Μπάλα είναι. Γυρίζει;

Εκ πρώτης όψεως το θέμα είναι πράγματι ποδοσφαιρικό. Εάν όμως το «ξύσουμε» ελαφρώς, γίνεται αμέσως θέμα νοοτροπίας και αντίληψης για το πώς λειτουργούμε σε μια πιο πολύπλοκη, πιο ανταγωνιστική, άρα και απαιτητική εποχή. Παρακολουθούμε συνεδριάσεις πολυμελών «επιτροπών» σε ορισμένα σωματεία για να συζητήσουν πιθανά μετεγραφικά θέματα, εξωδιοικητικοί παράγοντες κάνουν παιχνίδι σε προσωπική βάση, μέλη Δ.Σ. έχουν πιο μεγάλη παρέμβση στα ΜΜΕ από ότι οι πρωταγωνιστές-ποδοσφαιστές. Ελλαδική ηλεκτρονική εφημερίδα αποδίδει σε πρόεδρο βορειοελλαδικής ΠΑΕ την εξής δήλωση όταν ο προπονητής αρνήθηκε να αποδεχθεί απόκτηση ποδοσφαιριστή ερήμην του: «πάρε τον στην ομάδα (τον νέο παίκτη) και αν δεν σου κάνει, μην τον χρησιμοποιείς στην ενδεκάδα…».

Αυτά τα παραδείγματα είναι αρκετά για να δείξουν ένα τμήμα μιας νοοτροπίας υστέρησης απέναντι σε σοβαρά ζητήματα. Τα ερωτήματα είναι σαφή: ποιος αποφασίζει το ποιος παίκτης κάνει σε μια ομάδα και ποιος όχι; Με ποια κριτήρια οι παράγοντες έχουν λόγο για το ποιος ποδοσφαιριστής κάνει σε μια ομάδα και ποιος όχι; Σε μια ανώτερου επιπέδου διοκητική αντίληψη, οι παράγοντες επιλέγουν με ορισμένα κριτήρια (επίπεδο, στόχοι, προϋπολογισμός) τον προπονητή που πιστεύουν ότι μπορεί να ανταποκριθεί στα τρία πιο πάνω κριτήρια. Αυτός έχει την απόλυτη ευθύνη για το τι χρειάζεται στην ομάδα, ποιος και πότε. Κρίνεται για τη δουλειά του στη διάρκεια ενός πρωταθλήματος. Κρίνονται όλα, και βεβαίως οι επιλογές του. Ο προπονητής δεν έχει παράγοντες-συμπροπονητές, ούτε συσκέπτεται με έναν ποδοσφαιρικό παράγοντα (επαγγελματικά πιθανώς να είναι επιχειρηματίας, γιατρός, κτηματομεσίτης, ή ασφαλιστής) για το εάν τους κάνει αυτός ή εκείνος ο ποδοσφαιριστής. Αυτά τα στοιχεία όταν ισχύουν, δείχνουν το πόσο παραμένουμε καθηλωμένοι σε πρακτικές μιας άλλης εποχής όπου το ποδόσφαιρό ήταν υπόθεση της παρέας και του ερασιτεχνισμού. Μπορεί ένα σωματείο –αν θέλει- να μείνει σε αυτά τα καλούπια. Αλλά ας μην έχει μετά απορίες γιατί άλλα σωματεία πάνε πιο μπροστά και άλλα μένουν στα ίδια.

Κάποτε το ποδόσφαιρο (και άλλες κοινωνικές δραστηριότητες) αφορούσαν την Κύπρο και τον εαυτό μας. Σήμερα συμμετέχουμε σε μεγάλες αθλητικές/κοινωνικές/οικονομικές/πολιτικές δραστηριότητες, κυρίως στον ευρωπαϊκό χώρο. Σε ορισμένες χώρες με προηγμένη αντίληψη για το πώς λαμβάνονται οι αποφάσεις και γενικότερα το πώς ασκείται μια σύγχρονης μορφής διοίκηση, παρατηρείται μια γενικότερη πρόοδος. Χώρες με κακές επιδόσεις έχουν αλλάξει, χώρες με παράδοση στην προχειρότητα έχουν βελτιωθεί. Γι΄αυτό και οι αποστάσεις από την Κύπρο μεγαλώνουν.Το δίλημμα για τους παράγοντες κάθε είδους είναι πολύ συγκεκριμένο. Είτε αποφασίζουν να κάνουν ορισμένα βήματα στο δρόμο του επαγγελματισμού, είτε ακολουθούν το δρόμο της στασιμότητας.Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.