Ο κύκλος ενός ανακοινωθέντος…

Η συζήτηση για την έκδοση ενός κοινού ανακοινωθέντος στο τέλος Μαρτίου από τους Δ. Χριστόφια και Μ Α. Ταλάτ προκαλεί νέες συζητήσεις για να βεβαιωθεί (ακόμα μια φορά) το λεχθέν ότι το αυτονόητο συχνά απουσιάζει από την πολιτική μας ζωή. Οι συνομιλίες διαρκούν σχεδόν δύο χρόνια. Μια κοινή ανακοίνωση των δύο ηγετών που να περιλαμβάνει τις έως τώρα συγκλίσεις αλλά και τα θέματα πάνω στα οποία υπάρχουν διαφωνίες είναι μια παραγωγική διαδικασία υπό τις σημερινές συνθήκες.

Πρώτο, θα ενημερωθεί η ε/κ και τ/κ κοινή γνώμη και δεύτερο θα εξυπηρετήσει τις εκλογικές ανάγκες του Μ. Α.  Ταλάτ ενόψει της ψηφοφορίας στις 18 Απριλίου. Είναι θεμιτό το δεύτερο; Θεωρώ ότι είναι χρήσιμο. Ο Ταλάτ παρουσίασε μια σειρά από αδυναμίες στην άσκηση εξουσίας. Απογοήτευσε (δικαίως) πολλούς ε/κ, είναι σαφές ότι δεν διαθέτει στόφα παγκύπριου παίκτη. Είναι όμως καλύτερη λύση ο Έρογλου; Στην άσκηση της ρεαλιστικής πολιτικής η επιλογή Ταλάτ είναι πιο χρήσιμη στην προσπάθεια για επίλυση με χειρότερη επιλογή αυτήν του ντενκτασικού  Έρογλου.

Η συζήτηση ανάμεσα στις ε/κ δυνάμεις φθάνει στα όρια του κωμικού. Ορισμένες δυνάμεις ενοχλούνται από μια κοινή ανακοίνωση που θα λέει απλά την αλήθεια! Τι σημαίνει αυτή η στάση; Είμαστε πειστική στη διεθνή κοινότητα από τέτοιες επιπόλαιες προσεγγίσεις;

Κατά την άποψή μου, όταν στην πολιτική κινδυνεύει να ακυρωθεί κάτι που είναι σημαντικό, καλύτερα να το σταματήσεις, έχει ήδη τρωθεί η δύναμή του στόχου του. Δεν προσθέτει. Δεν κερδίζεις κάτι με εκ των υστέρων αναφορές ή εικασίες. Έτσι συμβαίνει και τώρα. Οι αντιπαραθέσεις πιθανόν να οδηγήσουν σε νέο κύκλο εντάσεων και στο τέλος να μην υπάρχει θέμα προς συζήτηση. Τι νόημα θα είχε τότε ένα τέτοιο ανακοινωθέν;