Κυπριακή πατέντα στην Κολομβία!

Μακρινή μεν η Κολομβία, πολύ κοντά μας, όμως, η μεγάλη είδηση! Η κυβέρνηση του προέδρου Σάντος και το ανταρτικό κίνημα FARC («Επαναστατικές Ένοπλες Δυνάμεις της Κολομβίας») κατέληξαν σε συμφωνία ειρήνευσης. Τρία κύρια σημεία της εξέλιξης αυτής είναι:

Α. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος της Κούβας και του Ραούλ Κάστρο στη θετική κατάληξη των συζητήσεων μετά από 4 χρόνια εντάσεων και αντεκκλήσεων. Όλες οι συζητήσεις έγιναν στην Αβάνα και αυτό συνιστά μια πολύ θετική συμβολή της Κούβας σε μια μεγάλη αλλαγή. Οι αντάρτες, μετά από 50 χρόνια ένοπλης δράσης θα καταθέσουν τα όπλα, οι οργανώσεις διακίνησης ναρκωτικών θα διαλυθούν, η πολιτική διαπάλη θα διεξάγεται με πολιτικά μέσα, έγινε δεκτό το αίτημα για αγροτική μεταρρύθμιση και έτσι κάθε ιδεολογική οργάνωση θα αποδέχεται τους κανόνες της δημοκρατικής διαδικασίας. Έστω και πολύ αργά, έστω μετά από δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, το κίνημα FARC μπήκε στους ρυθμούς της κοινής λογικής.

Β. Ότι η συμφωνία της Αβάνας θα οδηγηθεί σε δημοψήφισμα και έτσι ο λαός της Κολομβίας θα έχει τον τελικό λόγο. Η είδηση βρίσκεται στη στάση της κεντροδεξιάς αξιωματικής αντιπολίτευσης, («Δημοκρατικό Κέντρο») υπό την ηγεσία του Αλβάρο Ουρίμπε, πρώην προέδρου της χώρας. Τι θα κάνει στο δημοψήφισμα; Τα εξής, σύμφωνα με το «Ροιτερς» στις 3 Αυγούστου: «θεωρώντας ότι η κυβέρνηση έκανε «υπερβολικές παραχωρήσεις», απαιτεί οι αντάρτες να «πάνε φυλακή για τα εγκλημάτα που διέπραξαν κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων». Η επόμενη δήλωση Ουρίμπε έχει ειδικό ενδιαφέρον. Λέει επί λέξει: «Μπορούμε μόνο να πούμε ναι στην ειρήνη, ψηφίζοντας όχι στο δημοψήφισμα!».

Γ. Τι δείχνουν τα πιο πάνω; Ότι πολλά στοιχεία της πολιτικής διαπάλης ενέχουν παγκόσμια σημασία, διαθέτουν κοινά χαρακτηριστικά, κοινές στάσεις και συμπεριφορές! Ο αναγκαίος συμβιβασμός στα κολομβιανά χαρακτηριστικά, βρίσκει τις δυνάμεις της κοινής λογικής και του παράλογου να αντιπαρατίθενται! Τι ζητά ο Ουρίμπε; Θέτει όρους που εκ των πραγμάτων οδηγούν στη διαιώνιση της αιματοχυσίας, στη συνέχιση μιας παράλογης κατάστασης, στην τρέλλα που έχει επιλέξει το, εκτός τόπου και χρόνου, κίνημα FARC. Πώς όμως οδηγείς στα πράγματα στην ειρήνευση; Με την παράδοση και τη φυλάκιση όσων ακολουθούν τη γραμμή του ή με τον τρόπο που ενέκρινε ο πρόεδρος Σάντος; Υπάρχει περίπτωση να παραδώσουν τα όπλα τους, εάν είναι να οδηγηθούν στις φυλακές; Συνεπώς το τρόπος που συμφωνήθηκε στην Αβάνα είναι ο καλύτερος δυνατός υπό τις δοσμένες συνθήκες.

Η δήλωση Ουρίμπε ότι «μπορούμε μόνο να πούμε ναι στην ειρήνη, ψηφίζοντας όχι στο δημοψήφισμα», θυμίζει πολύ μιαν, ανάλογη, κυπριακή περίπτωση. Δεν γνωρίζω εάν κάποιος στο «Δημοκρατικό Κέντρο» γνώριζε τις κυπριακές λεπτομέρειές της, αλλά σε κάθε περίπτωση φαίνεται να έχουμε επιτύχει την εξαγωγή μιας πατέντας στην μακρινή Κολομβία!