Ποδόσφαιρο και τιμωρία
Η τιμωρία των Ν. Λάρκου προπονητή και Μ. Νεοφύτου προέδρου της «Ομόνοιας» αντίστοιχα, από την Δικαστική Επιτροπή της ΚΟΠ με 6μήνες αποκλεισμό εισόδου στα γήπεδα προκάλεσε πολλές συζητήσεις σε πολλά επίπεδα. Η τιμωρία με βάση το φύλλο αγώνος και την καταγγελία του διαιτητή, χωρίς ευρεία αναζήτηση μαρτυρικού υλικού, ο ατεκμηρίωτος αποκλεισμός κάθε άλλης μαρτυρίας και η εξαιρετικά μεγάλη ποινή ακόμα και για το είδος της καταγγελίας του διαιτητή, έφερε την υπόθεση στην πρώτη σελίδα της αθλητικής επικαιρότητας. Διατυπώνω τις εξής πέντε παρατηρήσεις επί του θέματος:
Α. Η ΔΕ οφείλει να αναζητά με πληρότητα και αμεροληψία κάθε μαρτυρία, υλικό, στοιχεία (μάρτυρες, ίσως βίντεο, τυχόν φωτογραφίες, πιθανόν το κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης). Εκτιμώ ότι κάτι τέτοιο δεν έγινε και κάθε καλόπιστος φίλαθλος όταν διαβάσει το αποσπασματικό ντοκουμέντο που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της ΚΟΠ την Παρασκευή 25 Νοεμβρίου θα το πιστοποιήσει. Το πόρισμα στερείται τεκμηρίωσης και βρίθει αυθαίρετων συμπερασμάτων, γεγονός που οδηγεί σε προβληματισμό για την απουσία πνεύματος ευθύνης που επέδειξε στο συγκεκριμένο θέμα ένα αθλητικό, πρωτόδικο δικαστήριο. Ένα παράδειγμα: από τη στιγμή που ο διαιτητής παραδέχεται ενώπιον της ΔΕ ότι δεν συμπλήρωσε ο ίδιος ολόκληρο το «φύλλο αγώνος» αλλά υπέγραψε κείμενο που συνέταξε άλλο, μη θεσμικά εξουσιοδοτημένο πρόσωπο, εκτιμώ ότι η από εκείνη τη στιγμή η υπόθεση θα έπρεπε να είχε ολοκληρώσει τον κύκλο της και ο διαιτητής να παραπεμφθεί στο αρμόδιο σώμα για ουσιώδη παραβίαση του κανονισμού.
Β. Η διαδικασία της διαρκούς αναβολής της εκδίκασης της υπόθεσης, η πρωτοφανής διεκπεραίωσή της στο τελικό στάδιο (εκδικάζεται στην τελική της μορφή την Τετάρτη (23/11) και ανακοινώνεται ότι θα ανακοινωθεί την Παρασκευή (25/11), ενώ η ΔΕ συνέρχεται και αποφασίζει κάθε Πέμπτη, αποτελεί μια ευθεία αγνόηση της θεσμικής τάξης που η ίδια έχει θεσπίσει.
Γ. Αποτελεί πρωτοφανή αντιφατικότητα η ΔΕ να θεωρεί ότι ο Ν. Λάρκου στα 28 χρόνια της αθλητικής του δράσης ουδέποτε έδωσε την αφορμή για το παραμικρό και την ίδια στιγμή να τον τιμωρεί με την πιο μεγάλη τιμωρία των 6 μηνών με βάση την άποψη του διαιτητή και με αποκλεισμό κάθε άλλης μαρτυρίας! Το είδος της τιμωρίας είναι σαφές: επαγγελματική εξόντωση ενός προπονητή, που με το ήθος και την επιμέλεια του, τις γνώσεις, τη συνέπεια και την προσπάθειά του κατάφερε με την αξία του να πείσει την αθλητική κοινή γνώμη ότι μπορεί να κάνει σημαντικά πράγματα στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο της Κύπρου.
Δ. Δεν μου προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι φορείς του αθλητισμού σιώπησαν μπροστά σε μια ολοφάνερη αδικία. Πότε θα μιλήσει ο Σύνδεσμος Κυπρίων Προπονητών; Δεν αφορά το Σωματείο των Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών το ζήτημα της απονομής δικαιοσύνης στους αγωνιστικούς χώρους; Δεν αφορά πρόσωπα και πρακτικές στο χώρο; Με την τιμητική εξαίρεση του προπονητή και βουλευτή Α. Μιχαηλίδη οι περισσότεροι θεώρησαν ότι «δεν είναι δουλειά μας», είναι «δουλειά» άλλων, ή ότι αυτά είναι στενά σωματειακά θέματα. Στο ποδόσφαιρο όμως το ζήτημα δεν είναι ποιος έχει σειρά στην «ατυχία» αλλά πώς να συνεισφέρουμε όλοι για να λιγοστέψει ή να εκλείψει.
Η δημόσια συζήτηση πάντα βοηθά να φτάσουμε σε καλύτερες πρακτικές. Η τεκμηριωμένη, η σφαιρική αναζήτηση μιας καλύτερης κατάστασης πραγμάτων στο χώρο του αθλητισμούείναι υπόθεση όλων. Κανένας δεν κερδίζει από μονομερείς, σωματειακές πρακτικές. Το ποδοσφαιρικό fair play απαιτεί μεγάλες μεταρρυθμίσεις και εκτός γηπέδων: ηγεσία στην ΚΟΠ αποτελούμενη από οικουμενικής αποδοχής, ανεξάρτητες προσωπικότητες ευρέως φάσματος, αυτονόμηση της ΔΕ από τα σωματεία, καταστατικές αλλαγές που να ενσωματώνουν μια νέα σελίδα αυτονόμησης της ΚΟΠ από τη σωματειακή ισορροπία, αξιοποίηση της εμπειρίας που έχουν αποκτήσει άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Ασφαλώς όλα είναι δύσκολα. Τα δύσκολα όμως ισοδυναμούν ενίοτε και με μια ευκαιρία.