“Σωστή”λύση ή αντιφάσεις;

Ορισμένες πολιτικές δυνάμεις επιδιώκουν τη «σωστή/ιδανική λύση» στο κυπριακό αντιδιαστέλλοντάς την με εκείνην που ενδιαφέρεται ώστε η λύση να βασίζεται στα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Η επιδίωξη της «σωστής/ιδανικής» λύσης χρειάζεται να κριθεί με βάση τους πραγματικούς συσχετισμούς στο κυπριακό, στο ευρωπαϊκό και στο διεθνές πεδίο. Ως μια πολιτική πρόταση να αξιολογηθεί με τις ιδιαιτερότητες και τις αντιφάσεις της. Ως εξής:

Πρώτο, οι δυνάμεις που επιδιώκουν την «σωστή/ιδανική» λύση δεν διαθέτουν εξωτερική δραστηριότητα. Μια ματιά στις δραστηριότητες αυτών των πολιτικών δυνάμεων στην ΕΕ, στον ΟΗΕ και και αλλού δείχνει ότι είτε δεν θέλουν, είτε δεν μπορούν να δημιουργήσουν ακροατήριο στο διεθνές πεδίο. Κάθε πρόταση που κατατίθεται στην ε/κ κοινωνία ασφαλώς χρειάζεται να έχει την εξωτερική της διάσταση. Να κρίνεται με βάση μια τεκμηριωμένη δοκιμή: διαθέτει μια πρόταση κάποια απήχηση στη διεθνή κοινωνία; Έχει υποστηρικτές; Μπορεί να βοηθήσει στη δημιουργία ενός δικτύου φίλων της; Υπογραμμίζω ότι μια προσεκτική ματιά βεβαιώνει ότι η πρόταση για την «σωστή/ιδανική λύση δεν έχει καταγεγραμμένες φιλικές δυνάμεις ή υποστηρικτές στο διεθνές πεδίο.

Δεύτερο, οι ίδιες δυνάμεις κατά κανόνα δεν διαθέτουν κάποια επαφή με τα τ/κ κόμματα ή την τ/κ κοινωνία γενικότερα. Αυτή η επαφή, αν υπήρχε θα βοηθήσε στην μεταφορά της πρότασής για την «σωστή/ιδανική λύση» στο διάλογο με τα τ/κ κόμματα ή άλλους εκπροσώπους της, έτσι που να κριθεί από μιαν άλλη διάσταση. Δυστυχώς, ορισμένα κόμματα αποφεύγουν να το πράξουν. Στην πραγματικότητα, αυτή η πρόταση δεν διαθέτει ούτε έναν τ/κ φορέα που να να την υποστηρίζει, καμμιά τ/κ φωνή δεν την προσέχει, η αγνόησή της είναι καθολική. Αλλά, αν δεν υπάρχει ούτε και το ελάχιστο ακροατήριο στην τ/κ κοινότητα, τότε πώς αναμένει κανένας να οδηγήσει κάπου, πλην της στασιμότητας;

Τρίτο, το τελευταίο διάστημα ορισμένες πολιτικές δυνάμεις αγνοούν ότι επί δεκαετίες επικαλούνταν τα ψηφίσματα του ΟΗΕ για να φτάσουμε σε λύση στο κυπριακό. Τα ψηφίσματα προνοούν λύση με βάση την ομοσπονδία, ενώ φωτογραφίζουν και τη μορφή της-δικοινοτική/διζωνική ομοσπονδία. Σήμερα, έχουμε το εξής παράδοξο: στα πέτρινα χρόνια της κυριαρχίας Ρ. Ντενκτάς στην τ/κ κοινότητα, η ολότητα των ε/κ δυνάμεων ζητούσε προσφυγές στη ΓΣ και στο ΣΑ του ΟΗΕ, ζητούμε εμμονή στην εφαρμογή των ψηφισμάτων του ΟΗΕ και κάθε παράκαμψη αυτής της γραμμής ήταν αδιανόητη και μάλιστα, κάθε παράλειψη προκαλούσε θύελλα από διαμαρτυρίες. Σήμερα οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις αποφεύγουν να αναφέρονται στον ΟΗΕ, δεν ενδιαφέρονται για προσφυγές και, κατά κανόνα, όταν αναφέρονται σε λύση στο κυπριακό μιλούν για «σωστή λύση» χωρίς να την διασυνδέουν με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και τα κατά καιρούς ψηφισμένα κείμενά του.

Αυτές οι τρεις αντιφάσεις είναι ικανές να θέσουν το θεμελιώδες ερώτημα: αν δεν διαθέτεις δραστηριότητα στο διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο, αν δεν διαθέτεις κάποια στοιχειώδη επικοινωνία με τους τ/κ, αν δεν σου αρέσουν τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, πώς θα επιτύχεις τη «σωστή λύση», ή πώς θα φτάσεις στην «ιδανική λύση»; Η επιδίωξη χρειάζεται να συνδέεται με τα μέσα που διαθέτεις, τους συσχετισμούς που διαμορφώνεις και τις ισορροπίες που δημιουργούν τη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Η επικυριαρχία των αντιφάσεων ομιλεί αφεαυτής: οι αντιφάσεις προδίδουν σύγχυση στρατηγικής, εκδήλωση μιας θεωρίας που αντιφάσκει με τις μέχρι τώρα θεωρητικές διακηρύξεις και θέτει ερωτήματα ως προς το βαθμό αξιοπιστίας της έως τώρα βασικής θέσης για λύση με βάση τα ψηφίσματα του ΟΗΕ.