Η Κύπρος και τα δύο μοντέλα

Είναι πολύ ενδιαφέρον το θέμα που ανέδειξε η εφημερίδα σας σε σχέση με το πείραμα της συνεργασίας  Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών στη Γερμανία  και εάν αυτή η πρόκληση αφορά και την Κύπρο. Με την παρέμβασή μου αυτή θα ήθελα να διευρύνω τη συζήτηση με  ένα ακόμα στοιχείο προς διερεύνηση-το πείραμα στο Ισραήλ. Όπως καλά γνωρίζουμε το Κόμμα των Εργατικών με το Σ.Πέρεζ συμμετέχει στην κυβέρνηση του Α.Σιαρόν.

Στην ουσία έχουμε δύο «μοντέλα»,το ένα στη Γερμανία και το άλλο ακριβώς δίπλα μας. Αξίζει να δώσουμε περισσότερο βάρος στο δεύτερο: το Υπουργικό Συμβούλιο στο Ισραήλ είναι το κατ’ εξοχήν πεδίο της συζήτησης, της σύγκρουσης,, των  αποφάσεων. Με άλλα λόγια το Υπουργικό Συμβούλιο του Ισραήλ είναι –με κυπριακούς όρους- ένα μάχιμο Εθνικό Συμβούλιο. Εκεί γίνεται κυρίως η λήψη των αποφάσεων σε ένα μεγάλο συνασπισμό ανάμεσα στο Λικούντ και τους Εργατικούς. Το Ισραήλ είναι παράδειγμα προς αποφυγή στην πολιτική του απέναντι στους παλαιστινίους. Είναι όμως καλό για την Κύπρο να αξιοποιεί εμπειρίες, διδάγματα και πρακτικές από όπου και εάν αυτές προέρχονται με μοναδικό κριτήριο την υπεράσπιση των συμφερόντων της πατρίδας μας..

Είναι απολύτως βέβαιον ότι τα παραδείγματα δεν μας λείπουν. Αυτό που είναι κεντρικό πολιτικό ζήτημα είναι το πως διαμορφώνεται για μεγάλο χρονικό διάστημα το εσωτερικό μέτωπο στην Κύπρο , ποια κατεύθυνση ακολουθεί και πως αυτή  η κατεύθυνση είναι σε θέση να κάνει τη συνολική θέση της Κύπρου πιο ισχυρή. Δεν είμαι βέβαιος ότι αυτό το ζήτημα-στοίχημα το έχουμε απαντήσει με ικανοποιητικό τρόπο στις δεκαετίες που πέρασαν, συνεπώς δεν βλέπω τους τρόπους να το αλλάξουμε σήμερα. Το ζήτημα δεν είναι απλώς να έχουμε μια «συμμαχική κυβέρνηση» αλλά  κυρίως γιατί πρέπει στο τουρκικό μέγεθος να αντιτάξουμε την ποιότητά μας  σε όλους τους τομείς (οικονομία, πολιτισμός,, ανάπτυξη, παιδεία, εξωτερικές σχέσεις,, διεύρυνση του κράτους δικαίου). Με δύο λόγια να κάνουμε την Κύπρο πιο ισχυρή. Εάν αυτό επιθυμούμε,  αρχίζουμε  με την ποιότητα της συνεννόησης ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις.

Δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει κανείς τα αυτονόητα: πολυδιάσπαση, μικροκομματισμός, ρεβανσισμός, αδιέξοδη στοίχιση του εσωτερικού μας μετώπου.  Το ζήτημα της ισχυρής Κύπρου ( και όχι κατ’ ανάγκη των συμμαχικών κυβερνήσεων)  είναι ο μεγάλος ηττημένος στην κομματική σύγκρουση. Αυτός που θα πάρει πρωτοβουλίες με ειλικρινή διάθεση για ένα διαφορετικό εσωτερικό μέτωπο μπορεί να κερδίσει και κομματικούς πόντους. Όσοι δουλέψουν στα εθνικά ζητήματα με οικουμενικό πνεύμα βγαίνουν κερδισμένοι – μαζί τους και η Κύπρος.