Γιατί σιωπούν οι διευθυντές της ορχήστρας;
Το ρεπορτάζ στη «Μεταρρύθμιση» στις 19 Αυγούστου παρέχει την αναγκαία ενημέρωση. Έτσι μαθαίνουμε ότι «με ψήφους 425 υπέρ, 113 κατά και 18 αποχές επί 585 ψηφισάντων υπερψηφίστηκε από το Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο της Γερμανίας, το ελληνικό πρόγραμμα στήριξης υπό τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης και η εκταμίευση της πρώτης δόσης, ύψους 26 δισεκατομμυρίων ευρώ. Στην ομιλία του ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών Β. Σόιμπλε τόνισε ότι «η Ελλάδα πρέπει να σταθεί στα πόδια της όσο πιο γρήγορα γίνεται. Οι τελευταίοι οκτώ μήνες δεν επέτρεψαν στην Ελλάδα να έχει το οιοδήποτε πλεόνασμα, θέλω να ελπίζω ότι αυτό θα αναστραφεί», ενώ συμπλήρωσε ότι οι δόσεις του προγράμματος θα εκταμιεύονται «βήμα-βήμα κάθε φορά που καλύπτονται οι υποχρεώσεις που έχουν αναληφθεί από τη χώρα».
Από το Βερολίνο στην Αθήνα. Από τη στιγμή που το Βερολίνο ανάβει πράσινο φως στο ελληνικό πρόγραμμα στήριξης, το επόμενο πράσινο φως αφορά την Αθήνα. Κανείς δεν θα απολογηθεί γι’ αυτή την απίστευτη σε έκταση και χυδαιότητα γκρίζα περίοδο που έζησε τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα; Θυμίζω ότι δεν ήταν ζήτημα μόνο οι υβριστικοί χαρακτηρισμοί (προδότες, δοσίλογοι, αλήτες, γερμανοτσιολιάδες, μερκελιστές). Θυμίζω ότι ήταν η άσκηση λεκτικής βίας σε καφενεία ή ταβέρνες, η επιθετική ρητορεία που υποχρέωνε πολιτικούς είτε να φύγουν από ένα σημείο συνάντησης, είτε, ακόμα χειρότερο, για να αποφύγουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο, υποχρεώνονταν είτε να ακυρώσουν, είτε να αλλάξουν το είδος και τον τόπο της συνάντησης. Ακόμα χειρότερο: πολιτικοί που πρόσφεραν πολλά στην ανάπτυξη της Ελλάδας, δέχθηκαν τις πιο οργανωμένες, χυδαίες επιθέσεις είτε στο διαδίκτυο, είτε στη μαζική μεταφορά δημόσιας λάσπης από όσους έφτιαξαν το πιο παράλογο δίπολο των τελευταίων ετών στην Ελλάδα με το κατασκευασμένο δίλημμα «μνημονιακοί», «αντιμνημονιακοί». Κάποιο ισοπέδωσαν την πολιτική ζωή της Ελλάδας -όλοι ίδιοι, σκουπίδια, άξιοι περιφρόνησης- και έτσι άνοιξαν το δρόμο στον εθνικολαϊκισμό, στη χυδαία δημαγωγία, καλλιέργησαν το κλίμα του τρόμου «μην μιλήσεις για να μην σε χαρακτηρίσουν μνημονιακό»!
Λοιπόν, για όλα αυτά δεν θα μιλήσει κανένας; Δεν θα αναλάβει κανένας καμμιά ευθύνη; Απλό ερώτημα: εκείνοι που επέλεξαν να στηρίξουν αυτή την τεράστια πολιτική απάτη, αυτήν που τραυμάτησε στο διάβα της αξιόλογους πολιτικούς, και ταυτόχρονα, έστησε καριέρες, τίτλους και μισθούς για άλλους, έχουν να πουν κάτι; Σήμερα εύκολα μπορεί να προσέξει κανείς ότι οι διευθυντές της ορχήστρας σιωπούν. Σκέφτονται ότι, ίσως μπόρα είναι, θα περάσει και σύντομα θα αλλάξει η δημόσια ατζέντα με κάτι καινούριο-πρόωρες εκλογές, ποσοστά, ερωτήματα για ενδεχόμενες συμμαχίες.
Αυτό που, κυρίως, μετρά συνδέεται μεν με το χθες αλλά βλέπει με συνέπεια το μέλλον: κάποιο «μάθημα» χρειάζεται να πάρει η ελληνική κοινωνία, κάτι να μάθει, κάτι να μείνει για το μέλλον από αυτήν την περίοδο. Η χυδαιολογία να δώσει τη θέση της στην κριτική αποτίμηση στην πορεία της ελληνικής οικονομίας τις τελευταίες δεκαετίες, η δημαγωγία να δώσει τη θέση της στη λογική ερμηνεία των πραγμάτων, στον πραγματικό διάλογο, στην αναζήτηση της αλήθειας μέσα από στοιχεία και τεκμηρίωση, ο εθνικολαϊκισμός να δώσει τη θέση του σε ένα ελληνικό σχέδιο μεταρρυθμίσεων που θα δώσει στην Ελλάδα μια πραγματική θέση μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια, πέρα από εκείνην του φτωχού συγγενή και του μονίμως αιτουμένου βοηθείας.