Πολιτική και επικοινωνία.

Δεν χωράει αμφιβολία ότι μια καλή επικοινωνιακή πολιτική είναι σε θέση να υποστηρίξει μια κομματική ή προσωπική εκλογική μάχη. Το τελευταίο διάστημα η τάση αυτή έχει γενικευτεί και σε κάθε μάχη οι επικοινωνιολόγοι αποκτούν τον ηγεμονικό ρόλο. Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας και της επικοινωνίας. Στην οικονομία, στο εμπόριο, στις διεθνείς σχέσεις, στην πολιτική/κομματική διαπάλη.

Στα τέσσερα αυτά πόδια, η αξία δεν είναι ίδια: οι κανόνες του εμπορίου δεν είναι ίδιοι με την πολιτική διαπάλη.

Στον πολιτικό αγώνα κάθε επικοινωνιακή υποστήριξη είναι θεμιτή-πώς σκέφτεται το εκλογικό σώμα, ποιες τάσεις, ποιες προτιμήσεις και αγωνίες διαμορφώνονται στην κοινή γνώμη σε μια δεδομένη στιγμή. Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι την υποδούλωση της πολιτικής στο επικοινωνιακό παιχνίδι η απόσταση είναι μεγάλη.

Η πολιτική είναι διαφορετικό μέγεθος: απαιτεί αποφάσεις, μεταρρυθμίσεις και μερικές φορές η κοινή γνώμη έχει σημαντικές αντιρρήσεις, αντιδρά και διαμαρτύρεται. Η πολιτική που πραγματικά ενδιαφέρεται για το μακροπρόθεσμο συμφέρον μιας χώρας δεν κοιτάζει τις σφυγμομετρήσεις και μετά να παίρνει αποφάσεις. Δεν είναι και δεν πρέπει να είναι ο ουραγός των εξελίξεων. Αντίθετα είναι σε θέση να παίρνει αποφάσεις και στη συνέχεια να θέτει την επικοινωνιακή πολιτική στην υποστήριξη αποφάσεων που αλλάζουν τη ζωή των ανθρώπων. Η πολιτική ανοίγει δρόμους, οφείλει να επιλύει προβλήματα, να ιεραρχεί τις προτεραιότητες μιας κοινωνίας και να έχει το θάρρος να συγκρούεται με το σύστημα της κλειστής κοινωνίας ή του συντεχιακού απομονωτισμού για να υπηρετεί καλύτερα το στόχο της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Αν η πολιτική ακολουθούσε την επικοινωνία, η Κύπρος μάλλον δεν θα έμπαινε στην ΕΕ, η αναγραφή του θρησκεύματος στις πολιτικές ταυτότητες θα συνέχιζε να υπάρχει στην Ελλάδα, ενώ η ΕΕ θα βρισκόταν ακόμα στην εποχή του Ζ. Ντελόρ…

Παρακολουθώντας τις δημοσκοπήσεις ενόψει των Προεδρικών Εκλογών του 2008, βλέπουμε αριθμούς και δεδομένα που δεν αντιστοιχούν στις κομματικές ισορροπίες όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια. Συνεπώς τα πράγματα δεν πάνε πάντα σύμφωνα με τις προβλέψεις ή τους σχεδιασμούς μιας επικοινωνιακής πολιτικής. Σε αυτές τις περιπτώσεις αποκλείεται ο γιαλός να είναι στραβός: όταν παραβιαστεί ο χρυσός κανόνας της σωστής δοσολογίας ανάμεσα στην πολιτική και την επικοινωνία τότε το αποτέλεσμα είναι απρόβλεπτο. Η κοινή γνώμη προσέχει και κρίνει. Παρακολουθεί και εξελίσσεται. Διακρίνει το αυθεντικό από την φωτοτυπία, το ριζοσπαστικό από το συνθηματολογικό, το μόνιμο από πρόσκαιρο, το προγραμματικό από το επικοινωνιακό…