Οι δυο Κάμερον

Παρά το γεγονός ότι στη γειτονιά μας οι μεγάλες ειδήσεις τρέχουν με γρήγορο ρυθμό (Ισραήλ-Τουρκία, Ρωσία-Τουρκία), εν τούτοις, κρίνω ότι οι εξελίξεις μετά το δημοψήφισμα στη Μ. Βρετανία προσφέρουν υλικό για πολύ «δικές μας» αναλύσεις. Με ονοματεπώνυμο:

Ν. Κάμερον: λίγος, μοιραίος, ή γκαντέμης; Οποιοδήποτε επίθετο διαλέξει κανείς για να τον προσεγγίσει, γνωρίζει ήδη τα πιο σημαντικά. Ο Ν. Κάμερον αποφάσισε ως εκλογική υπόσχεση να προχωρήσει στη διεξαγωγή ενός δημοφηφίσματος για να κλείσει εσωκομματικούς λογαριασμούς. Μετέτρεψε το πρόβλημα του κόμματος των Συντηρητικών σε εθνικό (για ολόκληρο το Ηνωμένο Βασίλειο), και τελικά, σε ευρωπαϊκό! Οι Εργατικοί δεν ζήτησαν κάτι τέτοιο, ωστόσο, οι Συντηρητικοί δέχονταν πιέσεις από τη δική του σκληρή δεξιά τάση και βεβαίως την ακροδεξιά του Φαράτζ. Έτσι, ο Κάμερον αντί να παίξει το ρόλο του ηγέτη ενός διχασμένου κόμματος και να δώσει την οριστική λύση μέσα από δικό του εσωκομματικό τρόπο, (λ.χ. με κομματικό συνέδριο, ή με εσωτερικό, κομματικό δημοψήφισμα), προτίμησε να θέσει σε κίνδυνο μια ευρύτερη γεωπολιτική αλλαγή και να προχωρήσει στη διενέργεια δημοψηφίσματος.

Λοιπόν, όταν συνήθεις ηγέτες δεν μπορούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους, όταν κρύβονται πίσω από την λαϊκή ψήφο και όταν βλέπουν τους αριθμούς που παράγουν τα γκάλοπ, καταλαμβαίνουν ότι τα τρικς στην πολιτική ενίοτε εξελίσσονται σε πραγματικότητα! Αυτό που έκανε ο Κάμερον είναι μια αποθέωση της μικροπολιτικής! Έκανε διαπραγματεύσεις με την ΕΕ τον Φεβρουάριο. Πέτυχε κάποιες παραχωρήσεις προς τη χώρα του. Η ΕΕ για να κρατήσει την ενότητά της, κακώς πράττοντας, συμφώνησε με το Λονδίνο, παραβιάζοντας τη δική της νομοθεσία, ειδικά για εκείνες τις αλλαγές που στόχευαν στον τομέα της μείωσης ορισμένων παροχών σε κοινοτικούς εργαζόμενους. Αυτό δεν ήταν αρκετό για τον Κάμερον. Δεν είπε «διαπραγματεύτηκα βελτιώσεις στις σχέσεις του Λονδίνου με τις Βρυξέλλες, είναι αυτές, μια δύο, τρεις, ακούστε τις» και κατ’ αυτόν τον τρόπο να εισηγηθεί να κλείσει ένα κεφάλαιο. Πήγε στο δημοψήφισμα, πιθανώς να νόμιζε πως με τις προηγούμενες παραχωρήσεις θα το κέρδιζε. Αντί να γίνει ένας Τσώρτσιλ, έγινε ο μοιραίος πολιτικός της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας στην Μ. Βρετανία και την ΕΕ. Έτσι κάτω από το βάρος μιας μαζικής φοβίας σχετικά με το μεταναστευτικό, οι ψηφοφόροι πήραν την λάθος απάντηση στο λάθος ερώτημα. Το CNBC σχολιάζει ένα ενδιαφέρον στοιχείο για το μέλλον των εξελίξεων σε ΕΕ και ΜΒ: «όσο νεότερος ήταν ένας Βρετανός ψηφοφόρος, τόσο πιθανότερο ήταν να ψηφίσει υπέρ της παραμονής. Η δημοσκόπηση της You Gov έδειξε ότι το 75% των ψηφοφόρων μεταξύ 18 και 24 ετών ψήφισαν υπέρ της παραμονής». Επιλογικά, οι ηγέτες διαθέτουν άλλα χαρακτηριστικά από εκείνα που έδειξε ο κ. Κάμερον!

