Το Κόσσοβο στην πρώτη σελίδα

Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης στις 22 Ιουλίου 2010 έκρινε με ψήφους 10 έναντι 4 ότι η ανεξαρτησία του Κοσσόβου το 2008 δεν συνιστά παραβίαση της διεθνούς νομοθεσίας . Η απόφαση του Δικαστηρίου ελήφθη μετά από σχετικό αίτημα της Σερβίας. Ως δικαστική απόφαση έχει γνωμοδοτικό χαρακτήρα. Η Σερβία υπέστη σοκ, οι ΗΠΑ την έκριναν θετικά, η Μόσχα αρνητικά. Πού βρίσκεται η αλήθεια για αυτήν την εξέλιξη; Θεωρώ ότι μεγάλο μέρος της  ευθύνης βαραίνει την πολιτική ηγεσία της Σερβίας. Δεν διάβασε ορθολογιστικά τις διεθνείς εξελίξεις, απέρριψε τον έντιμο συμβιβασμό Αχτισάρι  που διατηρούσε μια χαλαρή ενότητα, υποτίμησε τη σημασία του διεθνούς περιβάλλοντος, αγνόησε τη στήριξη  ΟΗΕ και ΕΕ στο σχέδιο Αχτισάρι, και τελικά το Βελιγράδι  έμεινε χωρίς συμμάχους. Στο τέλος ήρθε και το ΔΔΧ να ολοκληρώσει την πορεία προς το ανεξάρτητο Κόσσοβο. Η Σερβία είχε δύο επιλογές: ή να καταγγείλει τις μεγάλες δυνάμεις και να ικανοποιήσει πρόσκαιρα το λαϊκό αίσθημα ή να διαβάσει τους συσχετισμούς και επιλέξει την πολιτική που  απέτρεπε την ανεξαρτησία του Κοσσόβο, με την συμπόρευση της με το σχέδιο Αχτισάρι.

Το Υπουργείο Εξωτερικών της Κύπρου με ανακοίνωσή του εκτιμά ότι «η επιχειρηματολογία του διεθνούς δικαστηρίου διαφοροποιεί την περίπτωση του Κοσόβου από την περίπτωση της Κύπρου». Η Κύπρος όπως και η Ελλάδα ορθά πράττοντας δεν έχουν αναγνωρίσει το Κόσσοβο, αν και το  έχουν πράξει 69 κράτη έως τώρα. Σήμερα ολοφάνερα η απόφαση του ΔΔΧ δημιουργεί ένα «κεκτημένο» που ουδείς μπορεί να αγνοήσει. Η Κύπρος διαθέτει πλεονεκτήματα σε σχέση με την περίπτωση του Κοσσόβου: μέλος της ΕΕ, η ανακήρυξη του ψευδοκράτους έχει κριθεί ως παράνομη από τον ΟΗΕ, ουδείς –πλην Τουρκίας- το έχει αναγνωρίσει. Τα νέα δεδομένα, ωστόσο, δημιουργούν πίεση για τη Λευκωσία γιατί το ψευδοκράτος αποκτά ένα σημείο αναφοράς σε περίπτωση ενός οριστικού αδιεξόδου στις συνομιλίες. Στις άλλες περιπτώσεις οι οπαδοί μιας «ανεξάρτητης λύσης» έχουν κάθε λόγο να νιώθουν ικανοποίηση σε σχέση μες τις μελλοντικές τους επιδιώξεις –Αμπχαζία, Νότια Οσετία. Ασφαλώς κανένα πρόβλημα δεν είναι όμοιο με κάποιο άλλο. Ωστόσο, το ένα επηρεάζει το άλλο και οι επιπτώσεις είναι υπαρκτές αφού ορισμένα εθνικά συμφέροντα δημιουργούν «τετελεσμένα».

Η Ρωσία αποτελεί ειδική περίπτωση: δεν αναγνωρίζει το Κόσσοβο αλλά βλέπει θετικά τις ειδικές περιπτώσεις της Αμπχαζίας και της Ν. Οσετίας. Ο εκπρόσωπος του ρωσικού ΥΠΕΞ Αντρέϊ Νεστερένκο δήλωσε (23/7) ότι «στα συμπεράσματά του, το Διεθνές Δικαστήριο αποφεύγει να αναφερθεί στις συνέπειες που μπορεί να προκύψουν από την υιοθέτηση της απόφασης, και πιο συγκεκριμένα αποφεύγει να αναφερθεί στο κατά πόσον το Κόσσοβο αποτελεί κράτος και υπάρχει οποιαδήποτε νομιμότητα στην αναγνώρισή του από άλλες χώρες. Αποτελεί πεποίθηση του Κρεμλίνου πως μια διευθέτηση είναι εφικτή μόνο μέσω της συνέχισης των διαπραγματεύσεων μεταξύ των ενδιαφερομένων μερών, που θα βασίζονται στις πρόνοιες του ψηφίσματος 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας»