Ο Ομπάμα αμφισβητεί τo “θαύμα”…

Ο αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα διόρισε τον πρώην γερουσιαστή των Ρεπουμπλικανών Τσακ Χέιγκελ στη θέση του Υπουργού Άμυνας. Ο Ομπάμα δήλωσε ότι «έχω συνεργαστεί με τον Τσακ Χέιγκελ. Τον γνωρίζω. Είναι πατριώτης. Έχει κάνει εξαιρετικά δουλειά τόσο για την Γερουσία των Ηνωμένων Πολιτειών, και έχει επίσης υπηρετήσει τη χώρα με ανδρεία στο Βιετνάμ»( 30 Δεκεμβρίου, 2012).

Η επιλογή αυτή προκάλεσε αντιδράσεις σε σχέση με τη χλιαρή στήριξη που δίνει ο Χέιγκελ στο Ισραήλ ή για δηλώσεις του σχετικά με τις κυρώσεις κατά του Ιράν. Καμμία αντίδραση δεν είδα επειδή ο Δημοκρατικός Ομπάμα διόρισε έναν Ρεπουμπλικάνο στη θέση του Υπουργού Άμυνας! Αυτό ως ουσία αφορά πλήρως την Κύπρο, γι’ αυτό άλλωστε θέλησα να γράψω αυτό το άρθρο. Για να πω ότι η Κύπρος αν θέλει να δώσει μια κατεύθυνση στα δύσκολα που αντιμετωπίζει, μπορεί και πρέπει να σπάσει τον φαύλο κύκλο του μικροκομματισμού!

Για δεκαετίες τα κόμματα προσπαθούσαν να βρουν τις δικές τους «ισορροπίες» στο σύστημα των εξυπηρετήσεων (να πάρουμε την εξουσία για να αλλάξουν χρώμα οι εξυπηρετήσεις, πρώτα αυτοί, ύστερα οι άλλοι, μετά εμείς κ.ο.κ.). Η δυναμική που έχει αυτό το σύστημα ενίσχυσε την πίστη σε πολλούς πολίτες ότι αυτό (περίπου) είναι η πολιτική. Η περιπέτεια με την τρόικα είναι η πιο χαρακτηριστική ήττα του πελατειακού κράτους και του τυφλού κομματισμού.

Η Κύπρος, έχει μπροστά της ένα δίλημμα: να ακολουθήσει το δρόμο του παλαιοκομματισμού και της μιζέριας που τρέχει πίσω από τα γεγονότα ή να αξιοποιήσει το μάθημα από το εξάμηνο της κυπριακής προεδρίας της ΕΕ; Με άλλα λόγια η «εντολή» της εμπειρίας που αποκτήθηκε είναι να αξιοποιούμε με ότι καλύτερο διαθέτει η Κύπρος με γνώμονα την αξία, την ικανότητα, τη γνώση. Ορισμένα σημαντικά βήματα είναι εφικτά, φτάνει να απαντήσουμε με σύγχρονους όρους το ερώτημα «ποια κοινωνία θέλουμε και ποιας μορφής ανάπτυξη επιδιώκουμε». Αυτή προκύπτει μέσα από μια διαφορετική λειτουργία του πολιτικού αγώνα, με κόμματα που να δουλεύουν σε μια άλλη κατεύθυνση δημιουργώντας τις προϋποθέσεις της θεσμικής ισονομίας, της αξιοκρατίας, της δημιουργίας περισσότερων ευκαιριών, του κράτους που διαμορφώνει δυνατότητες αξιοποίησης των πιο ικανών, του κράτους της κοινωνικής αλληλεγγύης στα πιο αδύνατα μέλη του και της δημιουργίας ενός «δικτύου υποστήριξης» για όσους την χρειάζονται.

Η περιπέτεια με την τρόικα είναι μια βίαιη εξέλιξη γιατί διέκοψε την αμεριμνησία του κυπριακού θαύματος και πιέζει με έναν πιο επιθετικό τρόπο σε επαναθεώρηση πρακτικών που κυριάρχησαν τις περασμένες δεκαετίες. Από εμάς εξαρτάται με ποια σχέδια, με ποιούς και πώς θα εργαστούμε από εδώ και πέρα για να αλλάξουμε τα πράγματα, στην πιο δύσκολη περίοδο της Κύπρου μετά την εισβολή.