Τέσσερα επεισόδια
Τέσσερις συμπτώσεις μέσα σε 10 ημέρες, κάνουν εισαγωγή στις διεθνείς σχέσεις, με έναν τρόπο ιδιαίτερα χρήσιμο. Ρεαλιστικό και κυνικό ταυτόχρονα, εάν θέλουμε να είμαστε παίκτες σε έναν κόσμο που βασίζει την εξέλιξή του στα συμφέροντα για τις ισορροπίες ισχύος.
Α. Οι Γερμανοί Πράσινοι υπήρξαν πρωτοπόροι. Δε συμφωνούν με την πώληση των αρμάτων Leopard στην Τουρκία, εξαιτίας της εκεί κατάστασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά αυτό δεν αποτελεί και αιτία για διάλυση του κυβερνητικού συνασπισμού με τον Γκ. Σρέντερ. Έτσι και τα Leopard οδεύουν προς την Τουρκία, και οι Πράσινοι διατηρούν(;) την πράσινη ακεραιότητά τους.
Β. Γερμανικές εταιρίες που δραστηριοποιούνται στις ΗΠΑ, αποδέχονται τη δυνατότητα για χρηματικές αποζημιώσεις σε θύματα της καταναγκαστικής εργασίας, που επέβαλλε το ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ. Εξέλιξη που προέκυψε μέσα από την έξυπνη δράση του εβραϊκού λόμπι στις ΗΠΑ και τη σύνδεση του με συμφέροντα μεγάλων αυτοκινητοβιομηχανιών στις ΗΠΑ.
Γ. Η γαλλική γερουσία μπλόκαρε τη θετική στάση της γαλλικής βουλής, για αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων. Έτσι το γαλλικό κράτος υπέκυψε στις απειλές Ετζεβίτ (20/3) ενώ οι εταιρίες Τόμσον και Αλατόμ δραστηριοποιήθηκαν στο παρασκήνιο, για να αποτρέψουν μια εξέλιξη που ενοχλούσε την εμπορική δράση τους στην τουρκική χώρα… Η προσπάθεια έμεινε στη μέση. Το αυτονόητο ηττήθηκε μέσα από τη σοφιστική τοποθέτηση του Π. Μοσκοβισί: «Η γαλλική κυβέρνηση δεν εκτιμά ότι είναι ρόλος της χώρας μας να υποκαταστήσει την Τουρκία στη διαχείριση της ιστορίας της…»
Δ. Ο Γερμανός πρόεδρος Γ. Ράου, ολοκληρώνοντας σήμερα την επίσκεψή του στην Ελλάδα, επισκέπτεται τα Καλάβρυτα. Ο συμβολισμός είναι ισχυρός και αυτόν ακριβώς θέλει να τονίσει ο Ράου. Ο υφυπουργός στην προεδρία Ρ. Φρον είναι πολύ εύστοχος, καθώς δηλώνει πως «ορισμένα πράγματα δεν επιτρέπεται να ξεχαστούν…». Το γερμανικό κράτος κάνει τις πιο επίσημες κινήσεις του, για να διαμορφώσει μια νέα σχέση με τους λαούς που έζησαν το μαρτύριο του ναζισμού. Το κράτος των Γερμανών έχει συμφιλιωθεί με τον εαυτό του, σέβεται την ιστορική αλήθεια, και κάνει τον πρέποντα διαχωρισμό ανάμεσα στην κτηνωδία του Χίτλερ και τη βούληση των Γερμανών να γυρίσουν σελίδα, μέσα από την ευρωπαϊκή ενοποιητική διαδικασία.
Τα τέσσερα επεισόδια έχουν μια παράξενη γοητεία. Δείχνουν τα πολύπλοκα, αντιφατικά, και δημιουργικά κίνητρα, τα οποία συνδιαμορφώνουν τον περιβάλλοντα κόσμο. Η γαλλική γερουσία αρνήθηκε στο δικό της μερίδιο, ότι δίδαξε ο Γερμανός πρόεδρος. Και οι αυτοκινητοβιομηχανίες στις ΗΠΑ έκαναν μικρό βήμα προς τα εμπρός, την ίδια εποχή που τα γερμανικά Λέοπαρντ ταξιδεύουν προς τον τουρκικό στρατό και τις δυνάμεις της κατοχής και της καταστολής. Εάν έπρεπε να ξεχωρίσει κανείς την πιο καλή ευρωπαϊκή όψη από τις πιο πάνω τέσσερις, η ανάλυση θα έδειχνε την απόφαση της γαλλικής γερουσίας. Αυτή είναι γεμάτη κυνισμό, επιβραβεύει την καθολική άρνηση του τουρκικού κράτους να ακολουθεί το γερμανικό δρόμο της συγνώμης και της αυτοκριτικής. Έτσι ενισχύεται η αλαζονεία του τουρκικού συνασπισμού εξουσίας, και επιτείνονται τα αδιέξοδα στις ευρωτουρκικές σχέσεις. Ο πρόεδρος Ζακ Σιράκ ψήφισε στο Ελσίνκι τα κείμενα που θέλουν την Τουρκία να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κρίμα που η γερουσία της χώρας του έχασε μια λαμπρή ευκαιρία για να δείξει σε όλη την Ευρώπη πως η γαλλική ιστορία επιτάσσει άλλα..
Εφημερίδα, Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ, 2000