Δύο παρεμβάσεις, αν ακούει κανείς…

Στις 5 Φεβρουαρίου 2007 μια ομάδα από 130 επιφανείς Εβραίους της Βρετανίας εξέδωσε μια διακήρυξη με παγκόσμια σημασία. Είπαν ως «Ανεξάρτητες Εβραϊκές Φωνές» :
«Είμαστε μια ομάδα Εβραίων της Βρετανίας με διαφορετικές εμπειρίες, επαγγέλματα και πεποιθήσεις, αλλά με κοινό μας γνώρισμα την πίστη στην κοινωνική δικαιοσύνη και τα οικουμενικά ανθρώπινα δικαιώματα. Ενώνουμε τις φωνές μας επειδή πιστεύουμε ότι η ποικιλία των απόψεων του εβραϊκού πληθυσμού σε αυτή τη χώρα δεν εκφράζεται από τους θεσμούς που διεκδικούν την εκπροσώπηση ολόκληρης της εβραϊκής κοινότητας».

Σύμφωνα με τους υπογράφοντες «οι Παλαιστίνιοι που ζουν στα εδάφη αυτά αντιμετωπίζουν άθλιες συνθήκες και δεν έχουν καμιά ελπίδα για το μέλλον», τονίζουν. «Διακηρύσσουμε την υποστήριξή μας σε μια ειρήνη κατόπιν διαπραγματεύσεων μεταξύ του ισραηλινού και του παλαιστινιακού λαού, καθώς και την αντίθεσή μας σε οποιαδήποτε απόπειρα της ισραηλινής κυβέρνησης να επιβάλει τις δικές της λύσεις στους Παλαιστίνιους. Στη διακήρυξη αναγνωρίζεται ότι ο αγώνας κατά του αντισημιτισμού είναι ζωτικής σημασίας. Όμως, προστίθεται, «ο αγώνας αυτός αποδυναμώνεται όταν οποιοσδήποτε επικρίνει την ισραηλινή κυβέρνηση χαρακτηρίζεται αμέσως αντισημίτης». Με την πρωτοβουλία τους αυτή οι 130 διανοούμενοι διεκδικούν το αυτονόητο δικαίωμά τους να λένε ελεύθερα τη γνώμη τους απέναντι στην πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση του Ισραήλ χωρίς το φόβο να χαρακτηρίζονται ως «αντισημίτες». Το ισχυρό εβραϊκό λόμπι σε πολλές χώρες έχει καταφέρει να επιβάλει τον κανόνα της σιωπής: όποιος επικρίνει την κυβέρνηση του Ισραήλ ταυτίζεται με τον αντισημιτισμό, άρα είναι «εχθρός» της πατρίδας του. Κάτω από το φόβο αυτής της πνευματικής καταπίεσης, οι δυνάμεις του ακραίου εβραϊσμού επέβαλαν τον κανόνα της σιωπής. Ότι κάνει το Ισραήλ είναι καλό και όποιος διαφωνήσει κινδυνεύει να θεωρηθεί λιγότερο «καλός» εβραίος. Θεωρώ ότι αυτή η παρέμβαση κορυφαίων πνευματικών ανθρώπων όπως ο νομπελίστας Χ. Πίντερ θέτει τα πράγματα σε μια ορθολογιστική βάση και εκθέτει το εβαϊκό κατεστημένο ότι εμφορείται από αντιδραστικές μονομανίες και ουσιαστικά επιβάλλει πνευματική τρομοκρατία απέναντι στη διαφορετική άποψη.

Ο Ζαν Κοέν την ίδια περίοδο (1.2.07) διατυπώνει μια πολύ σοβαρή άποψη για το ζήτημα του Ολοκαυτώματος των Εβραίων στη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου. « Δεν υπάρχει αμφιβολία» λέει ο Ζ. Κοέν « πως το 95% των θυμάτων του Ολοκαυτώματος ήταν Εβραίοι και πέθαναν μόνο και μόνο επειδή ήταν Εβραίοι. Πιστεύω ότι το Ολοκαύτωμα, αυτό το τρομερό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, δεν είναι θέμα αριθμών. Είναι θέμα τερατώδους νοοτροπίας. Δεν έχει σημασία αν πέθαναν περισσότεροι Εβραίοι, ή Τσιγγάνοι κλπ. Το έγκλημα του Ολοκαυτώματος είναι ότι αθώοι άνθρωποι πήγαν στους θαλάμους αερίων μόνο και μόνο διότι είχαν την ατυχία να γεννηθούν με κάποια ιδιαιτερότητα που δεν άρεσε στους Ναζί, Εβραίοι Τσιγγάνοι, ομοφυλόφιλοι, ψυχικά ασθενείς. Με άλλα λόγια τα «άλλα» θύματα, δηλαδή εκτός των Εβραίων, σφαγιασθήκανε για τους ίδιους λόγους που σφαγιασθήκαμε και εμείς. Προσωπικά πιστεύω πως η ημέρα μνήμης του ολοκαυτώματος πρέπει να συμπεριλαμβάνει όλα τα θύματα των Ναζί και όχι μόνο Εβραίους. Ναι μεν είχαμε το μεγαλύτερο αριθμό θυμάτων αλλά το ολοκαύτωμα δεν είναι αριθμητική. Αν ήταν στο χέρι μου η ημέρα μνήμης θα ήταν «Ημέρα Μνήμης Θυμάτων του Ολοκαυτώματος και Ρατσισμού».

Η προσέγγιση του Ζ. Κοέν εμπλουτίζει τη γενικότερη συζήτηση για το Ολοκαύτωμα και ξεπερνά την οπτική που συνδέεται με τους εβραίους και μόνο. Είναι μια «οικουμενική» προσέγγιση που ενδιαφέρει ένα μείζον ευρωπαϊκό ζήτημα. Η θεσμική ΕΕ με πρόταση της Γερμανικής Προεδρίας από την Υπουργό Δικαιοσύνης Μ. Τσίπρις στις 15 Ιανουαρίου 2007 ζητά την ποινή της φυλάκισης έως και τρία χρόνια για όσους αρνούνται τη γενοκτονία των Εβραίων από τους ναζί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Στον Ζ. Κοέν ανήκει ο επίλογος γιατί «όσοι περισσότεροι ανήκουν στο κίνημα που καταπολεμά το ρατσισμό, τόσο λιγότερες οι πιθανότητες για να ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο.

Και αυτό για να μην συμβεί αυτό που είπε και ο ιερέας Νιμεγιερ: «Όταν πιάσαν τους Εβραίους δεν φώναξα διότι δεν ήμουν Εβραίος. Όταν πιάσαν του κομμουνιστές δεν φώναξα διότι δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν πιάσαν εμένα φώναξα, αλλά δεν υπήρχε κανείς να με ακούσει…».