Έκθεση και μεταρρύθμιση

Η ετήσια Έκθεση της Γενικής Ελέγκτριας της Δημοκρατίας Χ. Γιωρκάτζη για το 2010 ήρθε ακόμα μια φορά στη δημοσιότητα. Όλα μοιάζουν σαν σε φωτοτυπία: κάθε χρόνο τα ίδια κείμενα/παρατηρήσεις από την πλευρά της  Γενικής Ελέγκτριας και περίπου τα ίδια σχόλια από μερίδα του τύπου. Επειδή ισχύει το ίδιο και για μένα, θα επιχειρήσω κάτι άλλο στην φετινή χρονιά. Παρατήρησα με προσοχή την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στο χώρο ορισμένων ημικρατικών οργανισμών. Μια απόλυτη επιβεβαίωση της άποψης ότι αναπτύχθηκαν «ατομικά», χωρίς συνολική στρατηγική, κάθε οργανισμός με τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά ακολούθησε διαφορετική πορεία. Ανάλογα με τη δύναμη των συντεχνιών και την πολιτική συγκυρία κατακτήθηκαν κεκτημένα, συμφωνίες που βρίσκονται σε τελείως διαφορετική τροχιά από οργανισμό σε οργανισμό. Έτσι τόσο στα ζητήματα των ωφελημάτων των εργαζομένων ΄έχουμε απερίγραπτες αντιφάσεις: στον ένα οργανισμό όπως σημειώνει η Έκθεση Γιωρκάτζη, 38 εργαζόμενοι που πήραν το 2010 πρόωρη αφυπηρέτηση, εκτός από κανονικά ωφελήματα, πήραν και 3.5 εκ επιπρόσθετα. Συνολικά από το 1988 που εφαρμόστηκε το σχήμα, στους 801 που έφυγαν πρόωρα,  διατέθηκαν ως επιπρόσθετη παροχή 42 εκ ευρώ!

Τα πιο πάνω τα γράφω για να θέσω το γενικότερο ζήτημα ότι χρειάζεται κάποια στιγμή να διαγραφεί ένα βασικό πλαίσιο μέσω στο οποίο να κινούνται οι ημικρατικοί οργανισμοί. Ασφαλώς, όχι ως φωτοτυπίες αλλά να υπάρχει ένα γενικό πλαίσιο που να προνοεί βασικές έννοιες και βασικές διαδικασίες που να έχουν κάποια λογική μεταξύ τους όπως λ.χ να υπάρχει κάποια οροφή όπως πράττουν άλλοι οργανισμοί και το επισημαίνει ως σημαντικό και η Γενική Ελεγκτής στην τελευταία της έκθεση. Είναι ενδιαφέρον κάποια στιγμή η κυβερνητική πολιτική αφού μελετήσει τις στρεβλώσεις δεκαετιών, να διαμορφώσει ένα βασικό πλαίσιο όχι μόνο στα πλαίσια μιας προσπάθειας  για συγκράτηση των δημόσιων δαπανών αλλά κυρίως γιατί η πολιτική της δικαιοσύνης απαιτεί στοιχειώδη αλληλεγγύη ανάμεσα στους εργαζομένους. Πραγματικές κατακτήσεις είναι προπαντός εκείνες που βοηθούν σε μια γενικότερη μεταρρύθμιση και στη συνεχή βελτίωση των συνθηκών ζωής των εργαζομένων.  Οι σημερινές στρεβλώσεις συνιστούν μια γενικότερη κοινωνική αδικία και ασφαλώς δεν συνιστούν λύση που μπορεί να αντέξει στο χρόνο. Το κοινωνικό κράτος χρειάζεται πόρους. Γι’ αυτό δεν πρέπει να τους διανέμεις κατά τύχη ή ανάλογα με την πίεση μιας  συντεχνίας αλλά να σχεδιάζεις με βάση τον άξονα μεταρρύθμιση και δικαιοσύνη. Η έκθεση Γιωρκάτζη βοηθά να αλλάξουμε προσέγγιση και σταδιακά να ληφθούν μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση.