Γάζα απο μολύβι…

Ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Η αναζήτηση ενός βήματος μπροστά που θα επιτρέψει την επανάληψη της διαπραγματευτικής διαδικασίας στο μεσανατολικό, ακόμα βρίσκεται στο κενό. Ούτε οι συνομιλίες Ομπάμα-Νετανιάχου στην Ουάσιγκτον, ούτε η επίσκεψη στη Γάζα του ΓΓ του ΟΗΕ Μπα-κι Μουν, ούτε η συνάντηση του τέως πρωθυπουργού και νυν υπουργού Άμυνας του Ισραήλ Ε. Μπαράκ με το ΓΓ του ΟΗΕ στις 30 Ιουλίου στη Νέα Υόρκη, έβγαλε κάποια θετική είδηση.

Το Ισραήλ ζητά πρώτα να σταματήσουν οι εναντίον του επιθέσεις με ρουκέτες και οι παλαιστίνιοι ζητούν πρώτα να τερματιστεί η ανέγερση οικισμών σε παλαιστινιακά εδάφη. Έτσι τίθενται όροι οι οποίοι στην πράξη οδηγούν τις εξελίξεις στο σημείο μηδέν. Το Ισραήλ μετά την στρατιωτική επιχείρηση «Συμπαγές Μολύβι» που διεξήγαγε στις αρχές του 2009 στη Λωρίδα της Γάζας κατά της «Χαμάς» συμφώνησε να αναστείλει τις εποικιστικές δραστηριότητές του στη Δυτική Οχθη με στόχο να επαναληφθεί ο διάλογος με την Παλαιστινιακή Αρχή. Η κυβέρνηση Νετανιάχου δεν τήρησε τη δέσμευση αυτή και έτσι όλα κρέμονται σε μια κλωστή. Οι ΗΠΑ στο πιο ψηλό διπλωματικό επίπεδο-δηλώσεις Χ. Κλίντον- ζήτησαν από το Ισραήλ να τερματήσει το εποικιστικό του πρόγραμμα και η ψυχρότητα στην επικοινωνία Ομπάμα-Νετανιάχου είναι σοβαρή. Αυτό δεν λύνει το πρόβλημα: όταν οι ΗΠΑ -διοίκηση και Κογκρέσσο- απελευθερώνουν μέσα στο 2010 τεράστια κονδύλια για να αποκτήσει το Ισραήλ αντιπυραυλική ασπίδα απέναντι στις επιθέσεις της Χαμάς, απλώς περιπλέκουν την κατάσταση και δεν βοηθούν σε τίποτα επί της ουσίας. Προφανώς η κυβέρνηση του Ισραήλ δεν πείθεται από τα επιχειρήματα της Ουάσιγκτον και η δεύτερη προσφέρει στο Ισραήλ αντιπυραυλική ασπίδα! Αυτή η αντιφατική πολιτική της Ουάσιγκτον βοηθά μόνο την αδιαλλαξία του Β. Νετανιάχου και η αποστολή του προεδρικού απεσταλμένου Τ. Μίτσελ καθίσταται άνευ αξίας.

Η Χαμάς αποτελεί μια αναχρονιστική απάντηση στην επιθετική πολιτική του Ισραήλ. Την ψηφίζουν οργισμένοι παλαιστίνιοι. Η οργή χρειάζεται ερμηνεία και όχι αποκλεισμούς. Θεωρώ ότι το άνοιγμα της διπλωματίας της ΕΕ και μεγάλων χωρών της Δύσης σε διάλογο με την πολιτική ηγεσία της Χαμάς, μαζί με την άρση του απαράδεκτου από κάθε άποψη αποκλεισμού της Λωρίδας της Γάζας, δημιουργεί καλύτερες συνθήκες για πρόοδο. Στο μεσανατολικό οι «κακοί» παίκτες ( λχ Χαμάς, Συρία), μοιάζουν «αναγκαίοι» για να ξεκολλήσει η διαπραγματευτική διαδικασία. Κλειδί παραμένει η στάση του Ισραήλ και η ήττα Νετανιάχου σε εκλογές. Το Λικούντ είναι άρνηση. Αν το Καντίμα επανέλθει στο προσκήνιο, ίσως, δημιουργηθούν καλύτερες προϋποθέσεις. Μπορεί και όχι: το μεσανατολικό δείχνει ξανά την αξία της ρήσης πως όταν ένα πρόβλημα δεν λύεται σε κάποιο «ώριμο» χρόνο, τότε σαπίζει. Με ότι σημαίνει αυτό σήμερα με τον Νετανιάχου στο προσκήνιο…