Οι S-300 στον ιστό της αράχνης…
Ο Αλέξης Κύρου ομιλεί για τους κύπριους πολιτικούς το 1930: «Ο χειρότερος εχθρός του κατά βάθος αγνού και απλού κυπριακού λαού είναι αι ιθύνουσαι αυτόν τάξεις, διαφθείρουσαι και φανατίζουσαι αυτόν συστηματικώς δι’ ευτελείς προσωπικούς λόγους…»
Από το 1930 έως το 1998 οι αποστάσεις δεν είναι μεγάλες. Άλλα ονόματα, βεβαίως, αλλά δυστυχώς όμοιες ή παραπλήσιες πρακτικές. Η περιπέτεια με τους S-300, βεβαιώνει ότι ένα μεγάλο τμήμα κυπρίων πολιτικών δρα και ελίσσεται, με βασικό γνώμονα την απουσία σφαιρικής επισκόπησης των πραγμάτων μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθούν «ευτελείς» κομματικοί στόχοι. Το μέγιστο μάθημα αφορά τον πρόεδρο Κληρίδη, αφορά και όλους τους άλλους. Όταν παίρνεις αποφάσεις οφείλεις να έχεις πλήρη γνώση των δεδομένων, να προβλέπεις όλα τα ενδεχόμενα, να παρακολουθείς την εξέλιξη στις οποίες αποφάσεις σου. Και να έχεις τη δύναμη της πειθούς, της υπεύθυνης επιχειρηματολογίας εάν άλλα δεδομένα επιβάλλουν κάποιες αναπροσαρμογές ή αλλαγές στην πρακτική σου. Ούτε η τιμή, ούτε η αξιοπρέπεια της Κύπρου επηρεάζονται από αυτή την ανάλυση. Εάν επηρεάζεται το κύρος, ή η αξιοπιστία ορισμένων πολιτικών στη νήσο, τότε καλώς επηρεάζεται, αφού αυτοί είχαν την ευθύνη ενός ολοφάνερου αδιεξόδου γύρω από τους S-300. Η πραγματική αξιοπρέπεια της Κύπρου έχει πολύ αναβαθμιστεί επειδή η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έκανε πολλά τόσο για την ενίσχυση της άμυνας της Κύπρου, όσο και για την πορεία της Κύπρου στην Ε.Ε.. «Ευτελείς» κύπριοι πολιτευτές επιχειρούν να διαλύσουν την πολύ καλή εικόνα της Ελλάδας – των τελευταίων χρόνων – στην Κύπρο. Επιχειρούν εξαγωγές των δικών τους κομματικών αδιεξόδων, ή κυβερνητικών ισορροπιών, στην Αθήνα, επειδή έτσι βολεύει την προσωπική ή κομματική τους ηρεμία. Η «εθνικοφροσύνη», άλλωστε, έχει πλήθος από ορισμούς, ακόμα και να εμφανίζει αυτή την Ελλάδα ως δύναμη που «προδίδει» την Κύπρο. Η γνωστή ιστορία με τον ιστό της αράχνης, επανέρχεται!
Μπορεί ο Θ. Πάγκαλος, για κάποιους στην Κύπρο, να μη σκέφτεται σωστά για τους S-300. Αλλά όλοι πρέπει να αντιλαμβάνονται ότι, εάν σήμερα υπάρχει ανοικτός ορίζοντας για εμάς στην Ε.Ε., αυτό οφείλεται, κυρίως, στη σημερινή ηγεσία του ελληνικού ΥΠΕΞ. Από το 1985 έως σήμερα έγιναν πολλά από την Αθήνα για την Ε.Ε., τόσα πολλά, για τα οποία άλλοι στην Κύπρο μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν εναντίον, άλλοι απλώς ήθελαν «Ευρώπη», και άλλοι, ως συνήθως, σιωπούσαν. Άλλο η διαφωνία, άλλο η ανεξέλεγκτη δράση μιας ιδιοτελούς μανίας.
Ο Β. Θεοδωρόπουλος καταγράφει τους πέντε άξονες για την άσκηση σωστής εξωτερικής πολιτικής: Επαρκής πληροφόρηση/ Σωστή εκτίμηση /Στάθμιση της σχέσης κόστους – ωφέλειας/ Παραμερισμός της ιδιοτέλειας, κομματικής ή προσωπικής /Κατάλληλη διπλωματική – διοικητική υποδομή. Εάν αυτά τα πέντε κριτήρια είναι στη σκέψη μας, τότε κάθε πρόβλημα έχει λύσεις, μπορούμε να ελπίζουμε για λύσεις στη βάση κόστους/ ωφελείας.
Ο επίλογος ανήκει στον Ελ. Βενιζέλο. Από τον κορυφαίο του 20ου αιώνα, για ότι αφορά, σήμερα, τις σχέσεις Κύπρου – Ελλάδας: «Αλλά εφόσον εγώ κυβερνώ, εγώ έχω τας ευθύνας και εγώ θα κατευθύνω την εξωτερική πολιτική της Ελλάδος … Δεν μπορώ να είμαι εις τα νέφη… όταν αι αντικειμενικαί συνθήκαι δεν μου εξασφαλίζουν έδαφος επιτυχίας… Δεν μπορώ να διακινδυνεύσω εγώ το όλον διά το μέρος…».