Κάτω οι αν8έλληνες
Κάθε ιστορική συγκυρία γεννά το δικό της λεξιλόγιο, τις δικές της ορολογίες. Οι λέξεις, εκφράζουν την εποχή τους, καταγράφουν κυρίαρχες ροπές και τάσεις. Το 2004 έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, με κορυφαία στιγμιότυπα την 1η Μαϊου 2004 και τα δημοψηφίσματα. Tο λεκτικό είναι συγκεκριμένο. Με πέντε υποκειμενικές επιλογές: 1) αγγλοαμερικάνοι, ή και αμερικανοβρετανοί 2) ανθέλληνες, 3) μαύρος, 4) να στείλουμε το μήνυμα – απεσταλμένοι και 5) εμείς και οι άλλοι…
Σύντομη ανάλυση
1)Αγγλοαμερικάνοι: νέα ορολογία, που θέτει στο ίδιο πακέττο Λονδίνο και
Ουάσιγκτον. Μέρα και νύκτα στήνουν σενάρια βυσσοδομούν κατά των Ε/Κ, είναι ύπουλοι, μηχανορράφοι, εχθροί του έθνους, φιλότουρκοι από τη φύση τους.
Με μια ορολογία «αγγλοαμερικάνοι», μερικοί αποβάλλουν τους εχθρούς από το υποσυνείδητο μας, αφού εξορισμού είναι «κακοί».
Κάθε κράτος έχει τα δικά του συμφέροντα και προτεραιότητες. Για τα δικά μας συμφέροντα είναι χρήσιμο να προσπαθούμε να συναντούμε τα συμφέροντα ισχυρών παικτών, να είμαστε σε διαβούλευση μαζί τους, να δημιουργούμε ισορροπίες συμφερόντων μέσα από τις οποίες και η Κύπρος να κερδίζει (λ.χ. Ελσίνκι). Το Λονδίνο έκανε σοβαρά λάθη στο κυπριακό, σήμερα όμως είναι εταίρος στην Ευρώπη των «25». Τι κάνουμε; Να ζητήσουμε να αποβληθεί από την Ε.Ε.; Να συζητάμε; Τι ακριβώς θέλουμε;
Είναι πασίγνωστον πως το Λονδίνο είναι μαζί με τις ΗΠΑ σε μια σειρά από ζητήματα. Άρα όποιος επιδιώκει περισσότερη ευρωπαϊκή αυτονομία συμμαχεί με δυνάμεις μέσα στην Ε.Ε., που επιδιώκουν σταδιακή ενίσχυση του πολιτικού / εξωτερικού σκέλους της Ε.Ε. Δεν καταγγέλλει, έτσι από συνήθεια. Έχει προτάσεις, ποιες , με ποιους και για ποιους στόχους.
2) Ανθέλληνες: Η συνωμοτική ερμηνεία της ιστορίας δεν είναι από μόνη της ικανή να εξηγήσει απλά πράγματα. Μόνοι μας έχουμε θεωρήσει όλους τους άλλους «εχθρούς» «ανθέλληνες», «συνωμότες». Απλά είναι η συνήθως πρακτική μιας Ε/Κ ηγεσίας που εξάγει ευθύνες, για να κρύψει τη δική της ανικανότητα. Η διεθνής κοινότητα δεν συνωμοτεί. Έχει συμφέροντα, και η βενιζελική αντίληψη είναι να τα «συναντάς » για δικό σου όφελος.
Εάν, όχι, τότε καταγγέλλεις, θυμώνεις, ξανακαταγγέλλεις. Όταν ακόμα και η Γαλλία (με πυρηνικό οπλοστάσιο) προσέχει τα πιο πάνω, η Κύπρος δεν πρέπει να τα σκέφτεται;
3) Ο «Μαύρος Ανάν» ή χθες ο Αιγύπτιος Γκάλι, είναι μια πασίγνωστη ιστορία που πάει και έρχεται για δεκαετίες, χωρίς ποτέ να ολοκληρώνεται (ως συνήθως). Ο ΟΗΕ είναι κτισμένος πάνω σε υπαρκτές ισορροπίες ισχύος (Γ.Σ., Σ.Α., veto κλπ) εκφράζει υπαρκτούς συσχετισμούς δύναμης, δεν είναι ο «ιδεατός» κόσμος περί του δικαίου. Άρα εάν εκεί επιλέγεις να πηγαίνεις, οφείλεις να γνωρίζεις τον χαρακτήρα του (ισορροπίες, δυνατότητες) και εάν δεν σου αρέσει, αντιγράφεις τον Μέτωπο ΠΟΛΙΣΑΡΙΟ στη Δ. Σαχάρα.
