Το Γκίνες του Νοέμβρη

  Να και ένα «Γκίνες» που ανήκει στην Κύπρο, δικαιωματικά και εξ ολοκλήρου. Με την ευκαιρία της ανακήρυξης του ψευδοκράτους στα κατεχόμενα μας εδάφη, ανακοινώνονται εκδηλώσεις για καταδίκη του. Μικροπολιτικά και μίζερα, έδειξαν ακόμα μια φορά πως το εσωτερικό μέτωπο της Κύπρου σκέφτεται με τον παραδοσιακό του τρόπο.

Στις 4.30 μ.μ. το ΑΚΕΛ. Πλατεία Ελευθερίας.

Στις 5.00 μ.μ. το Σ.Κ. ΕΔΕΚ. Πλατεία Ελευθερίας.

Και ακολουθούν πορείες. Για τον Ορφέα το πρώτο. Για το οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας το δεύτερο. Το ΔΗΚΟ ακολουθεί έχοντας ετοιμάσει το δικό του ξεχωριστό δρομολόγιο. Η ΠΕΠ τηρεί τη δική της άψογη ουδετερότητα. Σαν θεατής των ημερών, καλεί τους πρόσφυγες να λάβουν μέρος στις διάφορες εκδηλώσεις…

ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ

Η μαγεία της κομματολατρείας βρίσκεται στις δόξες της. Το κάθε κόμμα ικανοποιεί τις ιστορικές του παραδόσεις. Το κόμμα προηγείται και οι πολίτες ας έρθουν να χειροκροτήσουν. Mε λίγες εκατοντάδες κόσμου να συμμετέχει, η αυτοκριτική είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία. Άραγε ο Ραούφ Ντενκτάς με το ψευδοκράτος του απειλεί περισσότερο το ένα κόμμα και λιγότερο το άλλο;  Ένα εσωτερικό μέτωπο που αντλεί δύναμη από τη μικροπολιτική και το σεχταρισμό, έκανε τα θαύματά του. Έστειλε τους πολίτες στον κόσμο της αδιαφορίας. Ορισμένοι απορούν, κάποτε δε διαμαρτύρονται, γιατί απουσιάζουν οι πολλοί. Μήπως δεν ενδιαφέρονται για την πατρίδα τους; Εδώ έχουμε αντιστροφή της λογικής φοράς των πραγμάτων. Αντί να δημιουργηθούν δρόμοι και τρόποι της συμμετοχής (λ.χ. πολυκομματικές εκδηλώσεις σε συμφωνημένα πλαίσια), με στενοκομματικές λογικές αφαιρείται και αυτή ακόμη η διάθεση των πολιτών να ακούσουν για τα κοινά με την  πολυδιάσπαση των εκδηλώσεων. Ο  καθένας μπορεί εύκολα να φανταστεί πώς ο Ραούφ Ντενκτάς αισθάνεται όταν βλέπει απέναντί του να βασιλεύει η διαίρεση και ο μικροκομματισμός…

 Τα παγκόσμια δείγματα είναι εκεί και δείχνουν τον κανόνα. Η λαϊκή ενότητα από μόνη της είναι δύναμη. Η λαϊκή συμφιλίωση είναι ακόμη μια ασπίδα ουσίας. Η ενότητα μέσα από την πολυφωνία, ενισχύει το κοινό, και σέβεται τη διαφορετικότητα. Απέναντι  στα σχεδιάσματα του τούρκικου επεκτατισμού, αντιτάσσει ένα πολυκομματικό μέτωπο ευθύνης, διαλόγου, συμμετοχής, διεκδίκησης, ώστε να αντιμετωπισθεί στην πράξη το «παιχνίδι» των στρατηγών της Άγκυρας. Το κυπριακό δεν αποτελεί μόνο θέμα των ειδημόνων, των πολιτικών ή  των υπαλλήλων του υπουργείου Εξωτερικών. Η διπλωματία των πολλών (μαζικές οργανώσεις, συνδικάτα, νεολαία, πρόσφυγες κ.ο.κ.) ανοίγει πραγματικά νέους ορίζοντες για την Κύπρο και το λαό της. Οι πρωτοβουλίες σε επίπεδο των συνδικάτων, ο ακηδεμόνευτος τρόπος των εκδηλώσεων, το παιχνίδι της συμμετοχής και της διεκδίκησης δεν χωρούν στα στενά όρια των διαδρόμων που ο δημοσιοϋπαλληλικός χαρακτήρας των χειρισμών στο Κυπριακό έχει δημιουργήσει. Επομένως υποστηρίζω τη διπλωματία των μαζικών φορέων για να γίνει πράξη η συμμετοχή των πολιτών γιατί –εκτός άλλων-  δεν υπάρχουν αριστεροί και δεξιοί πρόσφυγες, ούτε αριστεροί και δεξιοί συγγενείς των αγνοουμένων.

ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ

Στις εκδηλώσεις του Νοέμβρη οι μαθητές της Λευκωσίας έδωσαν το δικό τους παρών που ήταν  εντυπωσιακό  τόσο σε αριθμούς όσο και σε παλμό και ποιότητα. Η κίνηση «οι Γυναίκες Επιστρέφουν» φαίνεται πως δεν μπορεί να ξεπεράσει τις εσωτερικές τις τριβές. Δηλαδή να απαντήσει με ρεαλισμό στο δίλημμα: Ακηδεμόνευτη διεκδίκηση ή μικροκομματικοί υπολογισμοί; Να γιατί το μαζικό κίνημα για να έχει διάρκεια, συνέχεια και συνέπεια χρειάζεται κάτι παραπάνω από πρόσκαιρες εκλάμψεις. Δηλαδή να αποκτήσει εργαλεία ανάλυσης, τέτοια που να υπερβαίνουν το στιγμιαίο, το ευκαιριακό και το συγκυριακό. Το παράδειγμα της ΠΕΠ είναι έξοχα διδακτικό. Με ομολογουμένως, επιτυχημένους χειρισμούς κατάφερε ακόμη και οι λαμπρές απουσίες της να περνούν απαρατήρητες. Δεν ειπώθηκε τίποτε, δεν γράφτηκε τίποτε, επομένως η ΠΕΠ μπορεί να είναι ικανοποιημένη. Συμβούλεψε επομένως «ολοκλήρωσε» την αποστολή της, σε μια περίοδο όπου έπρεπε να είναι πρωταγωνιστής και δημιουργός γεγονότων^, δηλαδή  να είναι δύο βήματα μπροστά από τα ίδια τα κόμματα και τους μαθητές.

 Με μια ανάλυσή της η κα Αντρούλα Βασιλείου (ΚΗΡΥΚΑΣ, 13 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1988) υποστηρίζει: «Πιστεύω ότι τέτοιες ενέργειες (πορείες) αυτή τη στιγμή δεν ωφελούν. Ίσως σε κάποιο στάδιο, εάν δούμε ότι ο διάλογος δεν οδηγεί πουθενά, τότε πρέπει να στραφούμε προς αυτή την κατεύθυνση». Τέτοιες λογικές οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο εμπειρισμός και η πολιτική στο περίπου, δεν μπορούν να είναι κάτι που ανησυχεί ιδιαίτερα τους ταλαντούχους τούρκους διπλωμάτες οι οποίοι γίνονται ακόμη πιο ικανοί όταν απέναντί τους έχουν αναλύσεις σε στυλ «άσπρο – μαύρο». Το ζήτημα είναι σε εκκρεμότητα. Το εσωτερικό μέτωπο αποτελεί το κλειδί για να πάμε προς τα εμπρός ή  να μείνουμε στη στασιμότητα. Εάν θα πάμε στην αναδιάταξή του με όρους μεγάλης πολιτικής ή εάν θα μείνουμε στην παρακμή του με όρους ενός λαμπρού αδιεξόδου… Δηλαδή ενός αγώνα δια τέσσερα… Ο Λοϋδ Τζώρτζ ομιλεί: «Ο τούρκος είναι ανατολίτης. Γνωρίζει πολλά. Ίσως, γνωρίζει πάντα την αξία του χρόνου, αλλά στη διπλωματία επιδιώκει πάντα να κερδίζει χρόνο. Στηρίζεται στην ελπίδα, ότι η άλλη πλευρά θα ενδώσει πρώτη».

Εφημερίδα «Επίκαιρη»,  19-20 Νοεμβρίου, 1988