Οι “κοκκινες γραμμές” και τα θρύψαλα

Ένα εξαίρετο άρθρο δημοσίευσε ο Κ. Καλλίτσης στην «Καθημερινή» στις 30 Νοεμβρίου. Τίτλος «Δεν μας λείπουν Plan B, ούτε κόκκινες γραμμές». Ένα απόσπασμα:

«Η Ιρλανδία μπήκε σε πρόγραμμα τον Νοέμβριο 2010, πήρε 85 δισ. ευρώ και βγήκε μετά μια 3ετία. Η Πορτογαλία μπήκε Απρίλιο του 2011, πήρε 78 δισ. ευρώ, βγήκε μετά μια 3ετία. Εμείς μπήκαμε τον Μάιο 2010, κι ενώ έχουμε πάρει πάνω από 200 δισ. ευρώ, μένουμε για πέμπτο χρόνο – και βλέπουμε. Η Ελλάδα μπήκε στην κρίση με 12,6% ανεργία κι έχει 26,6%, η Ιρλανδία με 13,9% και τη μείωσε στο 13,1%, η Πορτογαλία με 12% και την έφτασε στο 16,5%. Στην Ελλάδα μειώθηκαν οι επενδύσεις 40%, στην Ιρλανδία 6%, στην Πορτογαλία 30%. Η Ελλάδα έχασε 25% του ΑΕΠ της, η Ιρλανδία κέρδισε 4,6%, η Πορτογαλία έχασε 4,4%. Οι εξαγωγές τους αυξάνονται, οι ελληνικές μειώνονται. Και οι δύο βγήκαν στις αγορές και δανείστηκαν σχεδόν όλα όσα χρειάζονταν τον πρώτο χρόνο μετά το πρόγραμμα, πριν βγουν από το πρόγραμμά τους.

Ποιο είναι το πρόβλημα; Δεν είναι ότι δεν υπάρχει εναλλακτικό σενάριο δράσης -κάποιο «Plan B». Το πρόβλημα είναι ότι, έξι χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, η χώρα δεν έχει «Plan A», δεν έχει ένα ρεαλιστικό, αποτελεσματικό κεντρικό σχέδιο δράσης. Τα μόνα πλάνα που σκαρώνονται, είναι τα διαδοχικά και αλληλοαναιρούμενα σχέδια επιθετικής διαχείρισης της κοινής γνώμης – κοινώς, προπαγάνδας. Για εσωτερική κατανάλωση. Που, κι αυτά, μόλις έρθουν σε επαφή με την πραγματικότητα (αυτήν που αναγνωρίζουν όλοι οι άλλοι, οι χώρες, οι αγορές και οι διεθνείς οργανισμοί…) καταρρέουν. Γίνονται θρύψαλα – όπως τώρα. Ούτε το μείζον πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν «κόκκινες γραμμές». Είναι ότι δεν υπάρχει Γραμμή, για την ανασυγκρότηση της οικονομίας, των θεσμών, της κοινωνίας. Κι αυτά λείπουν γιατί, πέρα και πάνω από όλα τα άλλα ελλείμματα, απειλητικό χάσκει το τεράστιο έλλειμμα πολιτικής. Διότι το άρρωστο πολιτικό σύστημα παραμένει απροσάρμοστο».

Μια εβδομάδα μετά ο ίδιος δημοσιογράφος συνεχίζει πάνω στην ίδια θεματολογία και στην ίδια εφημερίδα:

«Τώρα, έρχεται η ώρα της αλήθειας, της κατάρρευσης πολλών ελληνικών μύθων της τελευταίας 5ετίας. Το 2010, κανείς δεν μας επέβαλε την προσφυγή στην τρόικα. Εγινε για να αποφύγουμε να περικόψουμε 24 δισ. ευρώ δαπάνες αμέσως (όσο ήταν το πρωτογενές έλλειμμα) και να μη ρισκάρουμε την έξοδο από το ευρώ. Δεν προσφέρθηκαν κάποιοι άλλοι να μας σώσουν με καλύτερους όρους, κι είπε η Ελλάδα «ευχαριστώ, αλλά προτιμώ την τρόικα». Η μετέπειτα διαχείριση είναι άλλο θέμα… Ούτε σήμερα μας εμποδίζει κάποιος να διώξουμε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αρκεί η κυβέρνηση να στείλει μια επιστολή και να του κοινοποιήσει την επιθυμία της. Ούτε μας επιβάλλει κάποιος να συνάψουμε νέο Μνημόνιο. Μπορούμε να πούμε «δεν θέλουμε νέα συμφωνία, βγαίνουμε στις αγορές, δεν σας έχουμε ανάγκη». Δεν είμαστε σε θέση να το κάνουμε, γιατί δεν είμαστε έτοιμοι να βγούμε στις αγορές – δεν μας εμπιστεύονται».

Άρθρα που φωτίζουν τις πολλές διαστάσεις της σκληρής πραγματικότητας στην οποία εξελίσσεται η «ελληνική περίπτωση». Είναι δύσκολο να προσθέσεις ή να αφαιρέσεις κάτι από τα δύο πιο πάνω αποσπάσματα.Τα παραθέτω ως ένα δείγμα γραφής ότι η σοβαρότητα δεν εξέλειπεν στην Ελλάδα, ότι υπάρχει ελπίς εφόσον ο δημόσιος λόγος αποκτήσει στέρεη βάση και με αυτό τον τρόπο να νικήσει τις δημαγωγικές κορώνες που τόσο συνέβαλαν στον εκτροχιασμό της ελληνικής οικονομίας.