Οι προεδρικές εκλογές και το επόμενο βήμα
Το εκλογικό αποτέλεσμα στις 17 Φεβρουαρίου έδειξε ότι έχουμε μια νέα κατάσταση πραγμάτων που αξίζει να τύχει αναφοράς: μετατόπιση του κέντρου βάρους της συζήτησης από το κυπριακό στην οικονομία, μερική χαλάρωση της ψήφου -κάτι σπάνιο στην ιστορία των εκλογών στην Κύπρο-, «διπλή» ψήφος από το χώρο του ΔΗΚΟ η οποία φαίνεται να δημιουργεί εξελίξεις, πτώση των ποσοστών του ΑΚΕΛ, μια πιο συμπαγής ιδεολογική φόρμα για τις δυνάμεις που διαφωνούν με την ομοσπονδιακή διευθέτηση στο κυπριακό, αυξημένες πιθανότητες για διεργασίες με στόχο το σχηματισμό νέων πολιτικών κινήσεων στο χώρο ανάμεσα στον ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ, και, ακόμα μια ανεπιτυχής απόπειρα να εγκλωβιστεί η συζήτηση για το κυπριακό γύρω από το δημοψήφισμα του 2004.
Από ορισμένους προβάλλεται η άποψη ότι η Κύπρος είναι «κατατρεγμένη», ότι κάποιοι θέλουν να φάνε το «φυσικό μας αέριο» κλπ. Προφανώς όλοι αυτοί προσποιούνται ότι αγνοούν ότι η Κύπρος ήταν ο πιο «καλός μαθητής» στην ενταξιακή διαδικασία, επίσης κάνουν ότι δεν θυμούνται ότι πριν λίγα χρόνια η Κύπρος πέτυχε την ένταξη χωρίς λύση γιατί, εκτός άλλων, είχε μεγάλο απόθεμα ηθικού πλεονεκτήματος στις προσπάθειες για επίλυση. Η αντίληψη ότι η ΕΕ «υπονομεύει» την Κύπρο είναι αστεία, αφού μόλις χθες η Κύπρος πήρε τους δημόσιους επαίνους για την επιτυχημένη άσκηση της εκ περιτροπής προεδρίας της Ένωσης. Η επιλογή να αποδοθεί η παρακμή σε εξωγενείς παράγοντες είναι μια πολύ φτωχή προσπάθεια να μεταθέσουμε δικές μας ευθύνες σε άλλους.
Σήμερα, το ουσιώδες θέμα είναι ότι η Κύπρος χρειάζεται ηγεσία που να αναλαμβάνει ευθύνες, που να έχει γνώση του ευρωπαϊκού περιβάλλοντος, που να μπορεί να δημιουργήσει συμμαχίες και να δώσει άμεσες λύσεις στην εκκρεμότητα με τη δανειακή σύμβαση-τα ταμειακά αποθέματα πρακτικά έχουν τελειώσει και οι αναγκες καλύπτονται από τα εύρωστα ταμεία υπαλλήλων ημικρατικών οργανισμών. Η πιο απίστευτη ιστορία με τα «μνημόνια» είναι αυτή της Κύπρου, καθώς, ενώ το μνημόνιο δεν έχει κλείσει, οι πρόνοιές του για τις περικοπές μισθών και συντάξεων εφαρμόζονται από την 1η Δεκεμβρίου 2012!
Σχετικά με το κυπριακό, όλα τα στοιχεία λένε ότι μετά τις προεδρικές, θα αναληφθεί μια ακόμα προσπάθεια επίλυσης , ίσως η τελευταία με τη μορφή που προνοούν τα παλαιά ψηφίσματα του ΟΗΕ. Αν κάποιος πιστεύει ότι για όλα φταίει η Άγκυρα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να θέτει υποψηφιότητα για την προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εκτιμώ ότι παρ’ όλες τις δυσκολίες, περιθώρια υπάρχουν, ένα κλειδί ασφαλώς έχει η Άγκυρα, αλλά ένα κλειδί, το ευρωπαϊκό, το χρησιμοποιήσαμε και ξεκλειδώσαμε την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, όταν έξη χώρες-μέλη ασκούσαν βέτο στην ένταξη με άλυτο το κυπριακό και ο Τζεμ απειλούσε με «αντίδραση χωρίς όρια» αν η Κύπρος γινόταν μέλος! Είναι καιρός να ξαναπιάσουμε το νήμα της Κρανιδιωτικής σχολής στο κυπριακό, αν θέλουμε να θέσουμε τις προϋποθέσεις για την ελεύθερη Κύπρο. Η συνειδητή αγνόηση της πολιτικής Κρανιδιώτη από το 2003 μέχρι σήμερα έχει αυτά τα αποτελέσματα που βλέπει ένας μόλις αναλύσει τα δεδομένα επί του εδάφους στην κατεχόμενη Κύπρο. Η περιχαράκωση, η παραίτηση, η στασιμότητα είναι οι δρόμοι που οδηγούν σε μακρόσυρτη ηρωϊκή ήττα.
Η ψήφος της πρώτης Κυριακής καθορίζει στο μέγιστο βαθμό και τις οριστικές αποφάσεις στην ε/κ κοινωνία στις 24 Φεβρουαρίου. Τα αδιέξοδα τόσο στο κυπριακό όσο και στην οικονομία έχουν πλέον αποκτήσει τόση δυναμική που ουδείς μπορεί να προσποιείται ότι δεν γνώριζε, ή να λέει–«εγιώ εν’ τζιαι». Μερικοί, αποφεύγουν να πάρουν αποφάσεις επειδή νομίζουν ότι ορισμένες πολιτικές δεν είναι δημοφιλείς. Από πουθενά δεν προκύπτει αυτό. Οι δημόσιοι υπάλληλοι «ψήφιζαν» με μεγάλη πλειοψηφία πάγωμα μισθών πριν έρθουν τα χειρότερα όταν η κυβέρνηση φοβόταν να κάνει κάτι! Η κοινή γνώμη όταν ακούει σοβαρά επιχειρήματα πείθεται, στηρίζει τις πολιτικές για να βγούμε από τα αδιέξοδα και αυτό είναι σήμερα το θέμα!