Μονομερής αστοχία

Είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα μιας διπλωματίας που δεν βλέπει μακριά, ή δεν έχει τη δυνατότητα  να αναλύσει με ορθολογισμό τις εξελίξεις. Έτσι και τώρα: στο Συμβούλιο Υπουργών της ΕΕ ο ΥΠΕΞ Μ. Κυπριανού ζήτησε κυρώσεις κατά της Τουρκίας, δεν τις κέρδισε και προχώρησε σε μονομερή δήλωση. Στην διπλωματική πρακτική η μονομερής δήλωση είναι δείγμα αδυναμίας, πράξη ασύνδετη με την πολιτική πρακτική της ΕΕ. Διεκδικείς ένα στόχο. Αν δεν βρίσκεις πρόσφορο έδαφος έχεις δύο βασικές επιλογές: είτε αναπροσαρμόζεις την τακτική σου για να μην μπεις στο περιθώριο, είτε κάνεις μονομερείς δηλώσεις με στόχο την ικανοποίηση κάποιων εσωτερικών συσχετισμών στην Κύπρο. Δεν αποτελεί σοφή κίνηση, να κάνεις μονομερή κίνηση όταν ούτε η Ελλάδα δεν αποφάσισε ή δεν επέλεξε να την προσυπογράψει. Κατά την άποψή μου,  είναι πιο παραγωγικό να μεταφέρεις  τις διεκδικήσεις σου στο πλαίσιο εκείνο που θα συναντήσεις συμμάχους και υποστηρικτές. Έτσι εάν το αίτημα της Κύπρου ήταν η ουσία του κυπριακού, το ζήτημα της εισβολής-κατοχής-επίλυσης, η υποστήριξη από την ΕΕ της διαπραγματευτικής προσπάθειας που συντελείται στη Λευκωσία, τότε όλα θα ήταν διαφορετικά. Η ΕΕ θα μπορούσε να στηρίξει μια άλλη λογική, που υπηρετεί ταυτόχρονα το κυπριακό και το κοινοτικό συμφέρον. Αυτό δείχνει ένα δρόμο που παράγει πρόοδο. Η άλλη πρακτική που επέλεξε ο Μ. Κυπριανού δημιουργεί περισσότερη δυσαρέσκεια στους εταίρους από το όποιο όφελος μιας δήλωσης χωρίς αντίκρισμα. Είναι θέμα πώς διαβάζουμε τους συσχετισμούς δύναμης και πώς τους αξιοποιούμε στα μείζονα. Εάν σπαταλούμε σε επιμέρους κινήσεις τη δύναμη που περικλείει η ΕΕ ως καταλύτης της επίλυσης, τότε θα έχουμε και την ευθύνη για τη αποδυνάμωσή του.