Ημικρατικοί και Κυπριακό.

Η ιστορία του κυπριακού το βεβαιώνει: από τα Οκτωβριανά του 1931 έως σήμερα το κυπριακό εντάσσεται, περιπλέκεται και ενσωματώνεται την τρέχουσα κομματική αντιδικία και τις μάχες για αύξηση της κομματικής επιρροής. Αν αυτό γινόταν εις βάρος της εθνικής υπόθεσης, ελάχιστες, δυστυχώς, αντιδράσεις προκαλούσε. Προείχε το κομματικό λάφυρο. Ας θυμηθούμε τις κλασσικές περιπτώσεις με τη διαχείριση των Ιδεών Γκάλι στις προεδρικές εκλογές του 1993 και την περιπέτεια με τους s300 από τον Γ. Κληρίδη.

Σήμερα επανέρχεται στην επικαιρότητα το θέμα του διορισμού νέων ΔΣ στους ημικρατικούς οργανισμούς. Αίφνης ορισμένα κόμματα που ασκούσαν κριτική στην ηγεσία Χριστόφια άλλαξαν ρότα και χαμήλωσαν τους τόνους. Επιχειρούν να δώσουν διαπιστευτήρια καλής συμπεριφοράς μπροστά στην πρόκληση των επόμενων διορισμών. Αν στο τέλος δεν ικανοποιηθούν, θα ανεβάσουν ξανά τους τόνους με πρώτο πιθανό θύμα το κυπριακό. Το σενάριο είναι κλασσικό: ανεβάζουν τους τόνους της κριτικής ανάλογα με το αν έχουν ικανοποιηθεί σε συμμετοχή στον κομματικό διορισμό. Ασκούν κριτική στον Δ. Χριστόφια με στόχο την περισσότερη ικανοποίηση σε αιτήματα. Ένα απλό παράδειγμα: μερικοί διαφωνούσαν με την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος από τις ελεύθερες περιοχές στο τουρκικό φυλάκιο στα Κόκκινα (συμφωνία Χριστόφια-Ταλάτ για διάνοιξη του οδοφράγματος στο Λιμνίτη). Γίνεται η συμφωνία και οι ίδιοι «ξεχνούν» τον αγώνα για να ματαιώσουν το σημείο αυτό της συμφωνίας που αφορά το «ηλεκτρικό ρεύμα στα Κόκκινα», αφού τώρα ο αγώνας έχει πιο ευγενικό περιεχόμενο: αφορά τον αγώνα για τους διορισμούς στα ΔΣ των ημικρατικών οργανισμών…