Εκλογές με «Νέο» βιβλιάριο!
Μπορεί η εκλογική περίοδος να αφήσει το κυπριακό πάνω σε ένα αξιοπρεπές κάδρο; Μάλλον όχι, αν κρίνουμε από τις παλαιές μας συνήθειες. Σε κάθε εκλογική περίοδο ανεβάζουμε ρυθμούς, κάνουμε τις υποσχέσεις να δείχνουν πως όλα, γρήγορα, εύκολα και απλά, μπορούμε να τα υλοποιήσουμε. Ωστόσο, οι εξαγγελίες, οι υποσχέσεις, τα γενικόλογα πραγράμματα δεν πείθουν πλέον. Ο κόσμος βαρέθηκε υποσχέσεις που λύνουν τα προβλήματα όλα και αμέσως. Η κοινή γνώμη είναι πλέον υποψιασμένη, ζητά σοβαρότητα, λύσεις που να έχουν κοστολόγηση, προτάσεις με εφικτές λύσεις, πότε και από ποιο πρόγραμμα ή προϋπολογισμό θα υλοποιηθεί το ένα ή το άλλο έργο.
Αν δεν γίνονται έτσι, τότε οι εκλογές χάνουν μεγάλο μέρος από το πραγματικό τους νόημα, δηλαδή ως μάχη προγραμμάτων για το πώς θα προχωρήσει, ποια πορεία θα ακολουθήσει η Κύπρος. Η σύγκρουση των προγραμμάτων αποτελεί την πεμπουσία της εκλογικής μάχης. Δεν βλέπω να βαδίζουμε προς αυτή την κατεύθυνση, βλέπω περισσότερη τάση για παροχές και υποσχέσεις και λιγότερη προσπάθεια για προτάσεις που να αλλάζουν την κατεύθυνση της παλαιάς μας πορείας.
Οι εκλογές δίνουν αφορμή για να συζητήσουμε για το πώς ετοιμάζουμε την πατρίδα μας να τρέξει μέσα σε νέους κανόνες και πλαίσια. Πώς κάνουμε την πατρίδα μας πιο ισχυρή, πιο ανταγωνιστική, πιο ικανή να αντιμετωπίσει την πρόκληση της επίλυσης του κυπριακού, αλλά ταυτόχρονα και τις απαιτήσεις που η συμμετοχή μας στην Ε.Ε. δημιουργεί.
Το κεντρικό ζήτημα, κατά τη γνώμη μου, ήταν και είναι η μάχη για την καλύτερη Κύπρο με την περισσότερη αξιοκρατία, με τον περιορισμό του πελατειακού κράτους, με τις προτάσεις για την πραγματική οικονομική ανάπτυξη, την τεχνολογία, την καινοτομία, την έρευνα, τη μαζική στροφή στις ΑΠΕ, το περιβάλλον, τις πολιτικές που μειώνουν τις ανισότητες και με ποιες προτάσεις μπορούμε να στηρίξουμε την περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη.
Κρίσιμο θέμα παραμένει η ποιότητα του πολιτικού μας προσωπικού, το κύρος που έχουμε ή δεν έχουμε στο διεθνή στίβο, το ενδιαφέρον που έχουμε ή δεν έχουμε για άλλα ζητήματα, πως παρουσιάζουμε το κυπριακό σε ένα κόσμο αλληλεξαρτήσεων και αναζήτησης κοινών συμφερόντων ή δημιουργίας συγκλίσεων με τους εταίρους μας στην Ε.Ε.
Έχω την γνώμη πως είναι καιρός να ανοίξουμε τη σελίδα της αμφισβήτησης σε όψεις του κοινωνικού μας μωσαϊκού. Χρειαζόμαστε μια κοινωνική οργάνωση που να στηρίζει την συνοχή, τις συγκλίσεις, την ενότητα μέσα από την πολυφωνία. Να γιατί στο αλφαβητάρι αυτής της πορείας, είναι η σύγκρουση με κατεστημένες νοοτροπίες 50 τόσων ετών. Η κοινωνία των μπλε και κόκκινων (ενίοτε και πράσινων) καφενείων, η κοινωνία του μπλε και κόκκινου ποδοσφαίρου, η κοινωνία του κάθετου και οριζόντιου συνδικαλιστικού διπολισμού, η κοινωνία που διασπάται σε πλήθος από αλληλομισούμενες μικροκοινωνίες, είναι ιδεολογικό προϊόν της ύστερης φάσης του ψυχρού πολέμου. Η κοινωνική δυναμική άλλαξε και είναι δική μας υποχρέωση να αλλάξουμε και τις κοινωνικές μας συμπεριφορές.
Η σημερινή συγκυρία επιβάλλει να ξαναδούμε ορισμένες παραδοσιακές έννοιες μέσα από νέο πρίσμα. Να διευρύνουμε την ανάλυση μας γιατί έτσι κρινόμαστε σε συνολικές πολιτικές, προωθώντας τα συμφέροντα της Κύπρου μέσα στο υπαρκτό διεθνές σύστημα. Η ιστορική εμπειρία είναι χρήσιμη εφόσον την «ανανεώνουμε» μέσα στο σημερινό ευρωπαϊκό και διεθνές πλαίσιο.
Στην εποχή των ανοικτών συνόρων, της πλήρους συμμετοχής της Κύπρου στην Ε.Ε. παραδοσιακές έννοιες χρειάζονται νέες προσεγγίσεις. Δεν αρκεί στη διεθνή σκηνή να μιλάς για τα δικά σου θέματα. Είναι εξίσου σπουδαίας σημασίας το πώς το παρουσιάζεις, πώς το συνδέεις με ευρύτερα, κοινά ευρωπαϊκά συμφέροντα, είναι μεγάλης σημασία υπόθεση να γνωρίζεις να πείθεις τους εταίρους σου με συνέπεια και σοβαρότητα.
Λάρκος Λάρκου