Οι συμμαχίες στη Νέα εποχή
Η πολιτική ζωή της Κύπρου διαθέτει μια πλούσια εμπειρία από την κουλτούρα των συμμαχιών ανάμεσα στις κομματικές μας δυνάμεις. Ήδη από τη δεκαετία του ’40 το ΑΚΕΛ μπήκε στα βαθιά νερά αυτής της επιλογής. Στα πρώτα χρόνια της Ανεξαρτησίας η ευρύτατη συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων που υποστήριζε τον Μακάριο εξέφρασε αυτήν ακριβώς την αντίληψη. Από την τουρκική εισβολή και ύστερα-πλην ελαχίστων εξαιρέσεων όπως οι προεδρικές εκλογές του 1993- οι συμμαχίες είχαν ως κινητήρια αναφορά τους τη διάκριση ανάμεσα σε «δημοκρατικές πατριωτικές δυνάμεις» που σχημάτιζαν το ΔΗΚΟ, το ΑΚΕΛ και η ΕΔΕΚ από τη μια, και ο ΔΗΣΥ από την άλλη.
Αυτή η προσέγγιση οδήγησε στην εκλογή των ηγετών του ΔΗΚΟ Σ. Κυπριανού και Τ. Παπαδόπουλου στην προεδρία της Δημοκρατίας με τη βαρύνουσα ψήφο του ΑΚΕΛ. Κάτω από «πολυμερείς» συνθήκες ο Γ. Βασιλείου κέρδισε την προεδρία με τη στήριξη του ΑΚΕΛ το 1988. Το ΑΚΕΛ ήταν ο καθοριστικός παράγοντας για αυτές τις «ρυθμίσεις»: το τρίτο σε ισχύ ΔΗΚΟ γινόταν το σχήμα της προεδρικής πλειοψηφίας και ο ΔΗΣΥ συχνά έμενε χωρίς ισχυρές συμμαχίες.
Η απόφαση της Συνδιάσκεψης του ΑΚΕΛ στις 8 Ιουλίου 2007 να διεκδικήσει τις προεδρικές εκλογές του 2008 με τον ΓΓ του ΑΚΕΛ Δ. Χριστόφια θέτει την ποιότητα των συμμαχιών σε μια νέα σταθερά. Κατ’ αρχάς η απόφαση αυτή τερματίζει την πολιτική των συμμαχιών όπως την είδαμε τις τελευταίες δεκαετίες («δημοκρατικές πατριωτικές δυνάμεις» από τη μια, ο μοναχικός ΔΗΣΥ από την άλλη).
Εκτιμώ ότι τρεις κυρίως παράγοντες διαμόρφωσαν αυτή την εξέλιξη: πρώτο, το «εσωτερικό» αδιέξοδο της υπό τον Τ. Παπαδόπουλο «τριμερούς» συνεργασίας γύρω από την πολιτική στο κυπριακό, δεύτερο οι διεθνείς τάσεις και ροπές όπως αυτές διαμορφώνονται με την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ και κυρίως η ωρίμανση νέων λύσεων και κατευθύνσεων ανάμεσα στους κύπριους πολίτες ως αποτέλεσμα των δύο πρώτων επισημάνσεων.
Το ΑΚΕΛ με την απόφασή του να διεκδικήσει αυτόνομα την προεδρία δίνει τη δυνατότητα σε μια πιο αυθεντική αποτύπωση των πολιτικών τάσεων και των πραγματικών ρευμάτων στην κοινή γνώμη. Αυτό συμβάλλει στην οικοδόμηση μιας νέας, πιο ποιοτικής σελίδας στην εξέλιξη της πολιτική μας ζωής. Γίνεται ολοένα και πιο πλατιά αποδεκτό από τους κύπριους πολίτες ότι στην εποχή της ΕΕ ο πολιτικός αγώνας δεν μπορεί να γίνεται με εργαλεία σκέψης από την εποχή του Κινήματος των Αδεσμεύτων. Σήμερα η ΕΕ αναζητά, προκρίνει και στηρίζει τις θετικές προτάσεις, τις εποικοδομητικές δράσεις, τις διεκδικήσεις μέσα στην πρακτική ΕΕ.