Ασφάλεια, το μυστικό της ατυχίας!

Σύμφωνα με τα δεδομένα στην μετά-Αλάσκα διαπραγμάτευση για επίλυση του ουκρανικού, τίθεται επί τάπητος ζήτημα εγγυήσεων ασφαλείας για την Ουκρανία. Ο Β. Ζελένσκι δήλωσε χθες «πρώτα εγγυήσεις ασφαλείας, ύστερα συνάντηση με Β. Πούτιν», (πηγή: «Καθημερινή», 21/8).

Ο Εμμ. Μακρόν για το θέμα ανέφερε (17/8) πως «1^η εγγύηση ασφάλειας είναι ένας ισχυρός ουκρανικός στρατός, 2^η εγγύηση η ετοιμότητα δυνάμεων από χώρες της ΕΕ και εκτός ΕΕ. Οι Βρετανοί, οι Γάλλοι, οι Γερμανοί, οι Τούρκοι και άλλοι να είναι έτοιμοι να διεξάγουν επιχειρήσεις στον αέρα, στη θάλασσα και στην ξηρά…για να στείλουν ένα στρατηγικό μήνυμα ότι η διαρκής ειρήνη στην Ουκρανία είναι και δικό τους μέλημα» (πηγή: https://www.liberal.gr 19/8). Επ’ αυτού ο  αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζέι Ντι Βανς, δήλωσε 20/8 πως «είναι οι ευρωπαϊκές χώρες αυτές που θα πρέπει να έχουν τη μερίδα του λέοντος των εγγυήσεων ασφαλείας. Δεν νομίζω πως πρέπει να σηκώσουμε εμείς το βάρος»», (πηγή: ΚΥΠΕ 21/8)

Το κυπριακό κατά έναν τρόπο αποτελεί «οδηγό» στην αναζήτηση φόρμουλας ασφαλείας για το ουκρανικό. Κραν Μοντάνα, ο ΓΓ των ΗΕ Α.  Γκουτέρες γράφει στο από Έξι Σημεία Πλαίσιο του, Σημείο1, ημ. 30/6/17:

«Σχετικά με την ασφάλεια, νομίζω ότι θα πρέπει να ξεκινήσουμε να αναγνωρίζουμε ότι χρειαζόμαστε ένα καινούριο σύστημα εγγυήσεων, όχι την συνέχιση του παλιού. Πιστεύω ότι χρειαζόμαστε τον τερματισμό του μονομερούς επεμβατικού δικαιώματος και της Συνθήκης Εγγυήσεως. Αυτή πρέπει να αντικατασταθεί από ένα στιβαρό σύστημα διασφαλίσεων: το οποίο να είναι πολυμερές/διεθνές με τη συμμετοχή αρκετών χωρών (διεθνής διάσταση). Οι εγγυήτριες δυνάμεις δεν μπορούν να εφαρμόσουν και να εποπτεύουν τους εαυτούς τους».

Για το ουκρανικό, δεν ειναι σαφή τα στοιχεία για να δούμε αν οδηγήσει κάπου η αναζήτηση φόρμουλας ασφαλείας. Για Κυπριακό όμως έχουμε ορισμένα δεδομένα και βέβαια την καταληξη του 2017. Η επανάληψη του συστήματος του 1960 ισοδυναμεί με καμμιά λύση και η πλήρης κατάργηση κάθε μορφής «συστήματος ασφαλείας» ισοδυναμεί επίσης με καμμιά λύση.  Σήμερα η ΕΕ, συν αξιοποίηση της Συνθήκη της Λισσαβόνας «ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής», συν ο ΟΗΕ, άρθρο 7 του Καταστατικού Χάρτη, συν- το πολυμερές/διεθνές με τη συμμετοχή αρκετών χωρών (διεθνής διάσταση), όπως το προσδιοριζει ο ΓΓ, μπορούν να λύσουν τον γόρδιο δεσμό. Ο Γ. Κρανιδιώτης υπογράμμιζε στις 2 Μαρτίου 1999 ότι «η ΕΕ μπορεί να παίξει ρόλο και να συμβάλει στον αφοπλισμό και την αποστρατικοποίηση του νησιού». Σε μερικούς αυτά φαίνονται «λίγα»-αλλά, ο πλανήτης μας αυτά διαθέτει, δεν έχει άλλα. Τα κοινά συμφέροντα (επέκταση κεκτημένου σε ολόκληρη την Κύπρο, εκσυγχρονισμός Τελωνειακής ένωση ΕΕ-Τουρκίας, άνοιγμα της οικονομίας της Κύπρου στην ευρεία περιοήη μας κ.ά, οικοδομούν ένα πλαίσιο συνεννοήσεων στο οποίο πρώτος ωφελημένος θα είναι η Κύπρος.

