Εχθροί και αντίπαλοι

Ο πρόεδρος Παπαδόπουλος σε διακαναλική συνέντευξη του στις 11 Σεπτεμβρίου έκανε εισηγήσεις για ήπιο προεκλογικό κλίμα και προχώρησε σε νουθεσίες στους πολίτες «να μείνουν μακριά από «φανατισμούς που διχάζουν». Ο Πρόεδρος επίσης έκανε ένα βήμα πιο πέρα λέγοντας «ότι δεν υπάρχουν εχθροί ανάμεσά μας. Εχθρός είναι μόνο ο τουρκικός κατοχικός στρατός. Οι αντίπαλοι στις πολιτικές αναμετρήσεις και εκλογές είναι μόνο πολιτικοί αντίπαλοι με διαφορετικές θέσεις και δεν είναι εχθροί”.

Είναι αναμφίβολα πολύ σωστές σκέψεις –αν και ο πρόεδρος Παπαδόπουλος άργησε πάρα πολύ να τις διατυπώσει εν δήμω. Δυστυχώς, είναι πολύ αργά για συμβουλές γιατί το παιχνίδι της ενότητας έχει ήδη σε μεγάλο βαθμό χαθεί με κύρια ευθύνη στις πρακτικές και στις αντιλήψεις που ο ίδιος έχει για την πολιτική διαδικασία.

Ο πρόεδρος Παπαδόπουλος έχει την πρώτη ευθύνη για το κλίμα φανατισμού, εντάσεων και διάσπασης που συνδέεται ειδικά με την δική προεδρία του. Μια απλή ματιά στο κλίμα που υπήρχε αντίστοιχα στις προεδρίες Μακαρίου, Κυπριανού, Βασιλείου, Κληρίδη λέει πολλά.

Ο πρόεδρος Παπαδόπουλος για να «αντιμετωπίσει» δικές του παραλείψεις, ή επιλογές, και θέλοντας να συσκοτίσει δυσκολίες που αντιμετώπισε στο διεθνή χώρο, ανακάλυψε εκ των υστέρων ότι η Κύπρος βάλλεται πανταχόθεν από ασύμμετρες απειλές και ότι ο ΟΗΕ είναι άλλος από αυτό που «ξέραμε» κάποτε. Ο διορατικός ηγέτης, ωστόσο, όταν διαβλέπει/προβλέπει εξελίξεις που δεν οδηγούν σε θετικές κινήσεις, παίρνει έγκαιρα αποφάσεις που αλλάζουν τη διαδρομή τους και προκαλεί με τις επιλογές του νέα πλαίσιο κινήσεων. Όταν εκ των υστέρων ανακαλύπτει διάφορα, σημαίνει ότι δεν πρόβλεψε, δεν είχε διορατικότητα και δεν καθοδήγησε εξελίξεις με σώφρονα τρόπο.

Η αντίληψη να αποδίδουμε σε άλλους δικές μας ευθύνες και παραλείψεις έχει πολλούς υποστηρικτές στον νεοελληνικό χώρο. Στην Ελλάδα η θεωρία Πολύδωρα περί «ασύμμετρων απειλών» για τις πρόσφατες φωτιές στην Πελοπόννησο είναι ένα ακόμα δείγμα προσπάθειας εξαγωγής της πολιτικής ευθύνης σε εξωτερικές δυνάμεις για να αποκρυβεί η εθνική αδυναμία.

Εκτιμώ ότι η κατάσταση στο εσωτερικό μέτωπο επί προεδρίας Παπαδόπουλου έχει οικοδομηθεί κατά στρεβλωτικό τρόπο, συνεπώς οι σημερινές του εκκλήσεις του δεν έχουν αντίκρυσμα. Στη διάρκεια της προεδρίας Παπαδόπουλου επεκράτησαν οι μικροκομματικές πρακτικές, έγινε κανόνας η διαίρεση των πολιτών σε «δικούς μας και εχθρούς μας» . Η πόλωση, η διαίρεση, ο δογματισμός είναι τρία βασικά χαρακτηριστικά της διακυβέρνησης Παπαδόπουλου. Μπορεί σήμερα οι επικοινωνιολόγοι να προσποιούνται «ενότητες», αλλά, δυστυχώς, η Κύπρος έχει ήδη γίνει ακόμα πιο μικρή από τις πρακτικές της κλειστής κοινωνίας-ρουσφέτια, μικροκομματισμός, καχυποψία, πολωτικές πρακτικές με άλλοθι το κυπριακό. Πιστεύω ότι μια μικρή χώρα όπως η πατρίδα μας απέναντι στην ποσότητα του Αττίλα, οφείλει να αντιτάξει την ποιότητά της- εθνική συνεννόηση, ήρεμο κλίμα, ενότητα δράσης ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις, έστω σε κάποιο βαθμό. Τίποτα από τα πιο πάνω δεν συμβαίνει. Το κυπριακό συχνά είναι το άλλοθι για να ξεκαθαρίσουν ορισμένοι κομματικούς ή και εσωκομματικούς συσχετισμούς και λογαριασμούς. Εάν αυτά τα κάνουμε εμείς, τότε ας μην έχουμε απορίες γιατί το κυπριακό δεν είναι πλέον το κύριο εμπόδιο στην τουρκική εξωτερική πολιτική…