Εκδήλωση με τίτλο: “Σχεδιάζοντας τη σύχρονη Κύπρο”. Ομολία με θέμα: “Το κυπριακό και η κρίση: η μεγάλη πρόκληση”

Όσοι πίστευαν ότι η Γη είναι επίπεδη, ας κοιτάξουν γύρω μας. Η ε/κ κοινωνία αντιμετωπίζει το φάσμα της χρεοκοπίας. Αδυναμία πρόβλεψης, δημαγωγία, κομματισμός, πελατειακό κράτος, απουσία ηγετικής πρακτικής. Γι’ αυτό ας θέσουμε στη συζήτησή μας το κορυφαίο θέμα. Η μη λύση στο κυπριακο έχει οδηγήσει την ε/κ οικονομία σε εγκλωβισμό στο ασφυκτικό πεδίο του εδάφους που καλύπτουν οι ελεύθερες περιοχές. Σε μια κρίσμη στιγμή της διεύρυνσης της ΕΕ, της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, των ανοικτών συνόρων και της διακίνησης κεφαλαίων και εργαζομένων οι συντηρητικές δυνάμεις κάθε απόχρωσης, προτίμησαν την πολιτική της διατήρησης των κεκτημένων τους και του status quo στο κυπριακό.

Η τυφλή εξίσωση «μη λύση- υψηλότερο βιοτικό επίπεδο» έχει διπλή κόστος. Πολύ κοντά στη διχοτόμηση, πολύ κοντά στη χρεοκοπία, για μια κοινωνία που μπορούσε να προχωρήσει αξιοποιώντας ορόσημα στις ευρωτουρκικές σχέσεις, κατά το πρότυπο του Ελσίνκι, να αξιοποιήσει την ΕΕ ως καταλύτη για την επίλυση και να μετατρέψει την κυπριακή οικονομία σε μια οικονομία αιχμής, πρώτα σε όλη την Κύπρο, και ύστερα, για την γύρω περιοχή.

Το μνημόνιο ανάμεσα στην Κυπριακή Δημοκρατία και την τρόικα, απαιτεί τεράστιες θυσίες και απροσδιόριστο χρονικό διάστημα για να δούμε πώς θα προχωρήσουν τα πράγματα. Η αντίληψη ότι θα εξελιχθούν τα πράγματα «ομαλά» στο 60% του εδάφους της Κύπρου στερείται σοβαρής πολιτικής βάσης και, ως εκ τούτου παραπέμπει σε λύσεις σε βάθος χρόνου, περισσότερο επώδυνες λύσεις για τους μη προνομιούχους.

Την ίδια ακριβώς περίοδο η τ/κ κοινωνία εφαρμόζει το δικό της μνημόνιο, όπως συμφωνήθηκε μεταξύ της ηγεσίας Κουτσιούκ και της κυβέρνησης Ερτογάν. Η μια Κύπρος, εφαρμόζει δύο ξεχωριστά και ταυτόχρονα τόσο όμοια μνημόνια. Μια σύγκριση ανάμεσά τους βεβαιώνει ότι ένα μεγάλο ποσοστό από τις πρόνοιές τους είναι απολύτως όμοιο, κινείται προς την ίδια κατεύθυνση (μείωση ελλειμμάτων, περικοπές, συνέργειες, αναδιάρθρωση τραπεζικού τομέα, ενίσχυση ιδιωτικής πρωτοβουλίας κ.ά)

Θεωρώ ότι καθώς σταθεροποιείται η προσπάθεια για επίλυση της οικονομικής κρίσης, στο κατάλληλο χρονικό πλαίσιο μπορεί να εξελιχθεί και μια παράλληλη προσπάθεια για επίλυση του κυπριακού. Η αντίληψη που εισηγείται «πρώτα επίλυση της οικονομικής κρίσης» και «μετά το κυπριακό», δεν οδηγεί παρά σε περαιτέρω εμβάθυνση της κρίσης και περαιτέρω ενδυνάμωση της κατοχής.

Η επίλυση της κρίσης απαιτεί περισσότερο έδαφος, επενδύσεις σε όλη την επικράτεια, κοινοπραξίες με ξένες εταιρείες σε μεγαλύτερη γεωγραφική κλίμακα, κινητοποίηση της παραγωγικής βάσης πάνω στο ισχυρό μέγεθος που προσφέρει ο πλουτοπαραγωγικός ιστός όλης της Κύπρου, αποστρατικοποίηση, διεθνή υποστήριξη, νέα εικόνα στο ευρωπαϊκό και διεθνές πεδίο.

