Ελσίνκι Nο2: Οι παίκτες και ο πάγκος…
Το Κυπριακό ζούσε και ζει σε ένα ορισμένο διεθνές πλαίσιο. Κάθε του εξέλιξη (θετική ή αρνητική) ήταν και ζήτημα των διεθνών συσχετισμών, του παγκόσμιου διπολισμού, ή της ευρύτερης ισορροπίας δυνάμεων στην Α. Μεσόγειο. Σήμερα πολλά πράγματα είναι διαφορετικά. Σήμερα λ.χ. οι ΗΠΑ ενθαρρύνουν την Τ/Κ αριστερά να κερδίσει τη ψηφοφορία στις 14 Δεκ. 2003.
Στο συνολικό επίπεδο είναι μια μοναδική στην Ιστορία του Κυπριακού συγκυρία. Ο διεθνής παράγοντας (κυρίως Λονδίνο, Ουάσιγκτον, Βρυξέλλες) συμπλέουν σε γενικές γραμμές σε ένα ορισμένο πλαίσιο κινήσεων. Ήττα Ντενκτάς στις εκλογές, βοήθεια για αλλαγή συσχετισμών στην Τ/Κ κοινωνία, διαπραγμάτευση του σχεδίου Ανάν, ισχυρή προσπάθεια για λύση πριν την 1η Μαΐου 2004, θετική στάση στο αίτημα της Τουρκίας για έναρξη ενταξιακών συνομιλιών το Δεκέμβριο του 2004 και με κύρια προϋπόθεση της προηγούμενης λύσης του Κυπριακού.
Αυτή η σπάνιας έκτασης σύμπτωση απόψεων προκύπτει από συμπτώσεις συμφερόντων και αυτό είναι το σημαντικότερο στοιχείο αυτού του νέου φαινόμενου.
Αυτό το νέο σκηνικό είναι (με νέα περιεχόμενα) ένα Ελσίνκι Νο2. Η προσπάθεια είναι να υπάρξει ένα πλαίσιο αλλαγών όπου δεν θα υπάρξει ούτε καθαρός νικητής, ούτε καθαρός ηττημένος. Οι ισορροπίες να αναπτυχθούν, μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο.
Άγνωστος παράγοντας σε αυτό το σκάκι για μεγάλους παίκτες παραμένει η Άγκυρα και οι συσχετισμοί ισχύος ανάμεσα στα εκεί κέντρα εξουσίας. Είναι εμφανής η (νέα) προσπάθεια Ερντογάν να δώσει ορισμένα πλεονεκτήματα στην τ-κ αντιπολίτευση κάνοντας θετικές αναφορές για το σχέδιο Ανάν σε αυτό το χρονικό σημείο.
Στη Λευκωσία είναι στα χέρια του πρόεδρου Παπαδόπουλου αυτή η μεγάλη δυνατότητα (καθαροί στόχοι, εσωτερική ενότητα, διαπραγμάτευση του Σχεδίου λύσης).
Στο γενικότερο επίπεδο η νίκη των δυνάμεων της αντιπολίτευσης στις Προεδρικές Εκλογές του Φεβρουαρίου του 2003 υπό τον Τ. Παπαδόπουλο ήταν ένα, σημαντικό μήνυμα ελπίδας για μια συνολικά καλύτερη πορεία. Ταυτόχρονα η λαϊκή αποδοκιμασία, αφορούσε πολύ συγκεκριμένες πτυχές της διακυβέρνησης Κληρίδη (αναξιοκρατία, ακυβερνησία, έλλειψη στόχων). Οι δυνάμεις της κεντροαριστεράς, οι δυνάμεις του εκσυγχρονισμού ενεργώντας με ιδεολογική συνέπεια και πολιτικό ορθολογισμό στήριξαν αυτή την ευρεία συμμαχία με ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ ,ήταν μέρος αυτής της προσπάθειας. Αυτή η συμμαχία είναι από της πορείας φύση της πολυσυλλεκτική, πλουραλιστική. Το κρίσιμο ερώτημα είναι να έχουν οι πιο σύγχρονες δυνάμεις περισσότερες δυνατότητες στη διαμόρφωση της πολιτικής δράσης μέσα σε αυτό τον πολυκεντρικό συνασπισμό εξουσίας.
Σήμερα ασφαλώς μετρά το έργο, οι πράξεις, οι θετικές δράσεις. Στον τομέα της διαχείρισης του Κυπριακού μπορούν να γίνουν περισσότερα.
Ένα κομμάτι των ατόμων που σήμερα εμφανίζονται να έχουν ρόλο, δίπλα στον πρόεδρο Παπαδόπουλο είναι πίσω στην ανάλυση τους, ορισμένες φορές θυμίζουν την ανάλυση της εποχής Σ. Κυπριανού. Τα άτομα αυτά προφανώς και δεν αφομοίωσαν τους άριστους χειρισμούς (και την ουσία αυτών ) που έκανε ο Πρόε δρος Παπαδόπουλος στη Χάγη και επιμένουν σε μια ρητορεία που δεν είναι παραγωγική.
Αυτό δεν βοηθά. Η εποχή άλλαξε, τα δεδομένα αλλάζουν και οι ισορροπίες έπρεπε να είναι πιο ρεαλιστικές.
Άτομα με εγκυρότερη σκέψη (π.χ. Τ. Τσιελεπής . ) θα μπορούσαν να είναι σε πιο παραγωγικούς ρόλους.
Έτσι θα είχαμε και πιο θετικούς χειρισμούς σε λεπτά ζητήματα. Σήμερα (στην εποχή ΕΕ ) δεν λες «όχι» στους παρατηρητές στην ψηφοφορία των Τ/Κ.
Σήμερα λες «ναι» και θέτεις τις προϋποθέσεις και τους όρους σου για να είναι η παρουσία τους θετική και επωφελής για το 2004…