Ένα πανό, δύο ΑΠΟΕΛ!

Στη νήσο των Αγίων έγινε και αυτό: πανό που αναρτήθηκε στην κερκίδα του ΑΠΟΕΛ στις 17 Νομεβρίου έγραφε: «Πολυτεχνείο 1973 – 2017: 44 χρόνια ψέματα». Το ζήτημα ξεπερνά τις συνήθεις ανοησίες που βλέπουμε στα ποδοσφαιρικά μας γήπεδα. Ξεπερνά και αυτήν ακόμα τη νοσηρή σκέψη όσων το συνέταξαν. Γι’ αυτό ακολουθούν μερικά ερωτήματα:

1. Από πού προκύπτει η γνώση τους σχετικά με τα «44 χρόνια ψέματα»; Μελέτησαν; Διάβασαν; Έχουν αποδείξεις; Τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει. Αναμασούν την ακροδεξιά ανοησία ότι το Πολυτεχνείο δεν είχε θύματα. Μια σύντομη έρευνα θα έδειχνε τα ονόματα των νεκρών του και η έρευνα θα συνέβαλλε στην εξαφάνιση της αθλιότητας που περικλείεται στο πανό. Δεν την έκαναν γιατί η ακροδεξιά ρητορεία βασίζεται στην επιθετική κατασκευή μύθων, στην καλλιέργεια ψευδών προτύπων και στην προβολή συνθημάτων κενών περιεχομένου.
2. Είναι τοις πάσι γνωστό ότι στο Πολυτεχνείο δεν υπήρχαν δύο αντιμαχόμενα, ένοπλα μπλοκς. Η δικτατορία διέθετε ένοπλες δυνάμεις υπό τις διαταγές της και από την άλλη, οι φοιτητές ήταν άοπλοι, μιλούσαν με αντιδικτατορικά συνθήματα, φώναζαν, διεκδικούσαν με τα μόνα μέσα που διέθεταν: το πάθος της φωνής τους. Συνεπώς οι νεκροί προέκυψαν από την ένοπλη επίθεση των δυνάμεων της χούντας, τις τυφλές επιθέσεις των στρατιωτών, από ακροβολιστές στρατιωτικούς, από τις εξοστρακίσεις σφαιρών. Αυτό εξηγεί το γεγονός ότι στη Μεταπολίτευση έγιναν πολύ διάσημοι οι εκφωνητές ή τα μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής της κατάληψης του κτιρίου του Πολυτεχνείου και πολύ λιγότερο οι νεκροί του καθώς δεν είχαν κάποιον κομματικό φορέα πίσω τους για να τους δώσει τη διάσημη τότε κομματική ιδιοκτησία και κατ’ επέκταση προβολή.
3. Είναι μέγα λάθος για τη διοίκηση του ΑΠΟΕΛ η μη καταδίκη τέτοιων φαινομένων από οπαδούς της. Καμμιά ομάδα δεν χρειάζεται τέτοιους οπαδούς: Αντίθετα: μεγαλώνει ο αριθμός των οπαδών κάθε ομάδας όταν κάθε διοίκηση προωθεί την υγιή σχέση ανάμεσα στα τμήματα που την αποτελούν και ταυτόχρονα διαθέτει το σθένος να τα βάλει με αυτούς που κρατούν τα «μεγάφωνα» και ασκούν τρομοκρατία στους διοικούντες ή σε άλλους φιλάθλους με άλλες απόψεις.
4. Τι εξυπηρετεί το αναμάσημα μιας άθλιας κατασκευής ενός εξ ολοκλήρου fake news; Ίσως να εμφανίζεται ως μια «αντισυστημική» παρέμβαση, μια «αμφισβήτηση του κατεστημένου» χωρίς να διατυπώνεται κάτι άλλο ως πρόταση. Τι λένε οι συντάκτες του πανό; Ήταν λιγότεροι οι νεκροί; Ήταν αόρατοι; Πήγαν στις κηδείες και ουδέν είδαν; Τίποτα από τα πιο πάνω δεν συμβαίνει καθώς όλα εντάσσονται στη λογική ενός ακραίου παραλογισμού: κατασκευή μιας ψευδούς ιστορικής διαδρομής ή ερμηνειών της που να συνταυτίζεται με την σημερική στάση της ακροδεξιάς στην Κύπρο και την Ελλάδα. Το ίδιο έκανε και ο Ι. Μεταξάς: ύμνησε την αρχαία Σπάρτη, οδήγησε μνημειώδη έργα-ύμνους στην αθηναϊκή δημοκρατία στην πυρά, κατασκεύασε με ιστορική αλχημεία τον «τρίτο ελληνικό πολιτισμό».
5. Η άσκηση πίεσης από μικρές ή μεγάλες ομάδες πίεσης, έχει οδηγήσει στις παθογένειες που βλέπουμε συχνά στην κοινωνική μας εξέλιξη. Έτσι η κυπριακή συνήθεια έγινε πολύ διάσημη: διαφωνούμε αλλά σιωπούμε, θέλουμε να διαχωρίσουμε τα χρώματα αλλά από το φόβο του μαύρου, οδηγούμαστε σε παραίτηση. Στο τέλος της ημέρας όλα μπορούν να εξελιχθούν σε αποχρώσεις του σκούρου. Η σιωπή εκτρέφει το τέρας και στο τέλος μπορεί να κάποιοι από το πάνω ράφι να τείνουν να του μοιάσουν. Προσποιούνται ότι δεν το βλέπουν γιατί από φόβο αρνούνται να δουν στον καθρέπτη αυτό και τα παράγωγά του.

Λάρκος Λάρκου