Η κοινή γνώμη και το Κυπριακό.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σ. Στεφάνου με δηλώσεις του στις 18 Απριλίου 2008 έθεσε σε δημόσιο προβληματισμό το ζήτημα της «προετοιμασίας της κοινωνίας» μας μπροστά σε μια λύση του κυπριακού. Ειδικότερα δε έφερε ως παράδειγμα την επεξήγηση στην κοινή γνώμη του όρου «δικοινοτική-διζωνική ομοσπονδία». Είναι χρήσιμο που ο Σ. Στεφάνου έθεσε αυτό το ζήτημα σε μια πρώτη δημόσια επισήμανση. Είναι σημαντικό σε κάθε περίπτωση να συζητάμε τα μείζονα, να μην κλείνουμε το κεφάλι μας στην άμμο όταν μη δημοφιλή θέματα είναι μπροστά μας. Είναι παλιά μας συνήθεια να αποφεύγουμε τα δύσκολα, να λέμε μόνο την ευχάριστη πλευρά των πραγμάτων. Σήμερα όμως τα πράγματα είναι πιο σαφή: με αυτή την τακτική δεν μπορούμε να δούμε το κυπριακό ως κορυφαίο ζήτημα για το κυπριακό μας μέλλον. Συνεπώς όλα αφορούν την ποιότητα του πολιτικού μας προσωπικού, μαζί με την αξιολόγηση στόχων και προτεραιοτήτων που θέτει η κοινωνία μας. Είναι συχνή η διαδρομή μας μέσα σε παραστάσεις δημαγωγίας και πλειοδοσίας σε ανεύθυνες συμπεριφορές.Τα παραδείγματα με τους s300, η διπλή διαχείριση των Ιδεών Γκάλι, η διγλωσσία στα δύσκολα του κυπριακού (άλλα στο Εθνικό Συμβούλιο, άλλα στα καφενεία), οι συχνά απίθανες κομματικές επιλογές σε προεδρικές εκλογές-κυρίως στο 2ο γύρο- αποδεικνύουν ότι τα δύσκολα έπονται και τα πιο δύσκολα υποκρύπτονται.
Είναι βέβαιο ότι ο ρόλος των κομμάτων, των ΜΜΕ, του σχολείου, των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών γίνεται ολοένα και πιο κρίσιμος καθώς αντίθετες απόψεις και διαφορετικά συμφέροντα συνδέονται με την επιλογή πορείας για την Κύπρο γεγονός που καθιστά τη δημόσια συζήτηση ιδιαιτέρως δύσκολη και πολύπλοκη. Αυτή όμως είναι η έννοια της πολιτικής διαπάλης, η ουσία μιας πολιτικής αντιπαράθεσης πάνω στις μεγάλες προκλήσεις που είναι μπροστά μας: πώς βγάζουμε την Κύπρο από τον κλοιό του Αττίλα, ποια είναι η εφικτή πρόταση, η ρεαλιστική επιλογή που- υπό τις σημερινές συνθήκες- μπορεί να δώσει στην Κύπρο το μέγιστο όφελος. Εκτιμώ ότι η αναφορά Στεφάνου για την επεξήγηση του όρου «δικοινοτική-διζωνική ομοσπονδία» είναι σημαντική επί της ουσίας και έτσι όλα γίνονται πιο συγκεκριμένα. Είναι ο ιστορικός «ορισμός» του κυπριακού: αγώνας ανάμεσα στο κάθε φορά «εφικτό» και το κάθε φορά «ευκταίο». Η λύση διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας είναι στις παρούσες ισορροπίες δυνάμων η μόνη εφικτή πρόταση, αυτή που μπορεί –με όρους και προϋποθέσεις- να γίνει αποδεκτή από τους ε/κ και τους τ/κ και να οδηγήσει στην απαλλαγή της Κύπρου από την τουρκική κατοχή. Τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και οι Συμφωνίες Κορυφής (Μακαρίου-Ντενκτάς και Κυπριανού-Ντενκτάς) έχουν δημιουργήσει ένα εύρος κατευθύνσεων που η ε/κ ηγεσία μπορεί να αξιοποιήσει προς την κατεύθυνση της λύσης. Οι κύπριοι πολίτες έδωσαν με την ψήφο τους στις προεδρικές εκλογές του 2008 -στις εκλογές με τον πιο «αυθεντικό» πολιτικό χαρακτήρα- την εντολή στο Δ. Χριστόφια να αγωνιστεί προς αυτή την κατεύθυνση και να οικοδομήσει το πλαίσιο ελευθερίας κάτω από την πολιτική ομπρέλλα της ΕΕ.