– Ξέρω ποιος είναι ο ΟΗΕ, δεν μου αρέσει, δεν πάω…
Ζητάμε από τον ΟΗΕ να είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι, αλλά αυτή τη φορά το παιχνίδι είναι πιο απλό.
Με τα σημερινά δεδομένα, ποιος Ε/Κ πολιτικός θα ζητήσει ξανά οτιδήποτε από τον ΟΗΕ; Μήπως είναι λάθος αυτός ο τρόπος ανάλυσης του ΟΗΕ; Το κυπριακό, ποια μπορεί να έχει μέλλον μέσα στον ΟΗΕ ως διεθνές ζήτημα εισβολής– κατοχής;
Η αποδιεθνοποίηση συντελείται σταδιακά, εν ονόματι της διεθνοποίησης…
4) Οι Απεσταλμένοι..Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στέλλει απεσταλμένους σε διάφορες χώρες για να εξηγήσουν τις θέσεις του στο κυπριακό.
Είναι άξιον θαυμασμού το ότι όταν οι απεσταλμένοι επιστρέφουν δημοσίως δηλώνουν ότι «έπεισαν», ότι όλα είναι εντάξει. Η ισλαμική διάσκεψη έκανε το μεγάλο βήμα, (αναγνώριση «Τ/Κ κράτους») και οι απεσταλμένοι του προέδρου σε ισλαμικές χώρες σιώπησαν. Που πάμε λοιπόν; Περιπαίζουμε ο ένας τον άλλον;
Η πολιτική δεν είναι μόνο θέμα επιχειρημάτων. Είναι πρωτίστως θέμα συμφερόντων, συσχετισμού δύναμης, συμμάχων, δυνατοτήτων της διπλωματίας, η οποία στηρίζεται σε πολιτικές επιλογές.
Και οι ξένες χώρες έχουν πρέσβεις έχουν γνώσεις, έχουν επιλογές. Το ότι σκεπάζουμε τα προβλήματα είναι θέμα συνήθειας. Ποιος θα θυμάται σε λίγο καιρό πως σε ισλαμικές χώρες πήγε να πείσει ο Α ή ο Β πολιτικός…
5) Εμείς και οι άλλοι: Η ηρωϊκή περιχαράκωση στη γειτονιά μας είναι πολύ βολική. Η ηρωϊκή άρνηση είναι εξίσου βολική γιατί δίνει την εντύπωση πως η ευθύνη μεταφέρεται από την υπεύθυνα εκλεγμένη ηγεσία σε ξένα κέντρα που θέλουν τον αφανισμό μας. Δεν αρκεί να καταγγέλλεις τον Γ.Γ. του ΟΗΕ, δεν αρκεί να θεωρείς τους απεσταλμένους του ως αντι-κύπριους.
Με ποιες συμμαχίες, με ποιες «πλάτες» τα προωθείς αυτά;
Πατριωτισμός σήμερα δεν είναι οι ηχηρές διακηρύξεις, οι άσκοπες και αλόγιστες συγκρούσεις με όλους και με όλα. Δεν είναι πατριωτική επιλογή να εμφανίζεις την Κύπρο ως τον μοναχικό ταξιδιώτη μέσα σε ένα κόσμο από συγκρούσεις, συμφέροντα, ρήξεις, συμμαχίες, συμβιβασμούς. Χρειαζόμαστε ένα άλλο τρόπο σκέψης, ένα διαφορετικό τρόπο προώθησης των κυπριακών συμφερόντων. Μπορούμε;