Η φλύαρη δημοκρατία

Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας.

Όλα αλλάζουν. Οι κανόνες, οι ρυθμοί, οι ανάγκες, οι προτεραιότητες. Αυτά καλύπτουν κάθε σοβαρή διάσταση της κοινωνικής εξέλιξης. Επηρεάζουν και συνδιαμορφώνουν τις βασικές στρατηγικές του πολιτικού αγώνα. Πόσο ένα κόμμα συμμετέχει στην τηλεοπτική δημοκρατία, πόσο αντέχει στη συνεχή πίεση που αυτή η ανάγκη δημιουργεί. Αναμφίβολα, είναι μέρος του παιχνιδιού, αναπόσπαστο μέρος του δημοκρατικού μας συστήματος, της δημοκρατίας στην εποχή της πληροφορικής. Το αναπόφευκτο δεν σημαίνει και ακανόνιστο. Οι πολιτικές ηγεσίες στην Κύπρο ομιλούν, και ομιλούν πολύ, χωρίς κανόνες, αρχές, ισορροπίες. Το πρωί μπορεί να ομιλούν σε 2-3 ραδιόφωνα, να μην προλαμβαίνουν να κλείσουν τον ένα σταθμό και να αρχίζουν τον άλλο. Το μεσημέρι σε κάποιο τηλεοπτικό μαγκαζίνο, και το βράδυ “αναζητούν” κάποια πάνελ. Τι μένει από όλα αυτά; Ότι η δημοκρατία μας είναι φλύαρη, χωρίς αίσθηση του μέτρου.. Φλυαρία σημαίνει αφυδάτωση του πολιτικού ενδιαφέροντος, μείωση του μεριδίου που παρακολουθεί τα πολιτικά πάνελς, Αδιαφορία – ιδιαίτερα του νεανικού ακροατηρίου – έναντι στο πολιτικό γίγνεσθαι.

Η αδιαφορία γεννά αποστάσεις, και οι αποστάσεις γεννούν με τη σειρά τους απολίτικες συμπεριφορές, και σε τελευταία ανάλυση αποστασιοποίηση από τα κόμματα. Ουδείς μπορεί να βάλει χρονικούς κανόνες, στην τηλεοπτική μας δημοκρατία. (Ιδιωτική και δημόσια τηλεόραση). Μπορεί όμως, να διερωτηθεί για πολύ απλά πράγματα. Ο Σημίτης κάθε πρωί τρέχει στα αθηναϊκά ραδιόφωνα;

Κερδίζει ή χάνει ο Κ. Στεφανόπουλος που ομιλεί μόνον όταν το αξίωμα του το επιβάλλει. Παραδείγματα μπορεί να βρει κανείς και σε πολλές άλλες χώρες.

Δεν γνωρίζω εάν υπάρχει άλλη Ευρωπαϊκή χώρα με τόση δημόσια φλυαρία. Να ομιλείς δηλαδή χωρίς να έχει να πεις τίποτα. Να μην σέβεσαι τον χρόνο των συμπολιτών σου πιστεύοντας ότι έτσι προωθείς κάποια πράγματα.

Ασφαλώς είναι άλλο θέμα το δημοσιογραφικό κριτήριο, που συχνά μοιάζει με τις ισορροπίες στο Εθνικό Συμβούλιο. Το πολιτικό κριτήριο είναι διαφορετικό. Ο παλαιός Κ. Καραμανλής έγινε διάσημος και επειδή ήξερε να σιωπά. Τη μεταπολίτευση του 1974 την κέρδισε (εκτός άλλων) γιατί σιώπησε μετά την αμφιλεγόμενη ιστορικά αποχώρηση (1963) από την ελλαδική πολιτική σκηνή για το Παρίσι.

Όλοι γνωρίζουν την αξία των παραδειγμάτων αυτών. Δεν είναι άγνωστα στην Κύπρο. Άλλωστε και οι αρχαίοι ημών προγόνοι, δίδαξαν το ρητό “να προτιμάς τη σιωπή, εκτός και εάν έχεις κάτι σημαντικότερο από αυτήν να πεις”. Ισχύει αυτό σήμερα στην Κύπρο; Απολύτως από την ανάποδη,. Από την άλλη οι αντικειμενικές ανάγκες είναι κατανοητές. Μικρό μέγεθος, πολλά ΜΜΕ, πολύς χρόνος, για τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Ειδίκευση ολίγη, γενικολογία πλήρης . Δεν είμαι βέβαιος πως μπορεί να αλλάξει κάτι. Είμαι όμως βέβαιος πως κάποιοι, κάπου, κάποτε, τα συζητούν…