στην Ε.Ε., και είναι εκείνα που ως πρόκληση σχηματίζονται ενώπιον μας. Αυτό το δημιουργικό στοίχημα απαιτεί συνεργασία ΟΕΛΜΕΚ-ΠΟΕΔ-ΟΛΤΕΚ-Κινήσεις αδιόριστων, κοινές στάσεις στα μείζονα, συγκλίσεις για να αντιμετωπιστούν οι αλλαγές όπως αυτές προκύπτουν από το στοίχημα 2005. Αυτές δεν σημαίνουν κατ΄ανάγκην μια ενιαία συνδικαλιστική οργάνωση των εκπαιδευτικών. Πρώτα είναι οι κοινές προσπάθειες, οι κοινές δράσεις, τα κοινά βήματα. Τα υπόλοιπα, όταν και εάν ωριμάσουν, προκύπτουν από τα πράγματα.