Ο Πρόντι στο απόσπασμα…
Ανησυχίες, διαμαρτυρίες, κινητοποιήσεις. Ένοχος για όλα η Ε.Ε.! Για κάθε τί το στραβό, για κάθε αύξηση, ένας μόνο φταίει. Ο Πρόντι! Ουδείς προσπαθεί να πεί ορισμένα πράγματα, να υπερασπιστεί οτιδήποτε. Για έναν πολύ απλό λόγο. Όσοι είχαν την ευθύνη για την ενημέρωση / προετοιμασία / κινητοποίηση οργανώσεων, κοινωνικών φορέων και πολιτών γύρω από τα ζητήματα της ένταξης, τώρα σιωπούν. Όσοι υπεράσπισαν την άποψη ότι η γνώση και η κινητοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων μπορούν να αντιμετωπίσουν του νέου τύπου προβλήματα που προκύπτουν από την ένταξη, σήμερα δικαιούνται να πουν την κριτική τους γνώμη. Στην πιο κρίσιμη στιγμή όπου η ένταξη χωρίς λύση στο κυπριακό δεν είχε κατακτηθεί (1997 / 2000), η πολιτική απόφαση ήταν επιβεβλημένη.
Προείχε το πολιτικό ζήτημα, δεν ήταν παραγωγικό να πήγαινε η Κύπρος με δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη. Δηλαδή και άλυτο το κυπριακό και όλα τα κοινωνικά / θεσμικά / οικονομικά στοιχεία μιας κανονικής υποψήφιας χώρας. Η Κύπρος δεν ήταν (τότε) ούτε Μάλτα, ούτε Σλοβενία. Προφανώς έπρεπε να γίνει μια ορισμένη ιεράρχηση στις προτεραιότητες μας.
Και σωστά έγινε τότε η αξιολόγηση, πρώτα το κυπριακό. Προφανώς ήταν και είναι πολύ πιο σπουδαίο αυτό που γίνεται σήμερα: να είσαι στο τρένο της Ε.Ε., να είσαι μέλος μαζί με τους 10, και να αντιμετωπίζεις τα προβλήματα μέσα από την ενταξιακή διαδικασία. Να είσαι ένας πάνω στο τρένο των 25…
Η άλλη πλευρά του λόφου είναι εξόχως κυπριακή. Από τη στιγμή που διασφαλίστηκε η απρόσκοπτη ενταξιακή πορεία (Ελσίνκι, Δεκ., 1999) οι ισορροπίες έπρεπε να αλλάξουν (μετά το 2000) και να δοθεί πολύ περισσότερο βάρος στην ενημέρωση των κυπρίων πολιτών. Για να γινόταν αυτό χρειαζόταν κάτι παραπάνω από διαφημιστικά φυλλάδια.
Χρειαζόταν πίστη στην ενταξιακή πορεία, στελέχη με γνώσεις, συνδικαλιστικές δράσεις με σαφείς στόχους. Καθαρή πρόταση: ένα σχέδιο «ο πολίτης μέσα στην Ε.Ε.» το οποίο θα περπατούσε σε δεκάδες βασικές διαιρέσεις. Αυτά δεν έγιναν, ολίγον σήμερα ενδιαφέρει να προταθεί ένας κατάλογος από «ενόχους». Στην πολιτική οι ευθύνες είναι πολιτικές, άρα αυτό που μετράει είναι σήμερα να υπάρξει μια τέτοια εις βάθος και συστηματική ενημέρωση πάνω σε αυτά τα ζητήματα. Όλα τα υπουργεία, συνδικάτα, φορείς, συντονιστής εναρμόνισης, έχουν σοβαρό ρόλο σε αυτήν την υπόθεση. Ποιος θα συντονίσει τους συντονίζοντες; Με ποιους στόχους; Με ποια μέσα; Όλα αυτά χρειάζονται επείγουσες αποφάσεις κορυφής αναδιάρθρωσης υπηρεσιών, μετατάξεις, λ.χ. ειδική, ευέλικτη υπηρεσία υπό τον Συντονιστή Ενημέρωσης ή ένα επιτελικό υπουργείο για να πράξει τα ζητήματα αυτά. Οι πολίτες έχουν δίκαιο όταν απαιτούν. Αυτά τα ζητήματα δεν λύνονται με ατομικές «θυσίες». Είναι ευθύνη της κυβέρνησης να πάρει αποφάσεις. Με στόχους σαφείς και κυρίως αποφάσεις που να ελέγχονται και να αξιολογούνται.