Νέα με άποψη.

Κάθε έθνος, κάθε λαός, έχει τη δική του διαδρομή. Οι ιστορικές εμπειρίες, οι περιπέτειες, οι επιλογές συγκροτούν τα εθνικά στερεότυπα και δημιουργούν στοιχεία της εθνικής μνήμης. Στον ελληνικό χώρο κατ’ εξοχήν μπορεί κάποιος να διακρίνει ορισμένα βασικά στερεότυπα τα οποία συνοδεύουν ότι ονομάζεται ο «καϋμός της ρωμιοσύνης». Κυρίως στο σχολείο και ειδικότερα στο μάθημα των Νέων Ελληνικών. Είναι εύκολο να διακρίνει κανείς ότι το μάθημα πίσω από το μάθημα είναι το χρώμα της απαισιοδοξίας, της λύπης, της απελπισίας. Οι σελίδες του μαθήματος (ποίηση, πεζογραφία, σχολιασμοί) αποτελούν ένα διαρκή και καταιγιστικό μονόλογο από πόνο, καταστροφές και ερημώσεις. Είναι αυτό από μόνο του αρνητικό, εάν η πορεία ήταν τέτοια; Ασφαλώς όχι, αφού κάθε πορεία είναι αυτή που είναι και όχι κάποια άλλη ή κάποια που να είναι εκ των υστέρων ανακάλυψη . Εάν αυτό είναι απολύτως λογικό , εξίσου λογικό είναι να δούμε και άλλες πτυχές μιας διαδρομής που καλύπτουν άλλες διαστάσεις μιας πορείας. Στο σχολικό βιβλίο κυριαρχεί το μαύρο χρώμα. Λείπει το αισιόδοξο, το δημιουργικό, το θετικό. Αυτό που δημιουργεί θετικά πρότυπα, αυτό που δημιουργεί αντιλήψεις που βλέπουν στη σύγχρονη εποχή. Είναι καλό ο νέος πολίτης να κατακτά μέσα από την σχολική πράξη νέες διαδρομές τόσο από το παρελθόν όσο και για το παρόν. Ο μαθητής να μην διερωτάται: μα οι αρχαίοι έλληνες δεν γελούσαν; Μόνο τραγωδίες παρακολουθούσαν; Να μην διερωτάται: οι νέοι έλληνες μόνο λύπη παράγουν; Δεν οικοδόμησαν άλλα πρότυπα;

Τα ερωτήματα αφορούν την ουσία του πράγματος. Η ιστορική διαδρομή είναι αναλλοίωτη και τυγχάνει ερμηνείας, εξήγησης, παρουσίασης. Η σημερινή εποχή όμως έχει άλλα χαρακτηριστικά και δεν μπορεί να μένει ακίνητη. Το σχολείο είναι ζωντανός οργανισμός και χρειάζεται να συμβαδίζει με τα σύγχρονα φαινόμενα και κοινωνικές αναζητήσεις. Να συμβαδίζει με τις σημερινές αναζητήσεις και ανάγκες. Να δημιουργεί σύγχρονα πρότυπα με θετική διάθεση, με δημιουργικότητα, με πρωτοτυπία. Ο επόμενος τόνος είναι κατά κανόνα πιο σημαντικός από τον περασμένο.

Λάρκος Λάρκου