Το παράδειγμα με την «Επιτροπή Αποζημιώσεων» στα κατεχόμενα είναι χαρακτηριστικό: μέσα στα επτά χρόνια λειτουργίας της υποβλήθηκαν από ε/κ 4.759 αιτήσεις για αποζημιώσεις ή ανταλλαγές περιουσιών και έως τώρα δόθηκαν 105εκ. στερλίνες. Εφέτος μόνο στους τρεις πρώτους μήνες κατατέθηκαν 400 αιτήσεις!

Η διαδικασία προώθησης του πλάνου για εξόρυξη του φυσικού αερίου στην κυπριακή ΑΟΖ αποτελεί ένα κύριο χαρτί για αλλαγή πορείας. Ωστόσο, όπως είναι σήμερα τα πράγματα, η διαδικασία καθίσταται πιο πολύπλοκη καθώς η μη λύση του κυπριακού δυσχεραίνει συμμαχίες και δημιουργεί απρόβλεπτες αλλαγές. Οι εταιρίες προτιμούν ένα πιο ασφαλές περιβάλλον, οι σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας αναθερμαίνονται και η Κύπρος έχει ανάγκη τις καθαρές λύσεις για να έχει και τις, κατά το δυνατό, πιο γρήγορες λύσεις σε υποδομές, συνέργειες, συνολική αξιοποίηση.

Οι ταλαντεύσεις ανάμεσα σε ψευδή διλήμματα του τύπου Μόσχα ή Βρυξέλλες, ή οι ταλαντεύσεις ανάμεσα στην ευρωζώνη και μια βόλτα στην καθ’ ημάς ανατολή, αναστέλλουν τις αναγκαίες αποφάσεις και καθυστερούν τη βασική στρατηγική.

Η Κύπρος χρειάζεται να βγει από το σφαίρα της αστάθειας, της αβεβαιότητας, της περιχαράκωσης και να προσχωρήσει στη ζώνη της σταθερότητας, με την επίλυση και την πλήρη ενσωμάτωσης όλης της Κύπρου στην ευρωπαϊκή πρακτική.

Η βίαιη εξέλιξη στα δύο Eurogroup στις 16 και 25 Μαρτίου έδειξε πως η Κύπρος θεωρείται ένας ιδιόμορφος εταίρος, που μπορεί να επιβιώνει μέσα σε ιδιόμορφες συμπεριφορές. Ακυρώσαμε το πανευρωπαϊκής εμβέλειας «πρόγραμμα Ελσίνκι», όμως, στην εξωτερική πολιτική οι συνοικιακές συμπεριφορές έχουν κόστος, ενίοτε πολύ βαρύ. Εξ’ αυτού η Κύπρος μετέχει στη δεύτερη ταχύτητα της ΕΕ. Αυτή την ιδιότητα την αποκτήσαμε με τις επιλογές της πολιτικής ηγεσίας της Κύπρου την τελευταία δεκαετία.

Για παράδειγμα, είμαστε κράτος μέλος της ΕΕ από το 2004 και το κυπριακό δεν τέθηκε για συζήτηση στο επίπεδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ούτε στο Συμβούλιο Υπουργών, ούτε υπήρξε αίτημα για ορισμό αντιπροσώπου της ΕΕ στις διακοινοτικές συνομιλίες. Ποιον πείθεις ότι, έτσι, κατανοείς πώς δουλεύει το σύστημα της ΕΕ;

Η ενσωμάτωση στη ζώνη της σταθερότητας δεν κατακτιέται μόνο με την ανάκτηση μιας οικονομικής βάσης. Η αλλαγή μπορεί να κατακτηθεί με πειστικό σχέδιο, με ρεαλισμό και κοινωνική κινητοποίηση, με συνεννόηση.

Η επίλυση είναι το κλειδί για την ανάπτυξη, την ευημερία για όλους τους κυπρίους. Ο συνδυασμός αυτός υπόσχεται μια άλλη Κύπρο, ισχυρό μέλος της ΕΕ στην Α. Μεσόγειο, μέλος της ζώνης του ευρώ και παράγοντα ειρήνης, σταθερότητας και ανάπτυξης για όλους της κατοίκους της.

ΛΑΡΚΟΣ ΛΑΡΚΟΥ

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΟΠΕΚ, 23 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2013.

ΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΘΕΜΑ: «ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΚΑΙ Η ΚΡΙΣΗ: Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ!»

ΓΕΝΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ: «ΣΧΕΔΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΥΠΡΟ»