Πέντε κανόνες.

Συχνά ορισμένες τοποθετήσεις στο κυπριακό, γίνονται πεποιθήσεις. Επαναλαμβάνονται ως «κανόνες» της πολιτικής μας ζωής, ως θέσφατα για την άσκησή της. Για δεκαετίες αποτελούν το ψωμοτύρι της παραδοσιακής προσέγγισης στο κυπριακό. Είναι όμως τα πράγματα έτσι; Δικαιώνονται από την άσκηση του πολιτικού ορθολογισμού;

Κανόνας 1: « Να θέσουμε την διεθνή κοινότητα προ των ευθυνών της…». Τα κράτη ακολουθούν πολιτική συμφερόντων -όπως και εμείς. Δεν υπάρχει καμία δέσμευση ή έστω υποχρέωση ώστε η Κύπρος να αποτελέσει κάτι άλλο. Η «ανάληψη ευθύνης» ανήκει στη σφαίρα της επιθυμίας. Γιατί πιστεύουμε ότι η Κύπρος αποτελεί εξαίρεση;

Κανόνας 2: « Να κάνουμε εκστρατεία διαφώτισης στο διεθνή χώρο». Όλα τα κράτη διαμορφώνουν θέσεις με βάση τα εθνικά τους συμφέροντα, έχουν πρεσβείες, γνωρίζουν. Σε επίπεδο κορυφής οι επαφές βελτιώνουν πράγματα. Η διαφώτιση, όμως, δεν αλλάζει την ουσιωδώς τα πράγματα. Γιατί πιστεύουμε ότι το κυπριακό αποτελεί την εξαίρεση;

Κανόνας 3: Επικαλούμαστε τα ψηφίσματα του ΟΗΕ στο κυπριακό. Αυτό είναι χρήσιμο, είναι εργαλείο πολιτικής για τους αδύνατους. Ο ΟΗΕ μπορεί ορισμένα. Απέδειξε ότι δεν είναι κάτι άλλο, δεν είναι λ.χ. χώρος εφαρμογής του δικαίου ή ακόμα και των ίδιων των αποφάσεών του. Αν ισχύει το δεύτερο, τότε πρέπει να αποφασίσουμε τι ακριβώς θέλουμε. Ζητάμε πολλά. Αλλά στη διεθνή πολιτική, ουκ αν λάβοις παρά του μη δυναμένου. Γιατί πιστεύουμε ότι η Κύπρος αποτελεί την εξαίρεση;

Κανόνας 4: Ζητούμε, και δικαίως, αλληλεγγύη στον κυπριακό αγώνα. Ζητάμε στα διεθνή βήματα, να είμαστε αποδέκτες αλληλεγγύης. Αν παρέχεις αλληλεγγύη, αν δείχνεις ενδιαφέρον λ.χ. για τα κοινοτικά θέματα, τότε υπάρχουν ελπίδες. Πότε όμως εμείς εκδηλώσαμε κάποιο ενδιαφέρον για κάποιο άλλο ή έστω κάποιο κοινοτικό ζήτημα; Αν η αλληλεγγύη είναι υπόθεση αμοιβαίας πρακτικής, γιατί πιστεύουμε ότι η Κύπρος αποτελεί την εξαίρεση;

Κανόνας 5: Επικαλούμαστε το δίκαιο του αγώνα μας. Το θέτουμε στην πρώτη γραμμή της υπόθεσής μας. Ο Θουκυδίδης μίλησε για συμφέροντα, για ισχύ, για ισορροπίες δυνάμεων, -και κυρίως- για συμπτώσεις συμφερόντων που κάνουν συμμαχίες, και οδηγούν σε πολιτική αλληλεγγύη. Το δίκαιο το επικαλούμαστε, την αλληλεγγύη την δημιουργούμε με πολιτικές που οδηγούν σε συμπτώσεις συμφερόντων. Όταν στην Κύπρο επικαλούμαστε το δίκαιό μας, και αγνοούμε το κύριο (συμπτώσεις συμφερόντων), γιατί πιστεύουμε ότι η Κύπρος αποτελεί εξαίρεση;