Ο βασιλιάς με τα δανεικά
Η σύγκρουση ανάμεσα στα ποδοσφαιρικά σωματεία και τον ΚΟΑ είναι ένα φυσιολογικό μέρος μιας φυσιολογικής εξέλιξης. Πώς θα προχωρήσει το κυπριακό ποδόσφαιρο στην εποχή των ανοικτών ποδοσφαιρικών ουρανών με την ένταξη μας την Ε.Ε;
Η αντίφαση είναι πασίγνωστη αλλά πρέπει να υπογραμμισθεί ακόμα μια φορά: έχουμε ερασιτεχνική «δομή» στα σωματεία με ταυτόχρονη επαγγελματική «στέγη» (συμβόλαια ποδοσφαιριστών με επαγγελματικούς όρους). Αυτά τα δύο στοιχεία μαζί, αναπόφευκτα οδηγούν σε χάος (σωματεία που χρωστούν πολλά ποσά σε διάφορες τράπεζες / πιστωτές).
Το μικρό μέγεθος της Κύπρου και η αξία του ποδοσφαίρου μας δεν βοηθά ώστε μέσα στο ευρωπαϊκό γήπεδο να λύσουμε οικονομικά προβλήματα αφού συνήθως οι ομάδες μας αποκλείονται από τον Α΄ γύρο των ευρωπαικών πρωταθλημάτων.
Είναι συνήθως πρακτική η αναζήτηση λύσεων στο οικονομικό αδιέξοδο των σωματείων η πίεση για κρατικές ενισχύσεις. Πώς θα γίνει αυτό; Είναι το κράτος υπεύθυνο για το οικονομικό πρόβλημα των σωματείων; Σήμερα όπως είναι τα δεδομένα το πρόβλημα είναι κοινό (κράτος και σωματεία) και χωρίς τα δύο αυτά μέρη μαζί δεν πάμε πουθενά.
Το κράτος μπορεί να βοηθήσει να λυθούν σήμερα ορισμένα βασικά προβλήματα θέτοντας όμως σαφές χρονοδιάγραμμα ότι τα σωματεία μετά το τέλος του χρονοδιαγράμματος τα σωματεία θα ζουν με δικούς τους πόρους, θα λειτουργούν με κριτήρια που τους επιτρέπουν τα δικά τους οικονομικά μεγέθη. Συνεπώς οι προϋπολογισμοί τους θα λαμβάνουν ως δεδομένο ότι θα προχωρούν με τα δικά τους οικονομικά πόδια. Πολύ απλά: εάν ένα σωματείο θέλει να αγοράσει τον Ροναλντίνιο μπορεί να το κάνει, με δικούς του πόρους. Η νοοτροπία ορισμένων παραγόντων – αγοράζουμε ποδοσφαιριστές έξω από τα οικονομικά μας μεγέθη – και μετά πάμε στο κράτος για να ζητούμε ενισχύσεις, δεν λύνει τα προβλήματα. Απλώς τα μεταθέτει πιο κάτω και ο φαύλος κύκλος καλά κρατεί.
Στην εποχή της μετάβασης από το καθεστώς του ποδοσφαίρου υπό κρατική κηδεμονία στην εποχή του ευρωπαϊκού ανταγωνισμού χρειάζεται το κράτος να δώσει κατευθύνσεις και να διαμορφώσει ένα σχέδιο με καθαρούς όρους για το αύριο του ποδοσφαίρου μας (η συμφωνία της 15ης Απριλίου 2005 είναι μια ουσιαστική βάση).
Έτσι ορισμένα αιτήματα των σωματείων ικανοποιούνται σταδιακά (5ετής χρονοδιάγραμμα) με το ποσόν των 1.5 εκ. λιρών. Λύνει αυτό το κυρίως πρόβλημα;
Ασφαλώς όχι. Το ποσόν που έχει ήδη εγκριθεί είναι μια καλή βάση για καθαρή συνεννόηση κράτους – σωματείων, έτσι που να μην γυρίσουμε ξανά στην εποχή του επαρχιακού μικρομεγαλισμού.