Ευρώ ή δραχμή;
Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι πολύ γνωστή. Η προσπάθεια αποφυγής της χρεοκοπίας και διόρθωσης των δημοσίων οικονομικών είναι σε εξέλιξη και η μάχη δεν έχει κριθεί. Διατυπώνονται διάφορες απόψεις, εκτιμήσεις και προβλέψεις. Όλα είναι μέρους του παιχνιδού-και αναμενόμενα. Μια άποψη χρήζει μιας ειδικής ανάλυσης-εκείνη που λέει
«πρώτα χρεοκοπία και μετά επιστροφή στη δραχμή».
Θεωρώ ότι αυτή η άποψη είναι ιδιαιτέρως αποκαλυπτική ενός πολιτικού ρεύματος που διαμορφώνεται στη σημερινή Ελλάδα, δεξιά και αριστερά του φάσματος, που επιδιώκει -χωρίς να το λέει ρητά- να γυρίσει την Ελλάδα στην «ανατολική» της «φύση». Δηλαδή να αποχωρήσει από την ΕΕ, να αποχωρήσει από τη ζώνη του ευρώ και να κινηθεί κάπου μεταξύ της Ρωσίας, της Κίνας και ότι άλλο ήθελε προκύψει στο δρόμο. Κάτι τέτοιο βρίσκει οπαδούς σε διάφορα πολιτικά ρεύματα που κινητοποιούνται από διαφορετικά κίνητρα αλλά συμπλέουν στο «δια ταύτα». Άλλοι γιατί δεν θέλουν την ΕΕ και άλλοι γιατί θέλουν να βάλουν την Ελλάδα σε νέους προσανατολισμούς και (εικονικές) μελλοντικές συμμαχίες. Αν η Ελλάδα ακολουθήσει αυτή την δήθεν «ανατολική» πολιτική είναι βέβαιο ότι θα βουλιάξει οικονομικά και θα εκμηδενιστεί πολιτικά. Θα οδηγηθεί στην απόλυτη περιθωριοποίηση, σε μιαν εποχή που χρειάζεται ακριβώς τα αντίθετα.
Σήμερα η Ελλάδα έχει μπροστά της μια πολύ καθαρή πρόκληση: περισσότερη προσπάθεια για έλεγχο του δημοσιονομικού ελλείμματος, διαρθρωτικές αλλαγές με συμμετοχή στη ζώνη του ευρώ, αναζήτηση λύσεων στα οικονομικά προβλήματα μαζί με τους ευρωπαίους εταίρους της, διατήρηση του στρατηγικού ορθολογισμού- Κ. Καραμανλής, ένταξη στην ΕΟΚ, Κ. Σημίτης ένταξη στην Ευρωζώνη. Αυτή η επιλογή είναι ζωτικής σημασίας υπόθεση, αφορά όλες τις δυνάμεις της παραγωγικής διαδικασίας, της διανόησης και των εκσυγχρονιστικών δυνάμεων σε διάφορα κόμματα. Καμμιά φορά στην πολιτική το θεωρούμενο ως αυτονόητο δεν τυγχάνει της απαιτούμενης υποστήριξης, και όχι σπάνια, χάνει την πολιτική του ηγεμονία. Το ζήτημα του στρατηγικού προσανατολισμού μιας χώρας είναι κατ’ εξοχήν πολιτικό και πάνω σε αυτό κρίνεται ο πυρήνας της προοδευτικής από την οπισθοδρομική σκέψη.