Από τη Χάγη στην Ανησυχία…
Η Χάγη υπήρξε το πιο ισχυρό εργαλείο πολιτικού χειρισμού για ένα νεοεκλεγέντα Πρόεδρο. Δεν γινόταν και αλλιώς. Πίσω υπήρχε η Κοπεγχάγη, οι διαδικασίες έτρεχαν σε πλήρη ρυθμό (χρονοδιάγραμμα της 28ης Φεβρουαρίου 2003), και το Σχέδιο Ανάν είχε τα (τότε) χρονοδιαγράμματα του. Σε αυτή την πολύπλοκη συγκυρία, στη Χάγη, (10 Μαρτίου 2003) ο πρόεδρος Παπαδόπουλος τα πήγε πολύ καλά. Άριστη προετοιμασία επί των προνοιών του σχεδίου, αντιπροτάσεις, εισηγήσεις, για πλήρωση των κενών. Κέρδισε μια πραγματικά δύσκολη διπλωματική μάχη. Αυτοί οι χειρισμοί βοήθησαν σημαντικά και στην υλοποίηση του σχεδίου για την απρόσκοπτη ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ ( 16 Απριλίου 2003).
Στη συνέχεια (και το υπόλοιπο του έτους, Μάιος – Δεκ. 2003) ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος διατήρησε σε πλήρεις ρυθμούς την πολιτική του αυτονόητου. Ο πρόεδρος Παπαδόπουλος και το Εθνικό Συμβούλιο αποδέχθηκαν το σχέδιο Ανάν ως βάση για διαπραγματεύσεις για λύση στο Κυπριακό. Άρα είναι απλή λογική ότι υπάρχουν στοιχεία που θέλουμε να αλλάξουν, άλλα να τύχουν διαπραγμάτευσης, να συμπληρωθούν τα κενά, να αναπροσαρμοστούν τα χρονοδιαγράμματα, να προχωρήσει η συζήτηση Ελλάδας – Τουρκίας για τα ζητήματα ασφάλειας.
Από αυτό το σωστό πολιτικό πλαίσιο (διαπραγμάτευση του σχεδίου Ανάν) θα μπορούσε να συνοδευτεί και με μια «δέσμη κινήσεων» οι οποίες θα ενδυνάμωναν το πολιτικό κομμάτι της διαπραγμάτευσης και θα ενίσχυαν το διεθνές βάρος της Λευκωσίας ενόψει μιας νέας προσπάθειας όπως η τωρινή στη Νέα Υόρκη.
Μερικά παραδείγματα είναι και δείγματα γραφής για το πως δυναμώνεις τη διαπραγματευτική σου θέση και χωρίς ή πριν από τις κλασσικές διακοινοτικές συνομιλίες.
Α) μέσα στα τρία ονόματα που ο πρόεδρος της δημοκρατίας έδωσε στον Ρ. Πρόντι για τη θέση του πρώτου κυπρίου επιτρόπου μπορούσε να ήταν και ένας τουρκοκύπριος.
Β)Η κυβέρνηση Τ. Παπαδόπουλου έκανε θετικά πακέττα ανοιγμάτων προς τους τ-κ. Αυτό δεν συνοδεύτηκε και με τον ορισμό ενός « συντονιστή» αυτών των ανοιγμάτων, έτσι που όλα να έχουν ένα πληρέστερο σχέδιο πορείας. Μπορεί να μην χρειαζόταν μια νέα θέση δημοσίου υπαλλήλου ή Επιτρόπου. Μπορούσε να οριστεί Υπουργός που να έχει αυτά τα πολιτικά προαπαιτούμενα.
Γ) Ζούμε στην εποχή της εικόνας, των εντυπώσεων, της επικοινωνίας. Μια λ.χ. επί τόπου επίσκεψη του προέδρου ή ορισμένων υπουργών στο χώρο της επαρχιακής διοίκησης Λευκωσίας ή στο χώρο του Λήδρα Πάλας όπου καθημερινά διακινούνται χιλιάδες τ-κ που εργάζονται στις ελεύθερες περιοχές θα δημιουργούσε μια διαφορετική πολιτική αντίληψη για το πως γίνεται η καθοδήγηση των εξελίξεων.
Τα δεδομένα στη Νέα Υόρκη είναι δύσκολα. Αυτό δίνει αφορμές για «δικαιώσεις» και «δικαιωμένους». Εκείνοι που αρνήθηκαν κάθε άνοιγμα στους Τ/Κ για πολλά χρόνια ή που διαβουλεύτηκαν με τον εαυτό τους για να αγοράσουν τους S300 δηλαδή να αγοράσουν δημαγωγία για να κερδίσουν εκλογικές αναμετρήσεις παριστάνουν τους προβληματισμένους.
Φυσικά οι επαγγελματίες ανησυχούντες, έχουν κάθε δικαίωμα στην «ανησυχία». Το σημαντικό στην πολιτική είναι στη σωστή χρονικά στιγμή να κάνεις τις σωστές πολιτικές κινήσεις και να διατυπώνεις ορισμένες προτάσεις. Είναι εξαιρετικά χρήσιμο – κατά την αποψή μου – η πολιτική ομάδα που υποστηρίζει τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο στο Κυπριακό να τύχει ενίσχυσης, εμπλουτισμού, αναδιαμόρφωσης. Με μια ακόμα επισήμανση. Κανένας πρόεδρος, ούτε ο Τ. Παπαδόπουλος, δεν χρειάζεται ομάδα που να είναι «οπαδός» της γραμμής του. Θέλει πρόσωπα με αυτονομία σκέψης, με ποικιλία ανάλυσης, με διαφορετικές από τη δική του οπτικές. Μόνο έτσι, οι συνθέσεις θα έχουν και το μέγιστο δυνατό όφελος για όλη την Κύπρο. Ο πρόεδρος Παπαδόπουλος έχει το το μοναδικό πολιτικό πλεονέκτημα να έχει μαζί του μια πολύ ισχυρή κομματική στήριξη και μια αντιπολίτευση που του δίνει βοήθειες με την απουσία της από ακρότητες. ¨Ετσι όλα είναι πιο απλά. Γίνοντα με σχετικά ήρεμο τρόπο….