Το μυστικό της «ατυχίας». Τα εργαλεία για να συγκροτήσουμε «ένα στιβαρό σύστημα διασφαλίσεων», μένουν αναξιοποίητα-με αιτία. Τα εργαλεία είναι στα χέρια μας από το 2003, τα αφήνουμε αναξιοποίητα για να συνιστούν στην κατάλληλη στιγμή το άλλοθι για την απραξία. Αν και εφόσον προκύψει κάτι, οι δυνάμεις της ακινησίας έχουν έτοιμο το σημείο διαφυγής: «μα δεν λύθηκε το ζήτημα της ασφάλειας, δεν μάς εγγυώνται την εφαρμογή της λύσης». Ο ΓΓ των ΗΕ Α. Γκουέρες παρουσίασε την πιο πάνω στιβαρή πρόταση. Ο απεσταλμένος του Έσπε Έιντε εξήγησε: «Από τις διάφορες διμερείς επαφές είδαμε τη δυνατότητα να φτάσουμε εκείνη τη νύχτα στο τελικό συνολικό πακέτο. Ένα συνολικό πακέτο με πολλά στοιχεία σε αυτό, ένα από τα οποία θα ήταν το τέλος των εγγυήσεων» (πηγή: ΚΥΠΕ, 22/7/17). Γι’ αυτό, μπροστά στη ρεαλιστική πρόταση  για «νέο σύστημα ασφαλείας», σηκώθηκαν και έφυγαν!

Στη συνέχεια όλα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Συνεχείς μετακινήσεις θέσεων, συνεχείς προσπάθειες μέχρι να φύγει από τη μέση το πλαίσιο λύσης του ΓΓ Α. Γκουτέρες. Ωστόσο, η συνεχής αμφισβήτηση της αξίας των ψηφισμάτων των ΗΕ και η προβολή μιας ποικιλίας από θεωρίες αντικατάστασης τους, συνιστά μια γραμμή που σημαίνει «τέρμα η συμμετοχή των ΗΕ με την μορφή των κειμένων τους», πρακτικά  ποτέ ξανά συνομιλίες. Η συστηματική αγνόηση ή και υποτίμηση της ιστορικής αλλαγής που συνετελέσθη με την ένταξη της νήσου στην ΕΕ και η αδυναμία να οργανώσουμε την προσπάθειά μας με βάση το κεκτημένο της 16ης Απριλίου 2003 και της 1ης Μαίου 2004 οδηγεί στην βήμα με βήμα παραίτηση.  Ο χρόνος ανέπτυξε στην Ε/Κ κοινότητα τη δράση του Μιθριδάτη: «ανοσία» ίσον εικονική αυτοπροστασία απέναντι στο χρόνο και στις περιδινήσεις του. Ο φόβος οδηγεί στην περιχαράκωση και η περιχαράκωση με τη σειρά της στην παραίτηση. Με ανυποχώρητη στάση στα μικρά («αναλογικότητα» στα οδοφράγματα) και σιωπή ή απουσία στα μεγάλα (πλαίσιο λύσης του ΓΓ).  Με «ανυποχώρητη» στάση στα μικρά (όχι σε φωτοβολταϊκό πάρκο στο «πρότυπο ΚΕΒΕ») και σιωπή ή απουσία στα μεγάλα (Τεχνική Επιτροπή για την Ενέργεια). Με ανυποχώρητη στάση στα μικρά (μη άνοιγμα τρίτης λωρίδας στον Άγιο Δομέτιο) και σιωπή ή απουσία στα μεγάλα (διασύνδεση, ευρωτουρκικά-επίλυση).

ΥΓ: Από τη Βικιπαίδεια: «Μιθριδάτης-βασιλιάς του Πόντου. Μιθριδατισμός: αυτοπροστασία από τη δράση ενός δηλητηρίου μέσω της σταδιακής αυτοχορήγησης σε μη θανατηφόρες δόσεις».

Λάρκος Λάρκου