Ο Δήμος Κερύνειας και οι Βρυξέλλες
Η εμπειρία, έστω και από τη λανθασμένη αντιδραση της Επιτροπής Περιφερειών, αφορά καλόπιστες πρωτοβουλίες από καλόπιστους πρωταγωνιστές. Ο Δήμος Κερύνειας οργάνωσε Έκθεση στις Βρυξέλλες. Η Επιτροπή των Περιφερειών της ΕΕ παρεμπόδισε την οργάνωση της Έκθεσης σε αίθουσα του δικού της χώρου. Σε γραπτή ανακοίνωση της ΕτΠ (24 Νοεμβρίου) υπογραμμίζεται ότι «σε καμία περίπτωση δεν ασκήθηκε πίεση από οποιαδήποτε εξωτερική πηγή, τουρκική ή άλλη, προκειμένου να αποσύρει την έκθεση και ότι επέτρεψε την συνέχισή της παρά τις ανησυχίες της για τη χρησιμοποιούμενη γλώσσα». Η ΕτΠ είχε αντιρρήσεις σχετικά με τη διατύπωση που περιέχονταν στο φυλλάδιο της έκθεσης που παρουσιάστηκε από το Δήμο Κερύνειας και το οποίο περιείχε συγκεκριμένες αναφορές για τη «δύσκολη πολιτική κατάσταση στο βορρά της Κύπρου». Η Έκθεση, έστω, μετ’ εμποδίων, συνεχίστηκε.
Αναμφίβολα η ΕτΠ ενήργησε κατά τρόπο κοντόφθαλμο, απαράδεκτο και έξω από την κοινοτική πρακτική. Τι θα πει ότι έχει αντιρρήσεις για τη «γλώσσα»; Θα κάνουμε Επιτροπή Ελέγχου για το τι επιτρέπεται και, τι όχι, στις εκθέσεις; Ποιος θα ελέγχει την «γλώσσα» των κειμένων όταν υπάρχει εισβολή, κατοχή, και παραβίαση κάθε έννοιας δικαίου στο 37% του εδάφους κράτου-μέλους της ΕΕ;
Αν και η ΕτΠ λειτούργησε κατά τρόπο απαράδεκτο, θέλω να υπογραμμίσω ότι η παρέμβαση του Δήμου Κερύνειας, συχνά, και άλλων κυπριακών δήμων και οργανώσεων στις Βρυξέλλες, δεν βοηθά την υπόθεση της Κύπρου, παρ’ όλο που τα κίνητρα είναι αγαθά. Ασφαλώς το χθες χρειάζεται να προβληθεί. Όχι, όμως, μόνο το χθες. Η κοινοτική «μέθοδος» θέλει –για να έχει αποτέλεσμα- αναγνώριση των βασικών αξιών της ΕΕ, ένταξη των προβλημάτων σε μια κοινοτική «γλώσσα», βλέμμα στο μέλλον, προβολή θέσεων σε συνδυασμό με τις γενικότερες πολιτικές τάσεις στην ΕΕ. Δυστυχώς, οι κυπριακές θέσεις έμειναν σε μια γλωσσική τυποποίηση από την εποχή της εισβολής. Η εισβολή παρέμεινε αλλά η ένταξη προχώρησε.
Όσοι θέλουν να μεταφέρουν τον αγώνα τους σε ένα άλλο επίπεδο, οφείλουν να γνωρίζουν το πεδίο και να αναγνωρίζουν με έργα το πως να εργαστούν για να φέρουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για την υπόθεση της ελεύθερης Κύπρου. Η συνεχής αναφορά στο παρελθόν, η παρουσίαση του δράματος και όχι της λύσης, εμφανίζει μια κοινωνία που δεν αντιλαμβάνεται το πού αποφάσισε να λάβει μέρος και πώς να διεκδικήσει τα δικαιώματά της. Αν δεν μιλήσουμε μια γλώσσα κατανοητή στο ευρωπαϊκό πεδίο, αν δεν δημιουργούμε θετικά αντανακλαστικά στους συνομιλητές μας, τότε θα μένει η απορία ότι «αφού τους τα είπαμε, γιατί δεν μας κατάλαβαν;». Η πολιτική δεν είναι μόνο υπόθεση επιχειρημάτων. Είναι, εκτός άλλων, ανάλυση του πεδίου και πολιτική διαχείριση μιας επιδίωξης.