Εκρήξεις στα πέριξ

Η επίθεση του Ισραήλ κατά Ιράν παίρνει τα πράγματα σε άλλες διαστάσεις. Σύμφωνα με το Reuters, το Ισραήλ κτύπησε «πυρηνικές εγκαταστάσεις, εργοστάσια κατασκευής πυραύλων, ενώ δήλωσε ότι «στόχευσε τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, τα εργοστάσια κατασκευής βαλλιστικών πυραύλων και τους στρατιωτικούς διοικητές. Έναρξη μιας επιχείρησης που προειδοποίησε ότι θα ήταν παρατεταμένη για να αποτρέψει την Τεχεράνη από το να κατασκευάσει ατομικό όπλο». Με αυτή την τρομακτικά αλλαγή δεδομένων στην περιοχή ο αμερικανός υπεξ Μ. Ρούμπιο δήλωσε απλώς ότι «απόψε, το Ισραήλ έλαβε μονομερή δράση κατά του Ιράν. Δεν εμπλεκόμαστε σε επιθέσεις κατά του Ιράν και η ύψιστη προτεραιότητά μας είναι η προστασία των αμερικανικών δυνάμεων στην περιοχή» (Πηγή: Haaretz 13/6)

Τα δεδομένα προφανώς γίνονται ανεξέλεγκτα. Σε μια τέτοιας έκτασης επίθεση η Τεχεράνη θα απαντήσει και ουδείς μπορεί να προβλέψει πώς θα εξελιχθούν οι επόμενες μέρες. Τα δεδομένα: Τραμπ και Νετανιάχου κατάστρεψαν την συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν (2015), την οποία ενέκριναν ΟΗΕ-ΕΕ, ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Γερμανία, ΗΒ, Γαλλία, συν με ειδική ψηφοφορία και το Κογκρέσσο των ΗΠΑ. Ο Τραμπ  (2018) απέσυρε τις ΗΠΑ από την συμφωνία και αυτή κατέρρευσε. Τα παράγωγα της απόσυρσης τα βλέπουμε σήμερα με γυμνό μάτι.

Γιατί τώρα; Ο Β. Νετανιάχου  μπροστά στο ενδεχόμενο να χάσει την πλειοψηφία στην Κνεσσέτ (11/6), μίλησε στα υπερορθόδοξα κόμματα που αρχικά δήλωναν μη στήριξη στον κυβερνητικό συνασπισμό, «μείνετε μαζί μου και ακολουθεί… Ιράν». Με 61-53 ψήφους κέρδισε την ψηφοφορία και σε 24 ώρες η σφοδρή και μαζική επίθεση κατά Ιράν.

Σχεδόν κανόνας. Οι μετριοπαθείς δυνάμεις στο Ιράν (Ροχάνι, Ζαρίφ), έκτισαν την προοπτική ενός Ιράν με ελεγχόμενο το πυρηνικό του πρόγραμμα από επιθεωρητές των ΗΕ, χωρίς κυρώσεις, επιστροφή στην κανονικότητα. Η καταστροφή της συμφωνίας από το δίδυμο Νετανιάχου-Τραμπ έφερε εξαιρετικά αρνητικές συνέπειες στο εσωτερικό σκηνικό στο Ιράν. Έχασαν τις εκλογές οι μετριοπαθείς, νίκησαν οι αδιάλλακτοι/Μ. Αχμαντινετζάντ.

Ο Β. Νετανιάχου αδειάζοντας διαρκώς την Παλαιστινιακή Αρχή, καταστρέφοντας τις βάσεις για την επίλυση του Μεσανατολικού, όπως προβλέπουν τα ψηφίσματα των ΗΕ, πρακτικά «ψήφιζε» Χαμάς. Η Παλαιστινιακή Αρχή (Γ. Αραφάτ) δεχόταν την συμφωνία του Όσλο, η Χαμάς την απέρριπτε. Ο Γ. Ράμπιν υπέγραψε την συμφωνία του Όσλο, ο Β. Νετανιάχου την θεωρούσε «προδοσία». Ζούμε τα παράγωγα της κυριαρχίας στην πολιτική ζωή του Ισραήλ ενός εξαιρετικά επικίνδυνου εγκληματία κατά της ανθρωπότητας. Η κυβέρνησή του στη συνεδρίασή της 8/6 «ενέκρινε πρόταση του Υπουργού Δικαιοσύνης Γ. Λεβίν με την οποία επιταχύνεται σημαντικά η διαδικασία απόλυσης της Γενικής Εισαγγελέως Γκάλι Μπαχάραα-Μιάρα. Ο Πρωθυπουργός Β. Νετανιάχου δεν ήταν παρών κατά τη συζήτηση που προηγήθηκε της ψηφοφορίας, λόγω σύγκρουσης συμφερόντων που του απαγορεύει να συμμετέχει σε οποιαδήποτε διαδικασία που θα μπορούσε να επηρεάσει την τρέχουσα ποινική του δίκη. Η Γενική Εισαγγελέας επιβλέπει το Γραφείο του Εισαγγελέα του Κράτους, το οποίο διώκει τον Νετανιάχου». ο Ο αν. Γενικός Εισαγγελέας Γκιλ Λίμον σχολίασε: «Η πρόταση Λέβιν ήταν παράνομη και ερχόταν σε αντίθεση με το νομικό προηγούμενο του Ανώτατου Δικαστηρίου. Ωστόσο, η κυβέρνηση την ενέκρινε». (Πηγή: Jerusalem Post, 8/6)

Ο Β. Νετανιάχου δεν καταστρέφει μόνο την Γάζα, εκτρέφει τον συγκεντρωτισμό αυταρχισμό που ισούται με διάλυση του συστήματος στο οποίο βασίζεται η διάκριση των εξουσιών. Πλέον μια εξουσία, όλα γύρω από το εγκληματικό εγώ του, διορισμοί, αποκλεισμοί, αρρωστημένος κυνισμός. Να γιατί η γνώμη του Ελ. Μακ στη Haaretz έχει ενδιαφέρον: «Το Ισραήλ πρέπει να εκδώσει τον Νετανιάχου στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου στη Γάζα. Η πλειοψηφία της ισραηλινής κοινής γνώμης υποστηρίζει τον τερματισμό του πολέμου στη Γάζα με αντάλλαγμα την απελευθέρωση των ομήρων από τη Χαμάς. Αλλά για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, δεν υπάρχει άλλη επιλογή από την απομάκρυνση του πρωθυπουργού. Ο Μ. Νετανιάχου θα πρέπει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των πράξεών του στη Λωρίδα της Γάζας. Στους 19 μήνες που πέρασαν από τις 7 Οκτωβρίου, είχε επαρκείς ευκαιρίες να σταματήσει τον πόλεμο». ( 8/6).

Η κοινή γνώμη παρεμβαίνει, μαζικές διαδηλώσεις στην Ιταλία, ανακοινώσεις, ακαδημαϊκοί στο Ισραήλ, εβραίοι της διασποράς, πανεπιστημιακοί στην Κύπρο. Στην πρώτη γραμμή της προσπάθειας για να ελεγχθεί ο μινώταυρος της παραφροσύνης βρίσκεται ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός της Ισπανίας Πέτρο Σάντζες. Η κυβέρνηση Νετανιάχου επιδιώκει  το «μεγάλο Ισραήλ». Έτσι ο ακροδεξιός υπουργός Οικονομικών, Μπ. Σμότριτς ανακοίνωσε στις 29/5 ότι «πήραμε (στο υπουργικό συμβούλιο) μιαν ιστορική απόφαση: 22 νέοι οικισμοί στην Ιουδαία-Σαμάρεια». Όλα καθαρά:  Ιουδαία-Σαμάρεια είναι η Δυτική Όχθη, η περιοχή την οποία διεκδικούν οι παλαιστίνιοι ως βάση για το δικό τους κράτος-συν Λωρίδα της Γάζα.

Μέσα σε αυτό το εξαιρετικά επικίνδυνο περιβάλλον η Κύπρος περί άλλων τυρβάζει. Ο Ν. Χριστοδουλίδης στη Γλυφάδα (12/6) σε «τελετής βράβευσής του για την προσφορά του στον ποντιακό ελληνισμό», εξεφώνησε τα καθιερωμένα. Χωρίς επίγνωση των δεδομένων, χωρίς εμβάθυνση στη ρευστότητα των πραγμάτων, οργανώνει περιοδείες μόνο για να εμφανίζεται, επαναλαμβάνοντας διαρκώς την ίδια φράση ότι «καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια και εξαντλεί κάθε μέσο για επίτευξη μιας λύσης στη βάση του συμφωνημένου πλαισίου, των αρχών και αξιών της ΕΕ»-δελτίο τυπου 12/6. Χωρίς τη δυνατότητα να συντονίσει μιαν ευρύτερη, με συναίνεση, συλλογική προσπάθεια για να αντιμετωπιστούν οι  ολοένα και αυξανόμενοι κίνδυνοι, περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, προσέχοντας μόνο την ηχώ της φωνής του. Αλλά οι συνθήκες απαιτούν περισσότερα και οι πολίτες ενδιαφέρονται να ακούσουν κάτι παραπάνω από τυποποιημένες ομιλίες.  Τα γεγονότα τρέχουν.

Λάρκος Λάρκου