Από την ακινησία στην επιτυχία!
Ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ Γ. Καρατζαφέρης συναντήθηκε στην Κύπρο με πολιτικούς ηγέτες στις 27 Αυγούστου. Μετά από μια από αυτές της επαφές δήλωσε ότι «πιστεύω ότι οι επόμενοι δέκα μήνες μέχρι την ανάληψη της Προεδρίας της ΕΕ από το Κυπριακό κράτος, πρέπει να είμαστε εξαιρετικά προσεκτικοί γιατί δεν είναι με ροδοπέταλα στρωμένος ο δρόμος. Μπορεί να κρύβει και παγίδες ενδεχομένως και κάποιας μορφής περιπέτειες…»
Η δήλωση αυτή –και ασφαλώς σε μια γενικότερη ανάλυση- δεν πρέπει να ξενίζει. Αποτελεί μια ακόμα έκφραση μιας ολόκληρης πρακτικής που διαπερνά την πολιτική ζωή Κύπρου και Ελλάδας. Η σχολή αυτή βλέπει σχεδόν παντού παγίδες, πιέσεις, περιπέτειες. Το έμμεσο συμπέρασμα είναι απλό, στη τελική του ανάλυση: αφήστε τα όλα στην ακινησία! Έτσι πιθανές ευκαιρίες ή δυνατότητες εξανεμίζονται στο όνομα μιας φοβίας που ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια μοιάζει πολύ ισχυρή. Στην ουσία λέει: μην ακουμπάτε τίποτα που είναι δύσκολο, μην ασκείτε πολιτική, απλά καταγγέλλετε και όλα κάποτε θα μοιάζουν «καλύτερα!».
Η πραγματική πολιτική σημαίνει πρόβλεψη, πρωτοβουλίες, συμμαχίες, στόχοι, προσπάθεια για επίλυση προβλημάτων που πρώτα εμάς αφορούν- η κατοχή εμάς πιέζει!. Αν αυτή η πολιτική της ακινησίας κυριαρχούσε και στην προηγούμενη φάση, η Κύπρος θα έμενε ακόμα στο κίνημα των αδεσμεύτων. Όλες οι βασικές αρχές της σύγχρονης πολιτικής τέθηκαν σε εφαρμογή και έτσι η Κύπρος νίκησε με την πλήρη ένταξη στην ΕΕ/1995-2004.
Στην πρακτική της ακινησίας συχνά κυριαρχούν οι σκοπιμότητες ώστε να δείχνει ότι κάτι λέει. Έτσι αντί να μελετήσει κανείς το σύνολο μιας προσπάθειας για την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ (σχέδια, πρόσωπα, δυσκολίες, αντιπαλότητες, κρίσεις, συμπεράσματα), υπονομεύει το μείζον προβάλλοντας το έλασσον. Για να έχει –περί αυτού του ζητήματος η κουβέντα- η ελληνική βουλή δικαίωμα βέτο στη συνολική διεύρυνση του 2004, προηγήθηκαν μεγάλες και μικρές πολιτικές νίκες, σκληρές διπλωματικές μάχες, σοβαρές επιπλοκές, σχέδια και συμμαχίες. Το έλασσον ήταν ενταγμένο σε μια στρατηγική, δεν ήταν η στρατηγική γιατί αν ήταν ( απλά να περιμένεις το βέτο της ελληνικής βουλής) θα αποτύγχανες σε μια νύκτα.
Η ανάληψη της προεδρίας της ΕΕ από την Κύπρο το 2012 συνιστά μια μεγάλη πολιτική εξέλιξη. Μπορεί να τύχει αξιοποίησης για την επίλυση του κυπριακού; Κάτω από τα σημερινά δεδομένα εκτιμώ ότι φαίνεται μάλλον ανέφικτο. Χρειάζεται άλλο πλαίσιο ανάλυσης, διαβούλευση, συμμαχίες στην ΕΕ, άλλη αντίληψη για τον πολιτικό αγώνα και σε μια σειρά από άλλα στοιχεία και επίπεδο. Κυπριακό, για παράδειγμα, δεν είναι μόνο οι διακοινοτικές συνομιλίες. Κυπριακό είναι και η ευρωτουρκική σχέση και πώς αυτή μπορεί να ενισχύσει τις συνομιλίες για το κυπριακό. Στην πολιτική μπορείς να καταγγέλλεις. Μπορείς επίσης και να επιτυγχάνεις στόχους!