Λατίνοι με άποψη!

Η εκπρόσωπος των Λατίνων στη Βουλή των Αντιπροσώπων, Αντωνέλλα Μαντοβάνη δήλωσε ότι «θα θέλαμε να υπάρχει αναγνώριση της ιστορικής μας παρουσίας στην Κύπρο, θα θέλαμε να έχουμε εκπροσώπηση με δικαίωμα ψήφου όπως είχαμε από το Σύνταγμα, δηλαδή να επανέλθει το δικαίωμα που είχαμε». Η κ. Μαντοβάννη αναφερόμενη στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η θρησκευτική ομάδα των Λατίνων στην Κύπρο,  είπε ότι το πιο σημαντικό είναι η μη εγγραφή των Λατίνων της Κύπρου στον εκλογικό κατάλογο της θρησκευτικής τους ομάδας.

Απηύθυνε έκκληση προς τους Λατίνους να εγγραφούν εκτός από τους εκλογικούς καταλόγους και στον κατάλογο της λατινικής θρησκευτικής ομάδας, σημειώνοντας παράλληλα ότι τα άτομα που αναγνωρίζονται ως μέλη της ομάδας είναι αυτά που είναι εγγεγραμμένα στον εκλογικό κατάλογο. Η κ. Μαντοβάνη είπε ότι, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, στην Κύπρο υπάρχουν 800 άτομα, μέλη της ομάδας των Λατίνων, με την πλειοψηφία τους να είναι κάτοικοι Λευκωσίας. «Θέλουμε να καλύψουμε το κενό αυτό που δημιουργεί η κατάσταση αυτή με το να ενθαρρύνουμε όσο το δυνατόν περισσότερους να εγγραφούν στον κατάλογο»

Διευκρίνισε ακόμα ότι στην Κύπρο ζει και εργάζεται αριθμός Καθολικών, οι οποίοι δεν έχουν την κυπριακή υπηκοότητα και δεν εντάσσονται στη θρησκευτική ομάδα των Λατίνων. Σε αντίθεση με τους Μαρωνίτες και τους Αρμένιους της Κύπρου, οι Λατίνοι της Κύπρου δεν έχουν τη δική τους γλώσσα, σημειώνοντας παράλληλα ότι «είμαστε εξ ολοκλήρου θρησκευτική ομάδα με μέλη από ευρωπαϊκές χώρες και χώρες της Λατινικής Αμερικής», (Τ. Βιολάρη, ΚΥΠΕ, 13/6/17)

Την προηγούμενη ημέρα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Ν. Αναστασιάδης μίλησε για ένα παράλληλο ζήτημα στη Βηρυτό και «εξέφρασε υπερηφάνεια για την πολύτιμη συμβολή των Μαρωνιτών στην κυπριακή κοινωνία ευρύτερα, τονίζοντας ότι πολλά μέλη της μαρωνιτικής θρησκευτικής ομάδας που ανέρχεται σε περίπου 6.000, είναι διακεκριμένα και έφερε ως παράδειγμα τον Υπουργό Ενέργειας και μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων.  Αναφερόμενος στο κυπριακό, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης διαβεβαίωσε για την προσήλωσή του στις προσπάθειες εξεύρεσης βιώσιμης και συνολικής λύσης του Κυπριακού, σημειώνοντας παράλληλα ότι τα μαρωνιτικά χωριά θα πρέπει να βρίσκονται υπό την ελληνοκυπριακή διοίκηση σε μια μελλοντική συνολική λύση του Κυπριακού και ότι οι Μαρωνίτες αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της ελληνοκυπριακής κοινότητας.

Ο Μαρωνίτης Πατριάρχης εξέφρασε τη στήριξή του στις προσπάθειες που καταβάλλει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας για επίλυση του Κυπριακού, εκφράζοντας την ελπίδα αυτές οι προσπάθειες να αποφέρουν καρπούς σύντομα» (ρεπορτάζ στο ΚΥΠΕ, 12-6-17).

Η βασική παρατήρηση αφορά δύο προτάσεις. Από τη μια ο Πρόεδρος Αναστασιάδης δήλωσε «ότι τα μαρωνιτικά χωριά θα πρέπει να βρίσκονται υπό την ελληνοκυπριακή διοίκηση σε μια μελλοντική συνολική λύση του Κυπριακού και ότι οι Μαρωνίτες αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της ελληνοκυπριακής κοινότητας».

Από την άλλη, η Α. Μαντοβάνη δήλωσε ότι «σε περίπτωση επίλυσης του κυπριακού θέλουμε να διατηρήσουμε την ύπαρξή μας ως συνταγματικά αναγνωρισμένη μειονότητα θρησκευτική στην Κύπρο, να υπάρχει αναγνώριση της ιστορικής μας παρουσίας στην Κύπρο, θα θέλαμε να έχουμε εκπροσώπηση με δικαίωμα ψήφου όπως είχαμε από το Σύνταγμα, δηλαδή να επανέλθει το δικαίωμα που είχαμε».

Στη δική μου σκέψη, κάθε κοινότητα ή θρησκευτική ομάδα δεν πρέπει να ενσωματώνεται στην κάθε μεγαλύτερη κοινότητα ή να υποχρεώνεται να διαλέξει την ε/κ κοινότητα επειδή είναι η μεγαλύτερη. Καμιά κοινότητα ή θρησκευτική μειονότητα, δεν είναι αναπόσπαστο μέρος της ελληνοκυπριακής κοινότητας, ούτε καμμιάς άλλης. Χάριν της τεκμηρίωσης ας αναλογιστούμε τι θα συνέβαινε αν σε κάποια άλλη χώρα εφαρμοζόταν αυτό και κάθε άλλη μικρότερη κοινότητα υποχρεωνόταν σε ανάλογες ρυθμίσεις…

Αυτό που συνιστά σύγχρονη πρακτική όπως εκφράζεται από σημαντικό μερος της λειτουργίας κρατών-μελών της ΕΕ, είναι η αυτοτέλεια, η αναγνώριση και η συνταγματική συνεργασία των πολιτών μέσα από την αναγνώριση της κοινότητας και διαφορετικότητάς τους, χωρίς να οδηγούνται σε υποχρεωτικές επιλογές να «διαλέξουν» κοινότητα όπως προέβλεπε το Σύνταγμα του ?60. Αυτές οι πρακτικές έχουν ξεπεραστεί και στο ενδεχόμενο λύσης χρειάζεται μια διαφορετική ρύθμιση, μια ανατροπή της παλαιάς πρακτικής που επέβαλε το σύνταγμα της Ζυρίχης, το οποίο με την πρόνοια περί υποχρεωτικής επιλογής απηχούσε πρακτικές που αναπτύσσονταν στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου.

Νέες εποχές, νέες λύσεις. Γι’ αυτό βρίσκω τη θέση της Α. Μαντοβάνη ως σημαντική και θεωρώ ότι χρειάζεται να τύχει σοβαρής προσέγγισης. Λέει: «η θρησκευτική στην Κύπρο, να υπάρχει αναγνώριση της ιστορικής μας παρουσίας στην Κύπρο, θα θέλαμε να έχουμε εκπροσώπηση με δικαίωμα ψήφου όπως είχαμε από το Σύνταγμα, δηλαδή να επανέλθει το δικαίωμα που είχαμε».

Λάρκος Λάρκου