Μαυρόασπρο σινεμά

Η Κύπρος νίκησε σε ποδοσφαιρικό αγώνα την Βοσνία εκτός έδρας. Μεγάλη επιτυχία αφού το 1-2 αποτελεί νίκη- σταθμό για τα ποδοσφαιρικά μας πράγματα. Οι δηλώσεις του προπονητή της κυπριακής εθνικής ομάδας Π. Χριστοδούλου μετά τον αγώνα έχουν ενδιαφέρον καθώς διαπίστωσε ότι «οι παίκτες μου, έδειξαν ότι έχουν τη ψυχή του Έλληνα μέσα τους». Αυτή η δήλωση πέρασε στα αζήτητα της επικαιρότητας, δεν πρόσεξα κάποιον σχολιασμό ή ανάλυση γύρω από τα περιεχόμενα της φράσης/ διαπίστωσης Χριστοδούλου. Το θέμα γίνεται πιο πολύπλοκο καθώς δύο από τους ένδεκα παίκτες της κυπριακής ομάδας προέρχονται, ο μεν ο αμυντικός Τ. Τζιούνιορ από την Πορτογαλία, ο δε μέσος Β. Λαμπάν από τη Γαλλία. Τι σημαίνει λοιπόν ότι «έδειξαν ότι έχουν τη ψυχή του Έλληνα μέσα τους;». Αν έχανε η ομάδα μας, πράγμα πολύ σύνηθες στο γήπεδο, πού θα πήγαινε η « ψυχή» του Έλληνα; Τυχαία, δυο ημέρες πριν η «ψυχή» του έλληνα δεν έκανε κάτι σπουδαίο και η εθνική ομάδα της Ελλάδας έχασε από τη Ρουμανία με 1-0 μέσα στο «Γ. Καραϊσκάκης»!

Ας μιλήσουμε απλά και καθαρά: καμιά «ψυχή» δεν νικά από τη φύση της -αυτά είναι καλοκάγαθοι μύθοι για να παρηγορούνται όσοι δεν αντιλαμβάνονται ότι η εξέλιξη των κοινωνιών και των ανθρώπων ακολουθεί διαφορετικούς κανόνες. Αν ο Π. Χριστοδούλου έχει δίκαιο, τι θα πει ο γερμανός προπονητής Γ. Λεβ που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο ή οι προπονητές της Βραζιλία που για δεκαετίες «μαγεύουν» τον πλανήτη με τις ποδοσφαιρικές επιδόσεις τους; Δεν συνδέεται η επιτυχία με τη φυλετική παράδοση. Πολλά είναι θέμα κοινωνικής οργάνωσης, συστήματος, σχεδιασμού, επιλογής των πιο κατάλληλων, διοίκησης, κουλτούρας που περιβάλλει έναν επιτυχημένο σχεδιασμό, παιδείας, μερικές φορές τύχης και συγκυρίας όπως έδειξε η σφραγίδα Γκάλη στο ελληνικό μπάσκετ! Συνεπώς, αξίζει να ανακατέψουμε λίγο την πραγματικότητα, να αναζητήσουμε πιο σύνθετες απαντήσεις, πέρα από το μαυρόασπρο σινεμά της παρακμής μας. Μπορούμε εξ αυτού να κρατάμε στην ανάλυσή μας δύο παραδείγματα: ένα προς μίμηση, ΠΑΟ στο μπάσκετ με α/φούς Γιαννακόπουλους και Ζ. Ομπράντοβιτς, ένα προς αποφυγή, ΠΑΟ στο ποδόσφαιρο, πολυμετοχικός, πτωτικός και «απρόσωπος».

Προσέχω τον σέρβο κόουτς στο μπάσκετ Ν. Σάκοτα, σε όσα είπε στο αθλητικό «Έθνος» στις 11 Σεπτεμβρίου 2014:

«Ερ: Για το ότι βγάζει ταλέντα και τα γαλουχεί να κάνουν πρωταθλητισμό μέσα από την Εθνική…

Απ: «Πριν 10 χρόνια είχε βγει στατιστική που η Γιουγκοσλαβία ήταν η καλύτερη ομάδα στα ομαδικά σπορ. Τώρα έχουμε και τον Τζόκοβιτς που είναι σε ατομικό άθλημα. Η χώρα ζει για τον αθλητισμό, είναι το πρώτο πράγμα για κάθε παιδί. Είναι εύκολο μετά να δουλεύεις πάνω στα παιδιά, που έχουν πάντα κίνητρο.Το χειρότερο ήταν ότι είχαμε βγάλει 370 παίκτες που έπαιζαν εκτός της χώρας. Σε ΝΒΑ, κολέγια… Τρομερό νούμερο. Είναι σχεδόν τρεις λίγκες εκτός χώρας».

Ερ: Για Παρτιζάν και Αστέρα κι αν βοηθούν στην εξέλιξη της Εθνικής…

Απ: «Μην νομίζετε… Οι ομάδες είναι ομάδες, κάθε μια βλέπει τα συμφέροντά της. Αυτό που γίνεται είναι ότι οι ομάδες δίνουν ευκαιρίες στους πιτσιρικάδες. Λέμε εδώ (στην Ελλάδα) ότι στα 22 είναι νέος ο παίκτης και ταλέντο, ενώ στη Σερβία μπορεί να είναι… βετεράνος! Η αλήθεια είναι ότι ευκαιρίες δίνουμε νωρίς στα μικρά παιδιά. Διαλέγουν ορισμένα παιδιά και τους αφήνουν να έχουν ευκαιρίες ακόμα κι όταν δεν παίζουν καλά. Είναι τόσα πολλά ταλέντα κι αξίζουν μια ευκαιρία. Άλλα, εξελίσσονται σε 4-5 χρόνια. Αν δεις ότι γίνεται όμως παίκτης σε 5-6 μήνες, το αφήνεις το παιδί και παίζει. Μπορεί να ξεκινήσει κάποιος από τα εφηβικά και να τελειώσει τη σεζόν στην πρώτη 5άδα. Παρακολουθώ και τα άλλα κλιμάκια της Εθνικής. Όταν ήμουν ομοσπονδιακός και στις τέσσερις εθνικές ομάδες (σ.σ.: ηλικιακά), πήρανε χρυσά. Ρώτησα την ομοσπονδία τι θέλουμε; Αποτέλεσμα ή να βγάλουμε παιδιά; Μου είπαν και τα δύο. Βάλαμε λοιπόν έμπειρους προπονητές και πήραμε τα χρυσά…Αλλά εδώ (στην Ελλάδα) δεν μπορούσαμε να δουλεύουμε όπως στη Σερβία με ταλέντα γιατί εδώ μας ζητούσαν αποτελέσματα. Η ευχή μου είναι να ξεκινήσω κάτι εδώ που θα λειτουργήσει μ’ αυτόν τον τρόπο που ξέρω».