Τ. Κόρμπιν, ηγέτης των Εργατικών, από τις 12 Σεπτεμβρίου 2015. Σήμερα θα μπορούσε να ήταν πρωθυπουργός εν αναμονή, ο ηγέτης που θα ένωσε πολιτικά και ψυχολογικά την χώρα του με την ΕΕ. Έπεισε το 50% των ψηφοφόρων των Εργατικών να ψηφίσει υπέρ της παραμονής. Με δεδομένη την καλή διαδρομή των Εργατικών μέσα στην ΕΕ και από τη στιγμή που η βασική θέση ήταν υπέρ της παραμονής, τότε το 50% σήμαινε αυτόματη παραίτηση από τη θέση του. Δεν θεωρεί ότι κάτι δεν πάει καλά με την περίπτωσή του. Τότε τι; Άβουλος, δειλός, ή άχρωμος; Όχι ασφαλώς! Απλά δεν πιστεύει πλήρως στο ευρωπαϊκό εγχείρημα, ψήφισε εναντίον της ΕΕ στο δημοψήφισμα του 1975 όταν αυτό έκανε τα πρώτα βήματα. Προφανώς με μισά λόγια δεν κερδίζεις μεγάλες μάχες! Χρειάζεται να τις πιστεύεις. Και να τις πιστεύεις πολύ!

Η Τζο Κοξ δολοφονήθηκε γιατί ο ακροδεξιός δολοφόνος της βρήκε στη δράση της πάθος, αφοσίωση και μαχητικότητα. Πριν τη δολοφονία της, η Κόξ έπιασε τον παλμό της συγκυρίας. Σύμφωνα με δημοσίευμα στο «Βήμα» «η Κοξ είχε αγωνιστεί σκληρά στην εκστρατεία υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ, εν όψει του δημοψηφίσματος για το Brexit». Στο ίδιο δημοσίευμα σημειώνεται ότι « η Κοξ έγραψε πρόσφατα ένα κοινό άρθρο με τον επίσης νεοεκλεγέντα βουλευτή Νιλ Κόιλ κατηγορώντας τον ηγέτη των Εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν ότι επιδεικνύει «αδύναμη ηγεσία, κακή κρίση και μια λανθασμένη αίσθηση των προτεραιοτήτων» (το «Βήμα», 19/6).

Ο Κόρμπιν πιστεύει ότι τα έκανε όλα καλά και δηλώνει έτοιμος να υπερασπιστεί το ρόλο του. Γι’ αυτό αρνήθηκε να παραιτηθεί παρά το γεγονός ότι στις 28 Ιουνίου του το ζήτησαν 172 βουλευτές (40 υπέρ του) σε μια μη δεσμευτική ψηφοφορία. Προφανώς δεν έχει καταλάβει ότι έτσι γίνεται ακόμα πιο περιθωριακός πολιτικός! Την ώρα που σβήνει ο Κάμερον, αυτός αγωνίζεται να κρατήσει αυτό που ξέρει καλά: να ηγείται της αντιπολίτευσης! Αλλά το Εργατικό Κόμμα χρειάζεται κάτι πιο σημαντικό, παρά μια «αδύναμη ηγεσία, με κακή κρίση και μια λανθασμένη αίσθηση των προτεραιοτήτων».