Δικαστικό δίλημμα.

Η κυπριακή εκκλησία με δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου εκδήλωσε την πρόθεσή της να καταγγείλει την Τουρκία στο ΕΔΑΔ επειδή λόγω της στρατιωτικής κατοχής, υπάρχει παρεμπόδιση των πιστών να πηγαίνουν στις εκκλησίες στην κατεχόμενη Κύπρο. Η πρόθεση, αν και άργησε μερικές δεκαετίες, μπορεί να τύχει μιας άλλης ανάγνωσης. Επί της ουσίας της πρόθεσης αυτής, μια σειρά από αποφάσεις δικαστηρίων στον ευρωπαϊκό χώρο έχουν δικαιώσει τις ε/κ θέσεις και δημιούργησαν σοβαρά εμπόδια στην τουρκική πολιτική. Η ευρωπαϊκή πολιτική παράδοση ευνοεί την αξιοποίηση της νομικής οδού και πιστεύω ότι η Κύπρος έχει δουλέψει με επιτυχία αυτό το κομμάτι του πολιτικού αγώνα. Δεν είμαι βέβαιος ότι σε αυτό το απολύτως ρευστό σκηνικό στο κυπριακό σε αυτό το χρονικό διάστημα και αυτός φορέας αποτελούν το πιο ενδεικνυόμενο τρόπο για να προχωρήσει κάποια προσφυγή. Πολλά πράγματα στο τυπικό επίπεδο φαίνονται «εντάξει». Στην ουσία κάθε κίνηση χρειάζεται μελέτη, έχει μεγάλη σημασία το ποιος και πότε την αναλαμβάνει, με ποιο σκεπτικό την προωθεί, έχει επίσης ειδική βαρύτητα η προσεκτική ανάλυση που δεν οδηγεί σε υπερβολική χρήση μιας μεθόδου. Συνεπώς η εκκλησία δεν μπορεί να σκέφτεται μόνο τη δυνατότητα να προσφύγει, αυτήν την έχει, ούτως ή άλλως, όπως και κάθε πολίτης ή οργανισμός στον ευρωπαϊκό χώρο. Το θέμα είναι εάν λαμβάνει υπόψη και όλα τα άλλα στοιχεία. Πολλές φορές οι λεπτομέρειες δείχνουν το πώς σκέφτεται κάποιος, δείχνουν τη δυνατότητα να επιλέξει κανείς τις πιο αποτελεσματικές κινήσεις, αφού αναλύσει όλα τα στοιχεία του παζλ.